De FlatOut serie leek na de PC release van FlatOut 3: Chaos & Destruction dood en begraven. Niet gek ook, het spel werd overspoeld door matige recensies en wist het niet hoger te schoppen dan een 23/100 score op Metacritic. Toch is er nu een nieuw deel verschenen, vraag is of hier meer plezier uit te halen valt.
Wanneer je reeds eerder een FlatOut game hebt gespeeld weet je grotendeels wat je mag verwachten. We hebben hier niet te maken met een serieuze racer, in plaats daarvan draait alles om chaotische taferelen. Tegenstanders uit de weg beuken is eerder regel dan uitzondering en ook andersom zullen ze dit niet nalaten. Niet voor niets spelen de modi hier handig op in. Neem bijvoorbeeld Stunt Mode waar het de bedoeling is dat je de chauffeur door de vooruit slingert om diverse mini-games mee te spelen. Te denken valt aan een potje biljart, beer pong of het omver werpen van een gebouw. Met leaderboards kun je kijken hoe je het er vanaf brengt, maar nog leuker is het om de controller door te geven aan vrienden en elkaars score proberen te verbeteren. Van een soortgelijke insteek is Assault Mode. Denk aan Mario Kart, maar dan een uitgeklede versie die een stuk minder indruk maakt. Dit laatst komt met name door de onhandigheid waarmee je de vier oplaadbare wapens af moet vuren, zonder dat er een mogelijkheid is om nieuwe wapens van de baan te pakken. Van een leukere orde is Deathmatch waarin je met anderen in een arena wordt gedropt en elkaar uit dient te schakelen. Het is misschien wel de meest simpele mode binnen de game maar zeker één van de leukste. Enig minpunt van de modi is dat er geen split-screen mogelijkheid is.
Waar ik in racers normaliter veel tijd spendeer aan de Career Mode is het hier juist het zwakste onderdeel. Je start met een beperkt geldbedrag en kiest uit een tweetal auto's die hun beste tijd hebben gehad. Door het winnen van races speel je weer nieuwe cups en uitdagingen vrij en verkrijg je geld om je auto mee te upgraden of geheel nieuwe auto's te kopen. Al snel leer je echter dat het kopen van een nieuwe auto veelal neerkomt op grinden. Wanneer een auto meer dan dertigduizend kost en je na een race met geluk duizend wist binnen te schrapen zegt dit waarschijnlijk al genoeg. Ook andere factoren helpen niet mee. Daar waar de tracks bezaaid liggen met vernietigbare objecten zijn er ook items die als een rotsblok blijven staan. Omdat er geen Rewind-mogelijkheid is zul je veelvuldig een goede positie in rook op zien gaan. De aankleding van de Career Mode is wat dat betreft ook niet veel beter. Vanuit statische menu's kies je een race en mocht je deze winnen dan is er weinig euforie te bespeuren, je zult simpelweg terug worden gebracht naar ditzelfde menu.
De tracks waarop de races plaatsvinden zijn veelal bekende kost. Een track tussen fabrieken, in de sneeuw of te midden van een bos zijn niet echt verrassend te noemen. Het grootste probleem is dat de tracks nogal snel in herhaling vallen, ondanks dat ze zeker niet kort zijn en shortcuts bevatten. Zelfs gespiegelde varianten van de tracks kunnen hier niets aan veranderen. Gekeken naar de graphics dan kunnen de banen ermee door, mits je bereid bent om het enkele matige textures te vergeven. De auto's doen nog een stapje verder terug en lijken uit de vorige generatie gestapt te zijn. Ondanks dat het veelal draait om destructie bestaat het schademodel uit niet veel meer dan een paar deuken. Dit terwijl vele objecten, waaronder complete schuren, juist wel mooi uit elkaar vallen.
Waar we het nog niet over hebben gehad is de besturing zelf. Simpelweg gas geven en een nitro gebruiken zal geen probleem vormen, het is juist op ander gebied waar deze problemen wel om de hoek komen kijken. Een licht tikje van een tegenstander laat je spinnen, vanuit het niets vlieg je ineens door de lucht en beland je op zijn kop hetgeen je weer kostbare seconden kost. Dat de tegenstander er een agressieve rijstijl op nahoudt past perfect bij de game, dat de uitwerking steeds weer anders is en dat je hier vrijwel geen invloed op hebt kan daarentegen behoorlijk irriteren. Deze wisselvalligheid trekken ze ook op ander gebied door. De soundtrack, bestaande uit vooral rock en metal, past prima bij de setting maar de geluidseffecten zijn weer van een minder hoog niveau. Sommige motoren klinken alsof ze bijen in een pot hebben gestopt en diens geluid hebben opgenomen. Door dit alles is FlatOut 4: Total Insanity van een dermate wisselende kwaliteit dat we maar één ding kunnen concluderen: soms is het beter om het verleden te laten voor wat het is.
|
