Als groot van fan de Batman: Arkham games was ik benieuwd waar ontwikkelaar Rocksteady nu mee zou komen. Toen ze in 2020 bekend maakten dat het ging om de Suicide Squad werd mijn enthousiasme aangewakkerd, al was het maar omdat ze het superheldengenre een vervolg zouden geven. Alleen toen begonnen de problemen.

Ongeveer een jaar geleden ging Rocksteady dieper in op hetgeen we mochten verwachten, waarbij termen als battle pass en post-launch content gepaard gingen met de vereiste van een internetverbinding, terwijl later ook live service game aan de lijst kon worden toegevoegd. Niet bepaald de woorden die ik graag had willen horen, maar met Batman op je palmares krijg je van mij nog altijd het voordeel van de twijfel. En eerlijk is eerlijk, het verhaal van Suicide Squad is best leuk, alleen is het jammer dat je zoveel saaie, repetitieve missies moet voltooien om het mee te krijgen.

De titel van de game geeft eigenlijk al twee belangrijke punten weg. Je speelt als de Suicide Squad en je doel is om de Justice League uit te schakelen. Dit alles nadat Brainiac het team van superhelden heeft gehersenspoeld voor zijn eigen gewin en namen als Green Lantern, The Flash en Batman ineens helemaal niet meer zo lief zijn. Gelukkig is daar nog Amanda Waller, de overheidsagente die een plan heeft bedacht om terug te slaan. Harley Quinn, King Shark, Captain Boomerang en Deadshot worden vrijgelaten uit de gevangenis om af te rekenen met de Justice League en om ze te laten luisteren heeft ze in ieder van hen een bom geïnjecteerd. Dan is opstandigheid ineens een stuk minder vanzelfsprekend.


De ontwikkelaar legt je geen verplichting op met wie je dit verhaal wil doorlopen en de onderlinge verschillen zijn vooral toe te wijzen aan de manier waarop ze zich door de wereld verplaatsen. Harley Quinn gebruikt een grappling hook en een drone, King Shark kan ver springen, Deadshot heeft een jetpack tot zijn beschikking en Captain Boomerang kan teleporteren middels een speciale handschoen. Tussen de missies door kun je vrij wisselen tussen de personages en om je toch aan te sporen iedereen uit te proberen zijn er (optionele) missies waarbij je extra beloningen krijgt als je een specifiek personage kiest. De vraag is alleen of je veel zin hebt om deze missies te doen.

Daar waar de vorige games van Rocksteady zich afspeelden in het donkere Gotham reizen we nu af naar het Metropolis van Superman dat een stuk meer kleur kent. Ook is The Riddler weer uit de kast getrokken en kun je in de wereld zijn trofeeën opsporen, time trials voltooien of raadsels oplossen door een foto te maken van een locatie waar zijn cryptische omschrijving naar verwijst. Combineer dit met bijzondere locaties die met name de fans van DC zullen herkennen en je hebt een leuk toneel. Niet te verwarren met een strijdtoneel, de strijd speelt zich namelijk af op standaard locaties die nergens gebruik maken van de bijzondere setpieces, een kritiek die ook te noteren is voor de vijanden waar je het tegen opneemt. Voordat je het op mag nemen tegen grote namen als The Flash of Green Lantern staan er eerst hordes aan paarse vijanden op je te wachten. Veelal gepaard met een grote pulserende plek om aan te geven waar hun zwaktepunt ligt.


Omdat ik mijn liefde voor de Batman games hiervoor al niet onder stoelen of banken stak ga ik er gewoon nog even mee verder. Weten jullie nog die heerlijke gevechten uit deze games? Dat het leek alsof je een vloeiende dans aan het opvoeren was waarbij de maat werd bepaald door de slagen en klappen die je uitdeelde? In deze game niets van dat alles. Je hebt een mêlee wapen, denk aan de honkbalknuppel van Harley Quinn, en een breed scala een vuurwapens. Later kun je hier nog elementen als vuur of ijs aan toevoegen, alleen op dat punt interesseerde het me eigenlijk al bijzonder weinig waar ik mee vocht. Dit komt omdat je een overdaad aan wapens en gear krijgt aangereikt waarvan de onderlinge verschillen verwaarloosbaar zijn. Cijfertjes geven aan dat het ene wapen net wat sterker is dan de ander, tijdens de gevechten merkte ik hier niets van. Er was dan ook weinig reden om de twee wapens die je mee kunt dragen veelvuldig te wisselen en ook de skilltrees draaien er voornamelijk om dat je cijfertjes net wat hoger komen te liggen. De rollen van de Suicide Squad zijn hierdoor ook eendimensionaal. Het had logisch geweest dat iemand als Deadshot ingezet zou kunnen worden als sniper, alleen is hij in deze rol niet beter dan de anderen.

Helaas zorgen de missies er niet voor dat de gameplay naar een hoger niveau wordt getild. Of je nu inwoners moet redden door ze naar een busje te brengen, achter een busje aanrent om het te beschermen of een locatie moet ontdoen van vijanden, het komt er altijd op neer dat je in een complete chaos schiet op alles wat beweegt. Soms moet je eerst een power-up bemachtigen om schade aan te kunnen brengen, alleen is dit niet de variëteit in missies waar ik op gehoopt had. Of deze missie wordt aangereikt door iemand als The Penguin, Hack of Toyman doet er dan ook niet toe. De enige keer dat ze deze vaste stramien doorbreken is bij de gevechten tegen de Justice League, ondanks één enorme anticlimax waar ik omwille van spoilers niets over zal zeggen.


Na het uitspelen hoopt de studio dat je terug blijft keren om betere loot te verkrijgen en andere personages uit te proberen, zo zal bijvoorbeeld The Joker zijn opwachting gaan maken. Grote vraag is alleen of je hier zin in hebt. Ik kan alleen voor mezelf spreken en had het na enkele uren in de endgame-content wel gezien. Waar je voornamelijk mee bezig bent zijn het voltooien van net iets moeilijkere missies tegen net iets andere vijanden voor net iets andere loot. Eén van de weinige pluspunten is dat je op voorhand kunt zien welke beloning er tegenover staat, zodat je gericht missies kunt selecteren. Maar ja, om met deze loot weer vrijwel identieke missies te voltooien die in het begin al niet goed waren uitgewerkt is niet mijn idee van een leuke tijd beleven.

Zoals eerder gezegd was het verhaal voor mij de drijfveer om Suicide Squad: Kill the Justice League uit te spelen. De tussenfilmpjes zijn van een hoog niveau, de stemacteurs doen goed hun best en de chemie is vaak aanwezig. Tot de ontwikkelaar besluit dat het wel weer genoeg is geweest, het filmpje op ruwe wijze afkapt en een wapen in je gezicht duwt als een verdienste die nooit als zodanig voelt. Hierna ploeter je weer door een paar missies om bij het volgende filmpje een soortgelijke ervaring te krijgen. De soepele gameplay ten spijt is het overgrote deel een eenheidsworst waarvan de eerste hap al niet smaakt en er gaandeweg geen kruiden worden toegevoegd om dit op smaak te brengen.