De kans is klein dat je Will kent. Voorafgaand aan Fragments of Him kende ik deze man ook niet maar tijdens het spelen kon ik een aardig beeld vormen van zijn leven. Dit is dan ook precies waar de game om draait, hoewel ik me tegelijkertijd besef dat de term gaming voor sommigen de lading niet dekt.
Alvorens we daar dieper op in gaan schakelen we even terug naar Will. Een man in de bloei van zijn leven die net als ieder ander nadenkt over de keuzes die hij in het verleden gemaakt heeft. Nog voordat we hier als speler dieper in betrokken worden maakt een auto-ongeluk een tragisch einde aan zijn leven. Hoewel Will de belangrijkste spil is binnen het verhaal spelen we niet als deze man zelf, maar als zijn oma, ex-vriendin en vriend. Het is via hun herinneringen dat we Will beter leren kennen.
Het is dit punt waarop je als gamer afhaakt of verder gaat. Wanneer we Fragments of Him in een genre moeten plaatsen zou walking simulator de lading goed dekken. Als één van de drie hiervoor genoemde personen begeef je je in een ruimte en kun je klikken op objecten. Hier horen verhalen bij en zo werk je simpelweg alle aan te klikken objecten af. De ruimtes zijn klein en enige vorm van verkenning is er niet bij. Alles staat in teken van het verhaal. Zo ook de veelal grijs getinte omgevingen. Omdat dit nu eenmaal geen vrolijke game is kan ik dat begrijpen. Sterker nog, het past juist erg goed binnen de terneergeslagen sfeer die de dood met zich meebrengt. Kwalijker vond ik de emotieloze karaktermodellen. Bewegende paspoppen stoten me eerder af dan dat ik enige verbondenheid voel. Wellicht is de gedachte geweest dat ik me op deze manier juist beter in kon leven, me de karakters eigen kon maken door er bijvoorbeeld mijn eigen oma in te zien, maar dit gevoel werd bij mij niet opgeroepen.
Gelukkig zijn ieder van de drie karakters wel in staat om hun emoties over te brengen middels hun stem. Van een oma die de fouten herdenkt die ze tegenover Will heeft begaan of zijn huidige vriend die zich met zijn verdriet geen raad weet. Soms slaat de ontwikkelaar wel iets door in het aantal aan te klikken objecten. Beter had het dan geweest om vier of zelfs vijf verhalen van mensen uit zijn omgeving te vertellen, dan er drie langer dan nodig op te rekken.
Zelfs met dit oprekken zul je na twee of drie uur klaar zijn, en daar zit nu net één van de problemen. De enkele keuzes die je gedurende het spel maakt zijn qua invloed dermate minimalistisch dat je het spel hier niet opnieuw voor zult spelen. Als persoon heb ik weliswaar genoten van Fragments of Him, maar als gamer een stuk minder. Het is meer een interactieve boekvertelling. Helemaal niets mis mee, voor ieder immers wat wils, maar als je dan toch dit pad bewandelt had ik graag gezien dat de vertelling wat langer zou duren, zonder teveel bezig te zijn met randzaken. Dit neemt niet weg dat Fragments of Him, mits je interesse hebt in het genre, het zeker waard is gespeeld te worden. Want dat het iets met je doet is bijna zeker.
Beoordeling
70
Fragments of Him als game beoordelen is bijna niet te doen. De invloed van de speler is minimalistisch en het draait vooral om het vertellen van een verhaal. Dit laatste heeft de Nederlandse ontwikkelaar Sassybot prima op orde, mits je mee kunt leven met de karakterloze personages die dit verhaal vorm geven. De charme zit hem vooral op emotioneel vlak. Het laat je zelf misschien ook wel nadenken over bepaalde zaken in het leven.
