Een dikke maand geleden blikten we al vooruit op Epic Mickey: The Power of Illusion en nu hebben we ook de uiteindelijke versie onder handen genomen. Heeft Dreamrift de magie van Disney goed weten over te brengen naar de 3DS of kunnen ze beter met de staart tussen de benen afdruipen?

Epic Mickey: The Power of Illusion speelt zich af na het origineel en het brengt Mickey wederom naar Wasteland, hoewel we het bekende Meanstreet niet zullen betreden. Mizrabel, de welbekende heks uit het Disney-universum en antagonist uit de Sega Genesis klassieker ‘Mickey and the Castle of Illusion’, is terug van weggeweest. Vooral dat laatste woord speelt een grote rol, want de mensen zijn haar en haar kasteel vergeten en dus is ze verbannen naar Wasteland, het paradijs voor vergeten tekenfilmkarakters. Oswald the Lucky Rabbit roept wederom de hulp van Mickey in, die des te meer reden heeft om nogmaals met zijn verfkwast ten strijde te trekken, daar Mizrabel naast de nodige bekende Disneyfiguurtjes ook Minnie Mouse heeft ontvoerd. Samen trekken de muis en het konijn er op uit in het Castle of Illusions.


Het kasteel is natuurlijk een makkelijke manier om de verschillende Disneywerelden samen te pakken zonder dat je er een extreem vaag verhaal aan hoeft vast te knopen om te verklaren hoe al deze werelden met elkaar in verbinding staan. We trekken door Aladdin’s Agrabah, doen de wereld van Peter Pan aan en zoeken het diep onder het zeeoppervlak in de wateren welke we kennen uit De Kleine Zeemeermin. Hoewel Epic Mickey op de Wii amper gebruik maakte van bekende werelden, zoals Kingdom Hearts dat wel uitvoerig doet, daar is dat in The Power of Illusion wel anders. Geen vergeten tekenfilmfiguurtjes, maar karakters als Dagobert Duck, Sneeuwwitje, Rapunzel en vele anderen passeren de revue. Voor de Disney fan is het een waar genot om al deze figuurtjes langs te zien komen, maar helaas zijn velen van hen niet meer dan een verzamelstuk om gevonden te worden; ze voegen niets toe aan het overkoepelende verhaal.

Epic Mickey voor de 3DS is een 2D platformgame in hart en nieren. Via een centrale HUB kies je een level en wanneer je hier van A naar B bent gekomen, en genoeg Disneyfiguurtjes hebt verzameld, speel je het volgende level vrij. Verdeeld over enkele werelden houdt je dit een uurtje of 6 zoet, maar daarna is de koek op. Dit is absoluut aan de korte kant, helemaal als je bedenkt dat de game, nadat je een level hebt gehaald, je uitdaagt deze opnieuw te spelen om zodoende de verborgen karakters te vinden. De eerste keer dat je het level speelt kun je deze niet vinden, maar naarmate je in de HUB met de bevrijde figuurtjes praat, zullen zij je ‘side-quests’ geven, wat resulteert in het opnieuw moeten uitspelen van hetzelfde level, maar dan met een nieuw verstopt figuurtje. Je zou denken dat het level dan ook anders is, maar in de praktijk blijkt dat helaas niet het geval te zijn. De HUB waaruit je de levels kiest wordt bewoond door de bevrijde figuurtjes, maar stel je daar niet teveel van voor. Je kunt wat met ze praten, waarbij je op enkele kreetjes na geen voice-acting zult vinden, maar er wordt zelden iets interessants gezegd en de opdrachten die je af en toe krijgt resulteren altijd in twee situaties. In de eerste dien je, zoals hierboven verteld, een level opnieuw door te spelen en in de tweede dien je van het ene kamertje naar het andere kamertje te gaan, om figuurtjes met elkaar in contact te brengen. Het is niet wat je in een hedendaagse game als sidequest kunt bestempelen, hoe graag Dreamrift dat ook wil, daar is het veel te simplistisch voor.


Als platformer steekt de game best goed in elkaar. Hoewel de eerste wereld erg makkelijk is gaat de moeilijkheidsgraad daarna omhoog en zullen ook de ervaren gamers hier en daar op de proef worden gesteld. Vijanden kun je verslaan door ze met verf of thinner te bestoken, door ze te raken met een draaiaanval of door er bovenop te springen. Aardig is dat je bij het laatste op het juiste moment de springknop nogmaals dient in te drukken, om zodoende schade uit te delen. Opvallend is wel dat Mickey vrij traag voortbeweegt, wat vooral bij het springen de snelheid en behendigheid nog wel eens uit de game wil halen. Door geld te verzamelen kun je bij Dagobert Duck upgrades aanschaffen, zoals meer levens of sterkere aanvallen. In deze vorm van gameplay leunt The Power of Illusion zwaar op de gameplay zoals we die 20 jaar geleden op de Genesis speelden. Tegenwoordig mogen platformtitels echter best wat vlotter en vloeiender, iets wat deze game mist.

Meegenomen uit Epic Mickey zijn de tekenkunsten. Waar je in de Wii-titel objecten moest onderspuiten met verf of thinner om ze te laten verschijnen of verdwijnen, daar dien je hier zelf de kwast in hand te nemen. Het werken met thinner is simpel en na drie keer heb je het wel gezien; het komt neer op het leegkrassen van een object op het touchscreen. Verf vereist wat meer kunde, wanneer je zo goed mogelijk een object dient over te trekken, waarbij je punten krijgt voor je precisie. Je dient er echter wel vaart achter te zetten, want als je verf op is voor het object volledig is getekend, dan kun je weer helemaal opnieuw beginnen. Mocht je er een zootje van maken, dan zal blijken dat het getekende object ook niet volledig functioneert, zoals bijvoorbeeld een liftje waar punten opzitten die je levens kosten. Doe je het echter wel goed, dan heb je niet alleen een goede lift, maar is Mickey tijdelijk sneller, behendiger en sterker.

Hoewel de game een typische 2D platformer is, wordt de actie regelmatig onderbroken door het tekenaspect. Dit is leuk wanneer je op creatieve wijze wordt uitgedaagd ‘out of the box’ te denken, maar minstens net zo vaak liggen de oplossingen van puzzels zodanig voor de hand dat het vooral de snelheid uit de game haalt. Als je, wanneer je net door een kanon bent afgeschoten, tot driemaal toe de game moet pauzeren om een in de weg staand blok uit te wissen, dan is dat teveel van het goede. Daarentegen is het wel erg leuk wanneer je bekende karakters, zoals bijv. de Lost Boys uit Peter Pan kunt intekenen, zodat ze je bijstaan met hun projectielen. Het intekenen van objecten en figuurtjes dient meestal op vaste plekken te gebeuren, maar voordat je een level start kun je ook enkele schetsen meenemen. Deze schetsen kun je op elk moment in het level inzetten, zoals bijv. een Dagobert Duck die, als een ode aan de NES Ducktales game, op zijn stok door het scherm springt en zodoende vijanden uit de weg ruimt, of een Tinkerbell die donkere ruimtes verlicht.


Het 3D aspect, niet onbelangrijk op de Nintendo 3DS, komt bijzonder goed uit de verf in The Power of Illusion. Zelfs met de slider voluit blijven de beelden mooi en prettig om naar te kijken. De achtergronden krijgen diepte en zien er prachtig uit, net zoals de rest van de game wat dat betreft. Enig minpuntje zijn de karaktersprites; die hadden best iets gedetailleerder gemogen. Hoewel het aantal werelden op zich niet zoveel Disney-landschappen aan doet is de variatie in de individuele levels groot. Zo springen we in Peter Pan’s wereld over de daken van Londen, rennen we door de jungle en ontwijken we kanonskogels op het schip van Kapitein haak. De coherentie binnen één wereld blijft intact, zonder dat je het gevoel hebt constant binnen hetzelfde thema vast te zitten. Minstens zo goed is soundtrack, een prachtig orkestraal schouwspel van hoog niveau. Ik heb het openingsmenu minutenlang open laten staan, alleen om te luisteren naar de prachtige track. Dit hoge niveau wordt de voltallige game aangehouden, een knappe prestatie. De overige geluidseffecten zijn functioneel, van de kreten die lappen tekst ondersteunen tot de pieptonen van Mickey zelf, wanneer je weer een sprong inzet.

Epic Mickey: The Power of Illusion is een alleraardigste platformer geworden die er mooi uitziet en vooral erg mooi klinkt. Op papier nodigt de gameplay uit tot creatieve en unieke situaties, maar in de praktijk komen die niet voor. Het is dertien in een dozijn platformen, maar dan met een Disney sausje wat het net iets boven de middelmaat doet uitstijgen. Het tekenen is leuk, maar haalt te vaak de snelheid uit de game en is biedt niet de mogelijkheden waarop we hadden gehoopt. Desondanks heb ik mij wel degelijk goed vermaakt met de game, die niet ontzettend lang is, maar wel veel variatie in omgevingen biedt. Ben je een Disneyfan, dan zul je zeker niet bedrogen uitkomen. Verwacht je een vernieuwende game of een all-time platformklassieker, dan ben je helaas niet aan het juiste adres. Leuk voor de beginnende gamers, leuk voor de fans en leuk voor een ieder die de 2D platformers een warm hart toedraagt.