In het verleden leerden we de Japanse ontwikkelstudio Acquire kennen met Tenchu, maar de hoogdagen van die franchise liggen al even achter ons. Acquire heeft de laatste jaren dan ook hun oude franchises als Tenchu, Way of the Samurai en Shinobido achter zich gelaten. Ze konden gelukkig echter wel nieuwe franchises opbouwen, met de Akiba serie als belangrijkste succes. Het nieuwste deel Akiba’s Beat ligt nu in de winkels voor PlayStation 4 en PlayStation Vita, het is echter de vraag of deze even interessant is als zijn voorlopers.
Dit is een belangrijke vraag want Akiba’s Beat is meer dan een simpel vervolg. In de eerste plaats wordt de gameplay namelijk volledig omgegooid, want de brawler stijl van de oude Akiba’s Trip games is volledig vervangen door een Action Role Playing Game aanpak die werd geďnspireerd door de Tales games met een snuifje Persona. Kijkend naar de timing van de Westerse release is het al snel duidelijk hoe slecht een beslissing dat was. Het geeft spelers namelijk een ideale kans om te zien hoe de kopie faalt ten opzichte van het 'origineel' in Persona. De grootste misdaad is daarbij niet eens dat de game een gefaalde kopie is met onder andere slowdown in de combat, maar dat Akiba's Beat alles weggooit dat Akiba's Trip uniek maakte. Het strippen uit Trip was bijvoorbeeld niet gepast te noemen, maar het gaf de game wel een unieke aanblik, een reden om de game te herinneren.
Alles wat Akiba's Trip op de kaart zette, wordt dus vergeten in Akiba's Beat. In plaats daarvan beleven we een doorsnee Role Playing Game ervaring met veel backtracking en real-time combat als in Tales. Net als in Persona 5 besteden we een groot deel van de tijd in dungeons waar vijanden moeten worden gedood. Buiten het vechten is er niet veel te doen in deze dungeons. Hier en daar krijg je een puzzel op een plaatje voorgeschoteld, maar de meerderheid van de tijd loop je door omgevingen die allemaal op dezelfde manier in elkaar steken. Dungeons worden interessanter naar het einde toe, maar zijn op geen enkel moment meer dan middelmatig. Het vechten is op geen enkele manier goed genoeg om dat te compenseren. Dit onder andere door diens repetitieve natuur en slowdown waarbij enkel de korte lengte van de gevechten en een unieke supermode die draait rond een muzikale beat een reddende factor zijn.
De verandering van stijl is niet alleen zichtbaar in de gameplay, maar ook in het verhaal. De game speelt zich nog altijd af in het iconische Akihabara district van Tokio maar het vertelt nu een verhaal dat veel duisterder is. Protagonist Asahi Tachibana en zijn vrienden – elk een perfect stereotype zodat je nooit hard dient na te denken over hun motivaties – komen vast te zitten in een Groundhog Day-loop. In die film leerde de protagonist – gespeeld door acteur Bill Murray – perfect de wensen van al zijn gezellen kennen. Dat is hier eigenlijk niet anders, hoewel je dat hier niet bereikt door personen continu te observeren. Hun grootste wensen komen namelijk tot leven in “Delusionscapes” die de lijn tussen realiteit en fictie doen vervagen. Om de realiteit te herstellen – om zo hopelijk te ontsnappen aan de tijdsloop – moeten Asahi en zijn vrienden deze gaan onderzoeken.
Dat men heeft gekozen voor een duisterder verhaal vermindert de charme duidelijk, ondanks de kleurrijke cast van karakters. Dat is echter niet het enige probleem. Zo zijn er de thematische gelijkenissen met Persona 5 dat simpelweg een veel betere game is; de vele gaten in het plot, de diepgaande ethische thema’s waarnaar enkel kort wordt gehint; en het feit dat het verhaal door een nodeloze complexiteit en geheimzinnigheid – het kan heus geen kwaad voor een verhaal om af en toe vragen te beantwoorden alvorens er nog meer te stellen – van begin tot einde saai is. Wat wel een felicitatie verdient is de lokalisatie. Men heeft niet gekozen voor een letterlijke vertaling, maar voor een stevige omzetting waardoor bijvoorbeeld de nodige Japanse referenties zijn vervangen door Westerse culturele referenties. Dat zal niet iedereen even leuk vinden, maar voor het begrip is dat absoluut noodzakelijk.
Op visueel gebied zien we eigenlijk ook een achteruitgang. Net zoals zijn voorgangers probeert Akiba’s Beat de unieke atmosfeer van Akihabara na te bootsen maar het slaagt hier slechts deels in. De beroemde wijk is wel herkenbaar maar voelt ditmaal meer bekrompen aan, er zijn namelijk overal beperkingen zoals straten die je niet kunt betreden. De game doet ook niets met deze unieke regio, winkels zijn bijvoorbeeld niet te bezoeken zodat je enkel langs de straatkant het uiterlijk kunt waarnemen. Dit eerbetoon aan Akihabara voelt dan ook nogal oppervlakkig aan. Er is daarnaast ook een sterke vereenvoudiging in karaktermodellen geweest, dit is vooral merkbaar in de NPCs die plots minder goed uitgewerkt zijn dan in de Akiba’s Trip games maar dit geldt evenzeer voor de protagonisten waarvoor nu veel minder grafische customizatie-opties beschikbaar zijn. Het is dan ook een groot geluk dat men qua soundtrack en stemmen wel de goede keuzes heeft gemaakt, met onder andere een duale audio soundtrack.
|
