In 1996 kwam ontwikkelaar Core Design met een opvallende titel op de markt, in een door mannen gedomineerd shootergenre zetten zij namelijk een vrouw centraal in Tomb Raider. Nu, de nodige jaren later, ligt het tiende deel in de winkels en is besloten om terug te blikken naar hoe het allemaal begon.

Doel van ontwikkelaar Crystal Dynamics is om inzicht te geven in de beginjaren van Lara Croft, hetgeen overigens geen eenmalig uitstapje is, maar de nieuwe richting voor de franchise als geheel. In de game is ze dan ook nog maar 21 jaar en pas afgestudeerd, klaar om haar opgedane kennis in praktijk te brengen. Ze doet dit aan boord van het schip The Endurance, waarbij ook de bemanning gedurende het verhaal een belangrijke rol vervult. Het gezamenlijke doel is om de legende achter het eiland Yamatai te onthullen, het gaat echter compleet mis als ze de Dragon’s Triangle binnen varen. Stormen maken zich van het schip meester en niet veel later ontwaakt Lara Croft op het strand van het onheilspellende eiland. Doel is niet alleen om je weer te verenigen met de bemanning van het schip, maar tevens om de geheimen van het eiland te doorgronden. Gedurende deze rit zien we haar opgroeien van een jonge en bovenal onervaren vrouw tot een ware overlever.


Alvorens je de stappen zet naar de Lara Croft die we in de voorgaande delen hebben leren kennen zal ze veel moeten doorstaan. De game start hierbij rustig, zonder ervaring en hulpmiddelen zal ze aan eten moeten komen. Het slachten van een hert met een pijl en boog is in ieder andere game een moment om snel aan voorbij te gaan, in Tomb Raider is het een ervaring die emotie met zich meebrengt. Wees niet bang dat het spel is opgezet als een vrouwelijke huilfilm, hoewel ook het vermoorden van de eerste mens in het begin ongemakkelijk voelt zullen er niet veel later vele volgen. Het tempo waarin dit elkaar opvolgt ligt misschien wat hoog, maar laten we eerlijk zijn; zitten we erop te wachten om de eerste vijf uur bij ieder slachtoffer een berg tranen te zien?

Gelukkig is Tomb Raider niet enkel een shooter, zo zijn er tombes te ontdekken, geheimen om te ontrafelen en – in mindere mate - puzzels om op te lossen. Dit alles doe je om zowel XP als Salvage te verzamelen, de eerste leert je extra vaardigheden terwijl je met de laatste je wapens kunt upgraden. De opzet van de game is gemaakt om je niet meteen in het diepe te gooien, start je nog met een simpele pijl en boog, daar krijg je later additionele functies en geheel andere wapens om je niet alleen beter te wapenen, maar tevens om de wereld om je heen nog verder door te dringen. Plekken die in eerste instantie onbereikbaar waren worden op latere momenten toegankelijk, waardoor er altijd een reden is om terug te keren, hetgeen overigens ook mogelijk is nadat je de game al hebt uitgespeeld. Niemand zal je hier overigens toe verplichten, hoewel echte verkenners voldoende middelen vinden om hun arsenaal te vergroten kun je ook simpelweg voor het verhaal gaan en de diepere ondergrond achterwege laten. Bedenk je wel dat je hierdoor een groot deel van het achtergrondverhaal zult missen.


Gamers die toch alles uit de game willen halen worden geholpen door keuzes van de ontwikkelaar. Wanneer Lara Croft een kampvuur ontdekt kan ze hier haar XP of Salvage uitgeven, tevens is het mogelijk om terug te keren naar een eerder ontdekt kampvuur om aldaar het gebied nog eens te doorgronden. Al deze gebieden zitten overigens niet alleen vol met geheimen, ze zijn ook nog eens schitterend vormgegeven. Bosrijke gebieden, stranden, rivieren en verlaten ruďnes, alle ingrediënten zijn aanwezig voor een afwisselend avontuur. De nadruk is hierbij, zoals eerder aangegeven, iets meer op het shooteraspect gelegd en minder op de puzzels. Het is een keuze die mogelijk enkele oudere fans tegen de borst zal stuiten, maar binnen de game goed werkt. Ook eerdere kritische factoren, te weten het voortdurende schreeuwen van Lara Croft en de Quick-Time Events, zijn door de ontwikkelaar teruggedrongen om beter aan te sluiten bij de verhalende factor. Geslaagde keuzes die de vele uren gameplay voorbij doen vliegen.

Mocht je toch op het punt komen waarbij je de honderd procent in de singleplayer aan tikt, dan is er altijd nog een multiplayer om je mee te vermaken. Deze multiplayer mag vooral gezien worden als een leuke extra voor degene die nog wat meer uit de game willen halen, toch zal het niveau van de singleplayer nooit worden gehaald. In totaal zijn er vier modi, het bekende Team Deathmatch en Free For All, aangevuld met Cry for Help en Rescue. Beiden draaien om het teambelang, waarbij we in Cry for Help batterijen verzamelen om ontvangers mee te activeren, terwijl we in Rescue juist medicijnen dienen te vinden, terwijl onze tegenstanders dit dienen te voorkomen. Deze multiplayer heeft zeker zijn charme, zo zitten de vijf aanwezige maps goed in elkaar, zijn er vallen uit te zetten en zijn er speciale activiteiten binnen de maps te activeren, denk aan een zandstorm waardoor tegenstanders niets meer kunnen zien. Het zijn leuke ideeën, echter ontbreekt het Tomb Raider gevoel en voelt het daardoor als een generieke, doch leuke multiplayer aan.


Tomb Raider zul je dan ook vooral kopen vanwege diens singleplayer en hiermee had de ontwikkelaar één doel voor ogen: het vertellen van het allereerste avontuur dat Lara Croft heeft meegemaakt. In deze opzet zijn ze geslaagd. Toegegeven, er ligt ditmaal minder nadruk op het oplossen van puzzels en de game had best een tandje moeilijker gemogen, toch staat dit het verhaal nergens in de weg. Echte verzamelaars kunnen makkelijk vijftien tot twintig uur in de game kwijt zonder zich te vervelen en de schitterende graphics en sterke voice acting maken het dan ook tot een reboot waar gamers veel plezier aan zullen beleven.