Het is tijd voor de glorieuze terugkeer van de luchador Juan. Na zijn overwinning in Guacamelee! is hij gesetteld met Lupita. Al snel blijkt echter dat zijn overwinning niet in de sterren was geschreven, in het hele Mexiverse zijn er namelijk vele iteraties van Juan overleden in hun confrontatie met het grote kwaad. In één universum – The Darkest Timeline – is er echter een groter probleem, Calaca is namelijk verslagen maar door een nog ergere slechterik, El Salvador. Er is maar één iemand die redding kan brengen, en dat is Juan.

Juan moet dan ook al snel zijn vredige leven – waarbij zijn oude spiermassa is verdwenen achter een vette buik – achter zich laten voor een avontuur dat uitblinkt in de absurditeit. Alleen al het vermelden van het Mexiverse toverde een glimlach op mijn gezicht, en dat is nog maar het begin. Herinner je bijvoorbeeld nog Uay Chivo die diende als je 'mentor' maar die je vooral opvrolijkte met zijn vele verschijningen als geit? Hij is absoluut terug, samen met de Chivo van elk ander universum in dit Mexiverse. Ook met de slechteriken valt wat af te lachen, het begint al met een tegenstander – El Muneco – die uitgebreide gesprekken houd met zijn kippen. Dezelfde absurde humor dus als in het origineel, maar met één groot verschil: referenties naar memes zien we niet meer terug, in de plaats daarvan zijn die nu vervangen door referenties naar allerlei games waarbij dit gaat van grote namen als Sonic the Hedgehog tot recentere indie toppers. Je gaat dan ook niet noodzakelijk alle referenties herkennen, maar dat is zeker geen probleem.


Wat je sowieso zult herkennen, is de gameplay. Guacamelee! 2 voelt meteen vertrouwd aan wanneer je opstart, en dat komt niet alleen omdat de game start met een korte herbelevenis van het eindgevecht van Guacamelee! We krijgen nog steeds een 'Metroidvania' voor de kiezen waar een strakke besturing ervoor zorgt dat het platformen vlot verloopt. In het begin volg je grotendeels een rechtlijnig pad, maar naarmate je nieuwe krachten verwerft, openen er zich nieuwe wegen. Een eerste voorbeeld is de Rooster Uppercut welke niet alleen bruikbaar is voor het breken van rode blokken, maar die ook toelaat net iets hoger te springen en dus toelaat platformen te bereiken die eerder niet bereikbaar waren. Wanneer je een nieuwe kracht verwerft, kun je dus steeds kiezen om het beoogde pad te volgen of alvast even terug te keren om te zien wat nu open komt te liggen. Het dient wel gezegd dat je het grootste deel van de tijd wel rechtdoor gaat met af en toe een kleine zijsprong. Pas tegen het einde van de game ga je echt voluit verkennen.

Met de terugkeer van bekende elementen als de Rooster Uppercut zijn er gelukkig wel enkele nieuwe opties bijgekomen, zoals een haak waarmee je jezelf kunt wegslingeren over grote afstanden. Het aantal nieuwigheden ten opzichte van oude favorieten is wel wat laag, wat misschien het grootste minpunt is op gameplay-gebied. Na een tussenpauze van vijf jaar valt daar gelukkig mee te leven. Ook Juan's transformatie naar een kip maakt een comeback, maar de vorm is dit keer beter uitgewerkt met nieuwe krachten. Het is nog steeds leuker om als Juan te spelen, maar nu heb je ook als kip echte opties. Zo kan deze kip nu ook deelnemen aan gevechten. Om de game uit te spelen, zul je deze opties allemaal moeten combineren, maar dat is nooit te moeilijk. Natuurlijk zal je af en toe eens sterven, maar een gul checkpoint-systeem zorgt ervoor dat dit geen grote hindernis is en na enkele keren heb je een situatie wel perfect onder de knie.


Hier en daar heb je gevaren die je in één keer kunnen doden, een vervelende toevoeging ten opzichte van het origineel, maar ook hier leer je snel de juiste timing om deze te passeren. Ook de gevechten zelf geven je nooit een onoverkomelijke hindernis, enkel bij de baasgevechten word je echt tot het uiterste gedwongen. Zelfs in de hectische coöperatieve ervaring voor vier spelers – waar het aantal vijanden wordt opgedreven om de moeilijkheid hetzelfde te houden – gaat alles nog vlot. Verborgen door de game zitten echter ook grotere uitdagingen, kamers waar je bijna tot de milliseconde perfect werk moet leveren om het eindpunt te bereiken. Deze zijn ongelofelijk frustrerend, maar wanneer je het dan haalt, voel je je zeer trots. Dat is ook een geluk want de beloning is niet altijd even optimaal. Een schatkist met wat goud – gebruikt om upgrades voor Juan's verschillende vaardigheden aan te schaffen – is niet echt nuttig wanneer je al meer dan genoeg hebt.

Het audiovisuele aspect heeft natuurlijk een upgrade ondergaan. Sinds de verschijning van het origineel is de techniek sterk vooruitgegaan, zodat verlichting en andere effecten een fikse upgrade hebben ondergaan. Dit is gebeurd zonder impact op de framerate, die nog altijd een perfecte 60 frames per seconde haalt. Op een sterke PC en PlayStation 4 Pro komt dit pas echt tot zijn recht, want de game ziet er echt knap uit in 4K. Ook muzikaal zien we een upgrade, met onder andere meer verschillende deuntjes zonder af te stappen van de typisch Mexicaanse atmosfeer.