Een menselijk leven is kort en eindig, maar de nalatenschap van sommige mensen gaat veel langer mee. In ‘Zijn Erfenis’ bekijken we de nalatenschap van de iconen van de game-industrie waarbij we vandaag een blik werpen op een unieke figuur.

In 'Zijn Erfenis' passeerden tot nu toe vooral mannen, maar vandaag besteden we aandacht aan een vrouw die weliswaar als man is geboren. Die vrouw is Danielle Bunten Berry, een naam die jullie waarschijnlijk niets zegt want haar hele leven kende ze pech. Desondanks speelde ze een grote rol in de ontwikkeling van de game-industrie. Danielle werd geboren op 19 februari 1949 als Daniel Paul Bunten, vaak vermeld als Dan Bunten. In 1974 verdiende ze haar diploma als industrieel ingenieur waarna ze begon met de ontwikkeling van videogames als hobby. Ze focuste hierbij op tekstuele avonturengames, maar haar eerste succes kende ze met Wheeler Dealers, één van de eerste multiplayer-games ooit welke verscheen op Apple II. Het was de eerste game die ze kon verkopen aan een uitgever. De actiegame had wel een speciale controller nodig waardoor de game maar liefst $35 kostte, dubbel zoveel als andere games wat een duidelijke impact had op de verkopen.

Hoewel, kun je wel spreken over verkopen als er maar vijftig exemplaren verkocht raken? Het inspireerde haar echter om een eigen ontwikkelstudio op te richten – Ozark Softscape – waarmee ze drie games ontwikkelde voor Strategic Simulations. De games met namen als Cytron Masters en Computer Quarterback werden echter snel vergeten. Haar volgende game daarentegen werd veel belangrijker. Danielle werd opgemerkt door Trip Hawkins, de man die net Electronic Arts had geopend. Hawkins was namelijk geďnteresseerd in haar volgende idee, een multiplayergame onder de naam M.U.L.E. en hij hielp haar dan ook om het spel op de markt te brengen voor de Atari 800 door zijn vier controllerpoorten – ondanks dat multiplayer nog geen doorbraak had gekend – en later op de Commodore 64. M.U.L.E. bleek uiteindelijk een uitermate iconische game die de richting van de hele game-industrie zou sturen, ondanks tegenvallende verkopen. Door piraterij werd de game maar 30.000 keer verkocht, maar de impact van het spel was enorm.


In de game kunnen maximaal vier menselijke spelers (of AI spelers) samen aan de slag in een game die wat wegheeft van bordspellen als Kolonisten van Catan en Monopoly. De vier spelers zijn elk grondeigenaren in een kolonie waarbij ze ervoor moeten zorgen dat zij de rijkste persoon in de kolonie worden terwijl ze moeten samenwerken om de vooruitgang van de kolonie te beschermen. De game was een spannende strategiegame die een sterke ontvangst kende bij de pers en die toonde dat een multiplayergame zeer leuk kan zijn. Danielle zelf was alvast tevreden want met M.U.L.E. had ze haar doel bereikt: een game ontwikkelen die meer nadruk legt op sociale interactie. Volgens haar zou nooit iemand op zijn doodbed terugkijken op zijn leven en denken ‘had ik maar meer tijd alleen achter de computer gezeten.’ Ze deed er dan ook alles aan om multiplayergames vooruit te helpen en ze zou ongetwijfeld tevreden zijn met onze huidige multiplayerfocus.

Na M.U.L.E. lanceerde Danielle The Seven Cities of Gold, een strategiegame met een gigantisch continent om op te spelen en zeer eenvoudige graphics en gameplay omdat niemand er blijkbaar mee rekening hield dat een gigantisch oppervlakte wel eens veel data zou kunnen opnemen. De game werd echter een gigantisch succes en werd 150.000 keer verkocht. In 1985 kwam ze met Heart of Africa, en in 1988 volgde opnieuw een opvallende game. Modem Wars was een kaartgame die alleen over het Internet te spelen was. Het spel werd maar 9.000 keer verkocht, maar dat vond ze niet erg. Het was wel haar laatste game voor EA, ze vertrok naar Micropose. Daar besliste ze samen met Sid Meier dat hij Civilization zou ontwikkelen en zij Command HQ. Sid Meier maakte de juiste keuze. Twee jaar later nam ze afscheid van Micropose met Global Conquest, een online game voor vier spelers, de eerste van een belangrijke uitgever.


Micropose en Sid Meier werden een ster. In datzelfde jaar besloot Danielle een operatie te ondergaan om haar geslacht te veranderen zodat ze kon leven als zichzelf. Het was een keuze waar ze later spijt van zou krijgen omdat de operatie toch een zware tol eiste. Door de operatie besloot ze ook een minder opvallende rol aan te nemen binnen de game-industrie. Ze zou nog enkele games op de markt brengen, maar hier weinig mee in beeld komen. Haar laatste game verscheen in 1997 in de vorm van Warsport, een jaar later zou Danielle namelijk sterven aan longkanker met ‘dank’ aan haar nicotineverslaving. Haar tragische leven eindigde dan ook op een tragische manier. Na haar dood werd ze echter wel herkend als de pionier die ze was. Enkele maanden na haar dood kreeg ze de Lifetime Achievement Award van de International Game Developers Association, The Sims werd aan haar opgedragen en in 2007 werd ze geplaatst in de Hall of Fame van de Academy of Interactive Arts & Sciences.