Bij Crystal Dynamics wordt momenteel hard gewerkt aan Rise of the Tomb Raider, maar het ontwikkelteam vond ondertussen ook tijd om Lara Croft and the Temple of Osiris te ontwikkelen. De game is echter meer dan een simpel tussendoortje, het is een heerlijke coöperatieve ervaring.

Lara Croft and the Temple of Osiris is het vervolg van het 2010-spel Lara Croft and the Guardian of Light waarin twee spelers samen een avontuur doorliepen. De game – een verfrissende tussenstap – werd bekeken vanuit een isometrisch bovenaanzicht wat een andere gameplay opleverde. De Tomb Raider spin-off draaide nog steeds rond dezelfde kernwaarden, namelijk puzzels, actie en platformen. De puzzels – onder andere om deuren te openen en voorwerpen te verzamelen – werden naar de voorgrond gebracht terwijl het platformen minder belangrijk werd. Het was redelijk vergevingsgezind en het trad nooit echt op de voorgrond. De actie bleef wel prominent, maar werd aangepast naar een alternatief stijltje dat enigszins weg had van een dual stick shooter. Het was niet compleet hetzelfde omdat je nog steeds moest kiezen om te schieten, in tegenstelling tot in een echte dual stick waar richten genoeg is, maar het was een duidelijk verschil met Tomb Raider. De veranderingen zorgden voor een imponerende game, één van de beste downloadable games van 2010 zoals bleek uit onze review.


Het vervolg verandert zeer weinig aan deze formule, met één belangrijke verbetering. Je kunt de game nu doorlopen met vier spelers. Het clichérijke verhaal van de game draait rond Lara Croft die samen met haar rivaal Carter Bell in de tempel van Osiris belandt. Daar ontmoeten ze Isis en haar zoon Horus die Lara vragen om haar man Osiris te bevrijden en zijn broer Set te stoppen. Je hebt op deze manier ook meteen vier speelbare personages, ideaal voor de offline en online coöperatieve multiplayer. Het geheel is ook op je eentje uit te spelen – de levels zijn lichtjes anders, afhankelijk van het aantal spelers – maar het is gemakkelijker om alle voorwerpen te vinden en alle extra uitdagingen te behalen als je met enkele mensen samenwerkt. De puzzels zijn ook logischer wanneer je met meerdere mensen kunt werken. Er is bijvoorbeeld een baasgevecht waar je – als je alleen bent – continu met stenen moet slepen om schakelaars te activeren. Als je samenwerkt, kunnen de verschillende spelers dit zelf doen wat ietwat beter werkt.

Het geheel is op een uurtje of vijf te doorlopen, maar dan spreek je alleen over het snel uitspelen van de negen verplichte en vijf optionele dungeons zonder het aanpakken van de verschillende uitdagingen. In elke dungeon heb je specifieke uitdagingen zoals het behalen van een topscore, het verzamelen van rode schedels of het doden van vijanden op bepaalde manieren. Het is dan ook de bedoeling dat je elk level meerdere malen doorloopt, waarna je de verzamelde punten kunt gebruiken om jezelf te versterken met ringen en amuletten, die elk hun eigen effect hebben. Je kunt bijvoorbeeld een ring dragen waarmee je wapens meer schade doen. Dit zorgt ervoor dat iedereen zijn eigen accenten kan leggen. Ook in het wapentuig kun je die nuances steken. Je kunt verschillende wapens vinden, maar je kunt er telkens maar drie gebruiken. Er zit dus redelijk wat afwisseling in zodat je nooit met vier klonen bezig bent, iets wat samenwerking promoot, zeker als je offline speelt. Online loopt het wat minder door connectieproblemen en bugs, maar dat verloopt beter met de patches die uitgebracht zijn.


The Temple of Osiris is dus een heerlijke coöperatieve ervaring met enkele indrukwekkende momenten. Het gaat om ingenieus opgebouwde levels die je verblijden met hun atmosfeer en opbouw. Ze komen spijtig genoeg echter nooit echt tot hun recht. De game werd ontwikkeld voor PC, PlayStation 4 en Xbox One, maar het spel had net zo goed op de PlayStation 3 of de Xbox 360 kunnen verschijnen. De animaties en het detail in de omgevingen zijn – met opzet? – beperkter dan andere moderne titels, met alleen bepaalde effectjes die duidelijk maken dat er toch liefde in het spel is gekropen. Deze strategie zorgt wel voor korte laadtijden zodat je vlot vanuit de hub naar de verschillende dungeons kunt lopen. Het geluid laat dezelfde ietwat mediocre indruk na. De muziek zorgt voor een gepaste atmosfeer, maar noch die deuntjes, noch de bijbehorende effecten springen echt boven de middelmaat uit. Het is dan ook enigszins een smet op een game die voor de rest een leuke ervaring biedt. Het spel is een ideale manier om een game-avond met vrienden op te vrolijken.