Consoles worden de laatste tijd overstroomd door remakes, remasters en meer nostalgie. Wat dat betreft sluit Micro Machines: World Series hier prima op aan, deze serie had zijn grote successen immers eveneens in het wat verdere verleden liggen. Helaas blijkt echter dat niet iedere terugkeer van een oude naam automatisch een succes betekent.
Drie jaar geleden kwam uitgever Codemasters met Toybox Turbos. Een game die in alles Micro Machines uitstraalde zonder diens naam te gebruiken. Met onder andere een niet al te lange, doch vermakelijke singleplayer werd het hier in huis toch enige tijd gespeeld. Het is niet voor niets dat ik deze game benoem want als we de twee top-down racers naast elkaar leggen zien we toch de nodige verschillen. In deze nieuwe Micro Machines schittert een singleplayer bijvoorbeeld door afwezigheid. Er is geen mogelijkheid om een kampioenschap te behalen of naamsbekendheid te verwerven in een career, in plaats daarvan zijn er enkel losse races tegen de AI. Een ietwat karige aankleding en een duidelijk teken dat alle aandacht naar de multiplayer is uitgegaan. Enerzijds begrijpelijk omdat je hier uiteindelijk de meeste uren zult maken, anderzijds jammer omdat je anders wat meer had kunnen wennen alvorens een sprong in het diepe te nemen.
Wanneer je reeds eerder een deel uit deze franchise hebt ervaren weet je wat je mag verwachten. Kleine auto's rijden door alledaagse omgevingen, elkaar bestokend met wapens om de koppositie af te dwingen en anderen buiten het scherm te rijden. Het is een concept dat jaren geleden schitterde in diens simpelheid en dit ook nu weer weet te bewerkstelligen. Probleem is tegelijkertijd dat de game in de tussenliggende jaren niet zozeer beter is geworden. Meer van hetzelfde dekt de lading wat dat betreft. World Series voelt dan ook nergens echt vernieuwend en op sommige vlakken zelfs wat achterhaald. Neem bijvoorbeeld de controls, waarbij de auto's vooral glijden en je nooit echt een idee van grip lijkt te hebben. Het past prima bij wat Micro Machines ooit was, toch hadden we op dit vlak graag een wat meer hedendaagse vervanging gezien.
Naast dat je op momenten een gevecht voert met de controls heb je ook nog wapens die zich in de strijd mengen. De samenwerking met het speelgoedmerk NERF zal je hier niet bij ontgaan aangezien het logo op meerdere momenten prominent in beeld komt. In de praktijk betekent het dat je de beschikking hebt over onder andere een hamer, machinegeweer en bom om je tegenstanders mee af te schudden. Omdat de camera altijd slechts een beperkt zicht geeft op de track kun je verschillende tactieken nastreven. Raas je zo snel mogelijk naar voren om je tegenstanders uit het scherm te krijgen of blijf je juist ietwat achteraf om je wapens in te zetten? Het is jammer dat het aantal tracks wat teleurstelt, waren dit er in Toybox Turbos nog achttien, daar moeten we het nu met tien banen doen in onder andere een tuin en op een keukenblad en pooltafel. Eén van de tracks is, op de kleine details na, zelfs letterlijk een kopie van een track uit de game die drie jaar geleden verscheen.
Wanneer je even genoeg hebt van de meer traditionele spelmodi kun aan de slag in de Battle Mode, met daarin opties als King of the Hill, Capture the Flag of het voeren van een gevecht voor een bom die je naar de basis van de tegenstander moet brengen. De gevechten worden tussen twee teams van zes spelers gestreden en eventuele open plekken worden ingevuld door de AI. Deze Battle mode verschijnt naast Race en Elimination, waarbij laatstgenoemde toch nog altijd favoriet blijft. Om onbegrijpelijke redenen kun je de wapens online echter niet uitschakelen. Gameplay die puur draait om het racen is hierdoor onmogelijk, dit terwijl het offline wél mogelijk is. De auto's zelf hebben ook hun specifieke unieke aanvalskrachten, waarbij het jammer is dat er nu maar twaalf auto's zijn om uit te kiezen. In vergelijking: Toybox Turbos had er meer dan dertig. Wel kun je de auto's aanpassen, Micro Machines: World Series heeft namelijk een ervaringspuntensysteem waarbij je loot crates verkrijgt bij het bereiken van een hoger level. Hierin zitten vooral cosmetische items voor je auto waardoor je er toch een persoonlijk tintje aan kunt geven. Ook hier valt op dat de singleplayer een ondergeschoven kindje is aangezien je hier geen ervaringspunten kunt vergaren.
Gelukkig worden de online matches snel gevonden en ziet de game er grafisch goed uit. Op een enkel moment had de game last om de framerate vast te houden, verder werden er gelukkig geen problemen waargenomen. De muziek zelf valt niet erg op en de geluidseffecten zijn prima, een grotere moeite had ik echter met de mini-map. Zeker als je de tracks nog niet zo goed kent zou de mini-map je toevlucht moeten zijn om de weg te vinden, echter geeft deze geen enkele hulp. Het zijn van dit soort minpunten die het lastig maken om Micro Machines: World Series volmondig aan te raden. Daar kan zelfs de terugkeer van onder andere Violet Berlin weinig aan veranderen.
|
