De ene game geeft je hersenloos vermaak, de ander probeert je tijdens het spelen wat meer mee te geven van een tijdsperiode of cultuur. In de laatste categorie valt Never Alone, een titel die tot stand is gekomen door een samenwerking met de oorspronkelijke bewoners van Alaska.

In Never Alone, ook bekend als Kisima Ingitchuna, krijgen we de controle over het meisje Nuna. Ze is door een flinke sneeuwstorm afgezonderd geraakt van haar leefgebied en dus doet ze er alles aan om terug te keren. Ze hoeft dit niet alleen te doen omdat ze al snel bijval krijgt van een poolvos, Fox genaamd. Wanneer je solistisch speelt kun je wisselen tussen de twee karakters, leuker is het om de game coöperatief te doorlopen. Niet in de laatste plaats omdat de AI soms weinig hulpvol is, terwijl er op momenten juist wel om precisie wordt gevraagd. Enig voordeel is dat er veelvuldig checkpoints aanwezig zijn zodat een nieuwe poging snel kan worden gewaagd.


In termen van gameplay doet Never Alone niet veel nieuws, het is een redelijk rechtlijnige platformer en puzzelaar die je van links naar rechts of visa versa laat lopen. Het spel is niet al te lastig, afgezien van een enorme piek in moeilijkheidsgraad aan het einde van de game, welke oneerlijk aanvoelt. Tot je op dit punt komt heb je de unieke vaardigheden van beide karakters reeds leren kennen. Nuna beschikt bijvoorbeeld over een Bolo waarmee ze ijsblokken kan breken en is in staat om objecten te duwen, Fox kan op zijn beurt hoger springen, tegen wanden klimmen en geesten oproepen. Dit laatste is nodig om sommige puzzels te overwinnen, waarbij er net wat meer aandacht uit had mogen gaan naar de besturing. Deze voelt op momenten net iets te losjes, hetgeen nogal eens in de dood kan resulteren.

Toch overwint de sfeer het van dit soort kleine stoorfactoren. De verwijzingen naar de Ińupiaq stam zijn niet alleen een leuk affiche, het is daadwerkelijk een belangrijk gegeven waar de game aan opgehangen is. De voice-over hanteert bijvoorbeeld diens traditionele spraak (gelukkig wel met ondertiteling), de historie van Alaska komt op een gepaste manier aan bod en je maakt kennis met de verschillende geesten uit diens historie. De manier waarop ze dit vertellen voelt nooit aan als een verplichte geschiedenisles, in plaats daarvan weten ze je middels korte video’s geprikkeld te houden. Niet al deze video’s zullen zich direct aan je openbaren, er is enig zoekwerk nodig om alles te kunnen zien.


Om het gevoel van een avontuur met historische achtergrond verder te onderstrepen wordt gebruik gemaakt van het less is more-principe. Anders gezegd: er is geen overdreven begeleidende muziek, in plaats daarvan worden geluidseffecten gebruikt om je bij de game te betrekken. Te denken valt aan de voetstappen in de sneeuw of de kreten die de karakters uitslaan. Ook de graphics doen hieraan mee. Er is geen spetterend kleurgebruik, in plaats daarvan is gekozen voor overwegend witte tinten, afgewisseld met voornamelijk zwarte, groene en blauwe accenten.

Never Alone blaast een aangenaam frisse wind door het platformgenre. Niet door diens vernieuwingen binnen de gameplay, maar door de naadloze verweving met een sterk verhaal. Tegelijkertijd had er net wat meer aandacht uit mogen gaan naar de afwerking en is het jammer dat je het spel binnen een uur of drie uit kunt spelen. Toch mag dit niemand ervan weerhouden om de game een kans te geven, zeker wanneer iemand bereid is om het avontuur samen met je te beleven.