Vanaf vandaag is Foul Play op Xbox Live Arcade te vinden. Een gewaagde keuze wanneer je bedenkt dat Grand Theft Auto V een dag eerder verschenen is, maar tegelijkertijd een te prijzen keuze van ontwikkelaar Mediatonic. Vraag is alleen: gaat deze gewaagde keuze gepaard met kwaliteit?

Foul Play draait om Baron Dashforth en zijn maatje Scampwick, mannen die tevens onderdeel vormen van een theatervoorstelling. Voor de ogen van het publiek volstrekt zich het verhaal, waarbij de decors snel wisselen en je eigenlijk maar één doel hebt: het publiek tevreden houden. Je kunt de bezoekers zien als je levensmeter: verricht je een mooi spel op het podium dan zullen ze je toejuichen, lukt het je niet om hun aandacht vast te houden dan zal het doek voortijdig vallen. De gameplay is hierbij simpel, vijanden die op je af komen moeten zo spectaculair mogen verslagen worden, geuit middels een lange combo die van de ene vijand over gaat naar de andere. Al in het begin van de game zul je spectaculaire en hoge combo's kunnen maken, maar naarmate de game vordert en de vijanden in getale toenemen zal dit alleen nog maar toenemen.


De opzet van de game is door het bovenstaande redelijk saai: scene doorlopen, tussendoor enkele bazen verslaan en door naar de volgende act. Gelukkig is het verhaal goed opgezet zodat deze gekozen opzet nooit gaat vervelen, ondanks dat de losse eindjes pas later in het verhaal echt samen zullen komen. De vertelling gebeurt middels tekstballonnetjes, waarbij de dialogen goed zijn omschreven en een goede humor bevatten. Het slaat nergens door naar te plat of te serieus, maar weet hier precies tussen te blijven.

Qua gameplay is de game simpel op te pikken, maar dit wil niet zeggen dat het ook een makkelijke game is. In basis heb je een lichte en een zware aanval en kun je de aanvallen van tegenstanders pareren. Wapens zijn er niet, ook kinderen kunnen dus met een gerust hart aanschuiven in de zaal. Naarmate de game vordert leer je nieuwe combinaties van aanvallen, terwijl er in iedere scene ook nog eens een drietal extra uitdagingen worden gegeven. Hierbij kan gedacht worden aan een 100-streak combo, een baas als laatste verslaan of vijanden door een drietal objecten heen gooien. Deze uitdagingen zijn geen vereiste om de scčnes te doorlopen, maar brengen wel beloningen (zogeheten Charms, waarvan je er twee kan selecteren) met zich mee, bijvoorbeeld het minder snel laten dalen van je populariteit bij het publiek. Minpunt is dat de omschrijving van deze uitdagingen soms onduidelijk is, waardoor je niet altijd door hebt wat er nu precies van je verwacht wordt. Een ander probleem in de game is dat je niet goed meekrijgt wat er aan de zijkanten van je scherm (en dus het toneel) gebeurt, hetgeen betekent dat je nog weleens geraakt kan worden door een vijand die je niet ziet.


De gehele opzet van een toneelspel zorgt ook voor de nodige hilariteit. Vijanden zijn simpelweg verklede acteurs (op momenten zie je ze nog snel hun masker opzetten alvorens ze ten tonele verschijnen) en je zult ze dan ook nooit doden. In plaats daarvan kruipen ze van het podium af of zie je ze snel weggesleept worden. Toch zijn er ook minpunten over deze vijanden op te merken, wanneer ze namelijk in een grotere getale voorbij komen is het lastig om hun aanvallen te pareren. Het weergeven hiervan gebeurt middels een signaal boven het hoofd, alleen is dit in drukkere secties vrijwel niet op te merken. Juist omdat de game leunt op combo’s en deze vallen en staan met het verslaan van de vijanden is het jammer dat ze hier geen betere oplossing voor konden bedenken. Gelukkig staat dit smetje het plezier nergens in de weg, zeker wanneer je de game coöperatief speelt is er veel plezier te beleven aan deze simpele, doch verslavende game.