Capcom bracht in 2001 een titel op de markt onder de naam Devil May Cry, eigenlijk was het spel echter bedoeld als Resident Evil uitgave. De verandering pakte goed uit getuige de navolging van onder andere een manga, anime en comic, de komst van Devil May Cry 5 als game was hierdoor een logische stap geweest.
Toch besloot Capcom niet om in eigen huis een vervolg te maken, in plaats daarvan is het ontwikkelaar Ninja Theory die een nieuwe game mag maken onder de naam DmC: Devil May Cry. Inderdaad, het gaat hier niet om Devil May Cry 5, gekozen is namelijk om de franchise een reboot te geven die zich afspeelt in Limbo City. Het is een stad waarin de samenleving gemanipuleerd wordt door demonen, er is echter één man – Dante - die vrij staat van hun invloeden en juist om deze reden de aandacht trekt van The Order. Deze groepering staat onder leiding van halfbroer Vergil en ziet in Dante een man die de strijd met de demonen aan kan gaan, mede omdat zijn gen bestand is tegen de invloeden die andere inwoners wel hersenspoelt.
Limbo City is niet enkel het toneel om de strijd op te beslechten, het is tevens een levende setting die je zowel zal helpen als tegen zal werken. De helpende hand zal worden geboden door kleine hints te geven in hetgeen wat je moet doen, waarbij teksten op de muur worden geprojecteerd. Verwacht echter niet dat de stad je enkel goedgezind is, in een negatieve bui komen de muren op je af en zal de grond plotseling onder je voeten verdwijnen. Niet voor niets is er dan ook een tweedeling, enerzijds is er de echte wereld en anderzijds een alternatief universum, de Limbo. Toch staan de twee niet los van elkaar, de schade die je in het ene universum aanricht kan gevolgen hebben voor het ander. Een simpel voorbeeld is dat een demoon een reuzenrad kan doen ontsporen in de Limbo, waarna in de realiteit te horen is dat het een terroristische aanval betrof. De ontwikkelaar benadrukt wel dat dit soort momenten vooral het verhaal voortstuwen en je dus niet zelf complete vernietigingen aan kunt richten, om deze vervolgens in het andere universum te bekijken.
Met een nieuwe, Westerse studio is ook getracht om de game beter behapbaar te maken voor een Westers publiek. Opvallend genoeg ging er in eerste instantie vooral aandacht uit naar de verschijning van Dante, de nieuwe look om zijn jongere uiterlijk te benadrukken werd lang niet door iedereen gewaardeerd. Hoewel dit discussies op zal blijven leveren lijkt de gameplay gelukkig wel goed verzorgd. Nog altijd draait het om snelle actie die middels timing tot veel spektakel leidt, waarbij de speler af kan wisselen tussen pistolen (Ebony en Ivory genaamd), een groots zwaard (Rebellion), een snelle zeis en een krachtige bijl. Tel hierbij op dat je ook vijanden naar je toe kunt trekken of juist af kunt stoten, je wapen in een stand van een engel of juist een duivel kunt brengen en dat je enkel door kunde de beste en mooiste combinaties kunt maken en DmC: Devil May Cry lijkt zijn voorgangers qua gameplay achterna te gaan.
Grote vraag is vooralsnog of we daadwerkelijk te maken hebben met een reboot die dingen gaat veranderen, of simpelweg een nieuw deel van een franchise waarin enkel kleinere zaken worden aangepakt. Deels zal dit afhangen van de vraag of gamers zich kunnen verplaatsen in de jongere, ietwat verwaande Dante. Een ander punt waar we nog onze twijfels bij hebben zijn de platformelementen. Het voelt wat misplaatst aan en de vraag is of gamers die actie verlangen blij zijn met dit soort tragere onderbrekingen. Conclusies willen we echter nog niet trekken, deze bewaren we voor volgende maand, aangezien DmC: Devil May Cry op 15 januari in de winkels ligt voor de Xbox 360 en PlayStation 3, tien dagen later gevolgd door een release op de PC.
|
