Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth is alweer zes jaar in ontwikkeling en ziet eindelijk zijn levenslicht. Heeft de lange ontwikkeltijd ervoor gezorgd dat we nu met een briljante game te maken hebben? Dat zochten we voor je uit.
Het verhaal rondom de game is gebaseerd op de werken van schrijver H.P. Lovecraft. Degenen die met deze schrijver bekend zijn weten dat het horrorelement voorop staat. Vaak gaat het om personages die gek worden door hetgeen wat er om hen heen gebeurt. Je mag dan ook verwachten dat de game hierop geen uitzondering is.
In het spel spelen we Jack Walters die zich helemaal in het begin bij een huis begeeft. Het is regenachtig en hij baalt duidelijk dat hij er moet zijn, maar er is specifiek naar hem gevraagd. De sfeer is gespannen en het blijkt niet onterecht te zijn; al snel wordt er namelijk vanuit het huis geschoten en je haast je naar binnen. Het huis zelf is grauw en kent veel donkere ruimtes. Regelmatig zie je geen hand voor ogen, en als je binnen deze setting bewijzen moet verzamelen kan dat knap lastig zijn. Eerst dacht ik nog dat het aan de helderheid lag, er werd immers aan het begin van het spel een waarschuwing voor gegeven dat de game flink donker was en vooral in de nachtelijke uurtjes gespeeld moet worden, maar dat bleek niet het geval.
Terwijl ik me door het huis begeef verzamel ik wat sleutels en lees ik veel informatie die me voorgeschoteld wordt. Ik word opgeschrikt door een geluid en tracht het te volgen. Het brengt me naar een kelder welke wederom erg donker aandoet, en waar er iets raars gebeurt. Wat dat is vertel ik uiteraard niet.
Ik hoor nu al de vraag komen; waarom geef je hier een beschrijving van een stukje game? Het is eigenlijk heel simpel; het zijn deze elementen die de toon voor de rest van de game zetten. De game is donker, wat prima gepaard gaat met de horrorsetting die we voorgeschoteld krijgen.
De adventure
Jack Walters is een privé detective die zich na het voorgaande niets meer kan herinneren van de afgelopen zes jaar. Toch probeert hij zijn leven weer op de rails te krijgen en hij neemt dan ook een opdracht aan om weer aan het werk te zijn. Het gaat om een vermiste persoon in het plaatsje Innsmouth, welke erom bekend staan niet bepaald blij te zijn met bezoekers. Dit gegeven wordt meteen duidelijk als je aankomt; niet alleen lijkt niemand met je te willen praten, de bewoners van het stadje zien er op zijn zachts gezegd raar uit.
Het stadje zelf ademt de sfeer uit van de tijd waarin de game zich afspeelt, namelijk in de jaren '20.
Call of Cthulhu laat zich spelen als first person game, waardoor je in het begin het idee hebt snel een wapen ter hand te nemen en deze rare figuren om te leggen. Het zijn echter de adventure elementen die je de eerste uren van de game zoet moeten weten te houden, het shooter element komt pas later om de hoek.
Binnen het adventure gedeelte komt geen wapen te pas en zal Jack het dus op andere manieren moeten zien te redden. Regelmatig zul je ongezien je weg moeten zien te bepalen en onderweg bewijzen moeten verzamelen om verder te komen. Het adventure element op zichzelf is niet heel erg moeilijk. Je zult weinig keren echt je hersenen moeten breken om verder te komen aangezien objecten amper gecombineerd hoeven te worden. Wat het wel iets lastiger maakt is dat je geen status schermpje op kunt vragen zoals we dat binnen deze games wel vaak gewend zijn. Af en toe had ik de behoefte om nog eens terug te kunnen lezen wat nu precies de bedoeling was, maar dat zat er helaas niet in. Het vergroot de uitdaging wel, maar vervalt af en toe teveel in het rondlopen in de hoop dat je iets goeds aan het doen bent.
Word je op dat moment ook nog eens achterna gezeten door iemand en elke seconde telt, dan wordt dit gemis nog wel wat vergroot. Als het al de bedoeling van de ontwikkelaars geweest was om hierdoor de spanning te vergroten dan is ze dit goed gelukt.
Toch voelt dit adventure deel van de game goed aan en weet het de spanning steeds goed vast te houden.
|
68
