Ontwikkelaar Dontnnod Entertainment liet ons in Remember Me spelen met de tijd, een concept dat ze terug laten keren in hun nieuwe game. Life is Strange kent een episodische structuur en de eerste aflevering, Chrysalis, is inmiddels te spelen.

Hoofdpersonage in het spel is de achttienjarige studente Max Caulfield, die na vijf jaar terugkeert naar haar thuisstadje Arcadia Bay. Ze volgt een foto-opleiding, een uitlaatklep voor een meisje dat voor velen herkenbaar zal zijn. Ze is wat onzeker, behoort niet tot één specifieke groep en onttrekt zich het liefste uit de spotlights. Toch blijkt dat Max over een speciale gave beschikt: ze kan de tijd kortstondig terugdraaien, iets wat ze ontdekt na een heftig begin van de game, wat uiteindelijk een grote rol zal spelen. Omwille van spoilers zullen we uiteraard niet vertellen waar het precies om gaat, maar het vormt de ideale overbrugging naar de toekomstige episodes.


Chrysalis, zoals de eerste episode heet, is het ideale opstapje, zo laat het ons niet alleen kennis maken met de gameplay, maar ook met de karakters en locaties waar het verhaal zich afspeelt. Terwijl je door de campus, je slaapkamer of één van de andere locaties loopt zijn er vele objecten waar je interacties mee uit kunt voeren. De ene vormt niet meer dan een poster waar je naar kunt kijken, de ander zorgt voor een reeks gebeurtenissen waar je invloed op uit kunt oefenen middels keuzemomenten. Het bepaalt hoe karakters tegen je aan zullen kijken en zelfs hoe toekomstige episodes zullen verlopen, hoewel het nu nog moeilijk beoordelen is of deze keuzes daadwerkelijk invloed zullen hebben.

We benoemden al eerder het spelen met de tijd, waarmee je keuzes ongedaan kunt maken of situaties anders aan kunt pakken. Stel dat je een kamer binnen loopt en een vogel tegen het raam vliegt, dan kun je de tijd terugspoelen om het raam tijdig te openen en zijn leven te sparen. Het past prima bij de verhalende opzet van het spel, waarbij het tempo erg laag ligt. Ben je dan ook een gamer die een meer actiegerichte aanpak prefereert, dan is het maar de vraag of Life is Strange een titel voor jou is.


Een ander gameplayaspect is het nemen van foto’s, hoewel altijd bepaald is waar je dit kunt doen en het verder geen invloed heeft voor het verhaal. Dat er toch veel nadruk op ligt komt met name door de bijhorende achievements en trophies, in iedere episode zijn er elf van de twaalf namelijk te verdienen door de juiste locaties te vinden waar de foto’s geschoten dienen te worden. Het spreekt van wat weinig originaliteit, maar gelukkig is dit één van de weinige aspecten waarop dit van toepassing is binnen het spel.

Technisch laat Life is Strange wel enkele steken vallen. Hoewel de stemacteurs en de rustige achtergrondmuziek perfect binnen het plaatje passen wordt je ietwat uit de beleving gehaald door de minder indrukwekkende graphics en afschuwelijke lip-syncing. In een game die draait om het verhaal, met karakters waarmee je verbonden moet zijn, is het jammer dat het bewegen van de lippen totaal niet aansluit bij de uitspraken. Het is gelukkig slechts een klein minpunt dat we op kunnen merken na het spelen van deze eerste episode, hetgeen ons zo’n drie tot vier uur kostte. De eerste episode is interessant genoeg om een solide basis te leggen voor hetgeen wat komen gaat, waarbij de tweede episode in maart uitgebracht zal worden. Wij kunnen alvast niet wachten!