Het lijkt een nieuwe trend te zijn in de game-industrie; games uitbrengen in delen. Ontwikkelaar Telltale Games is natuurlijk het bekendste voorbeeld, maar ook titels als Life is Strange en King’s Quest volgden. Ontwikkelaar A Crowd of Monsters sluit nu aan met Blues and Bullets.

De eerste aflevering introduceert hoofdrolspeler Eliot Ness. Wanneer je enigszins bekend bent met de Amerikaanse geschiedenis ken je hem als de man die het hoofd vormde van The Untouchables en de strijd aan ging met gangster Al Capone. Deze feitelijke gebeurtenissen worden verweven met fictie. In de game is Ness gepensioneerd als opsporingsambtenaar en inmiddels werkzaam in zijn eigen restaurant, Blues and Bullets genaamd. In het jaar 1955 komt Capone echter uit de gevangenis (in het echt overleed hij in 1947) en roept hij de hulp in van de man die hem juist wist te veroordelen. Kinderen worden ontvoerd en ook de kleindochter van Capone verdween recentelijk, waarbij er gaandeweg het verhaal ook vele verwijzingen zijn naar het verleden tussen de twee.


Wat meteen in het oog springt is de visuele stijl, die vooral doet denken aan Sin City en Max Payne. De gehele game is opgebouwd uit zwart/witte beelden, enkel doorbroken met rode accenten om veelal belangrijke objecten aan te onderstrepen. Het is indrukwekkend in zijn eenvoud en ook de muziek en stemacteurs dragen hieraan bij. Elliot Ness is ingesproken door Doug Cockle, bekend als Geralt of Rivia van The Witcher, terwijl stemactrice Jules de Jongh, bekend van Faith uit Mirror’s Edge, eveneens bijdraagt aan een indrukwekkend geheel. Het is enkel jammer dat de achterliggende techniek hierop achter blijft. Lip syncing loopt vaak niet gelijk met de uitspraken, animaties zijn niet altijd even vloeiend en de stiltes tijdens de gesprekken tussen sommige karakters mogen in de volgende episodes worden weggewerkt. De laadtijden zijn eveneens wat lang, er is dus nog wel wat werk aan de winkel.

Spelers die verder diepgaande gameplay prefereren komen bedrogen uit. Het is allemaal erg simplistisch gepresenteerd, maar persoonlijk vond ik dit juist het sterke aspect. Het zorgt ervoor dat de game voor iedereen speelbaar is en je nauw betrokken blijft bij het verhaal. Neem de schietactie, die in dit deel overigens nog beperkt is tot enkele momenten. Ness gaat automatisch in cover en het is aan de speler om enkel te richten en te schieten. Ook het verzamelen van bewijsstukken vraagt niet heel veel van je brein. Hoewel ik mijn best deed om de juiste keuzes te maken in het linken van bewijsstukken aan verdachten is er geen straf voor het geven van foutieve informatie. Heb je een verkeerde conclusie getrokken? Dan zul je hier simpelweg op gewezen worden en ga je door naar het volgende bewijsstuk.


De vraag is ook in hoeverre dit op gaat voor de verschillende beslissingen die je dient te nemen gaandeweg deze eerste episode. Op diverse momenten maak je keuzes, zowel klein als groot, waarbij de impact hiervan zich waarschijnlijk pas aandient in volgende episodes. Vooralsnog vallen hier dan ook nog geen conclusies aan te verbinden. Toch doet deze eerste episode van Blues and Bullets verlangen naar meer. Hoewel het technische aspect vooralsnog weinig indruk maakt doen de sfeer, de verhaallijn en de gameplay dit wel. Hierbij moet wel opgemerkt worden dat de gameplay schittert in zijn eenvoud. Het staat duidelijk in dienst van het verhaal en de ontwikkelaar heeft ervoor gekozen dat het voor eenieder speelbaar moet zijn. Voor mij vormde dit een pluspunt, maar ik kan goed begrijpen dat dit ook andersom geďnterpreteerd kan worden. Of Blues and Bullets uiteindelijk uit zal groeien tot een verhaallijn vol memorabele gebeurtenissen is nog niet te zeggen, maar met deze eerste aflevering maken ze alvast een sterke start.