Wanneer je een game van Hidetaka 'Swery65' Suehiro mag spelen weet je dat je iets bijzonders te wachten staat, getuige zijn eerdere werken als Deadly Premonition en D4: Dark Dreams Don't Die. Ook The Missing: J.J. Macfield and the Island of Memories past wat dat betreft prima in dit rijtje.
J.J. Macfield uit de titel verwijst naar het meisje dat we in de game onder de knoppen krijgen. Samen met haar goede vriendin Emily maakt ze een reis naar Memoria Island om aldaar even lekker tot rust te komen. Dit loopt al snel anders als je ontwaakt, de regen uit de hemel stort en Emily verdwenen is. Vanuit een logische reactie ga je op zoek en de gameplay laat zich al snel vergelijken met Limbo en Inside. Niet alleen door de opzet van een 2D platformer, ook de ontvouwing van het verhaal en de – op zijn zachts gezegd – opvallende puzzels dragen hieraan bij.
The Missing is namelijk geen alledaagse platformer met alledaagse puzzels. Dit blijkt al snel wanneer je te midden van een storm bent geraakt door een omvallende boom en een man met een elandhoofd zich over je buigt om je regenererende krachten te geven. Het is vanaf dit punt dat de dood niet langer het eindpunt is, het is simpelweg een manier om mee verder te komen en puzzels mee op te lossen. Verlies je – letterlijk – het hoofd vanwege een cirkelzaag? Dan kun je dit hoofd gebruiken om door een smalle opening te rollen. Mis je een arm? Dan kan deze misschien wel het juiste gewicht vormen die benodigd is op een drukplaat. Er zijn zelfs momenten waarop de gehele wereld ondersteboven keert. Gelukkig kun je met een druk op de knop terugkeren naar je oude gedaante, verlies je daarentegen de controle over wat er nog over was van je lichaam dan zul je terugkeren naar een eerder checkpoint.
Hoewel dit alles humoristisch klinkt is er toch een diepere onderlaag aanwezig. J.J. is een tiener met haar eigen problemen en de game gaat serieuze onderwerpen als het zoeken naar je identiteit, seksualiteit en zelfmoord niet uit de weg. Deze verhaalvertelling komt vooral naar voren via je mobiele telefoon, waarop je steeds meer inzicht krijgt in haar relaties tegenover haar vrienden, moeder, een professor en zelfs haar knuffel. Het zijn berichten die uit het verleden stammen en je een goed beeld geven van haar persoonlijke situatie. Ieder van deze conversaties zijn subtiel en gaan lang niet altijd over belangrijke onderwerpen, toch leren we juist hierdoor meer over wie ze is. Het is wat dat betreft jammer dat conversaties op momenten verloren gaan door het matige script en voice-acting en de schakeling met gameplay waarin je ledematen verliest om verder te komen. Gameplay die niet altijd aansluit met de donkere, persoonlijke verhaalvertelling.
Op deze gameplay is ook nog wel wat aan te merken. Ondanks een goede uitleg en opbouw van de puzzels lijken de ideeën van de studio in het laatste deel op te zijn. Ze vallen dan terug op aspecten die je eerder in de game ook al, het zij in aangepaste vorm, hebt gedaan. Dat het springen en draaien verder enige gewichtigheid met zich meebrengt om zo het menselijk lichaam te weerspiegelen is prima, helaas staat hier tegenover dat de animaties op momenten wat lomp zijn en het springen, draaien en kruipen nooit lekker aanvoelt.
Om The Missing af te ronden ben je een uur of acht bezig, een tijd die je nog kunt verlengen door te trachten alle collectibles (in de vorm van donuts waarmee je weer nieuwe gesprekken ontgrendelt) te verzamelen. Het is hiermee wellicht een minder lange game als wat je van Swery65 gewend bent, tegelijkertijd is het een prima spelduur om alles uit de doeken te doen.
Beoordeling
75
The Missing vertelt een persoonlijk verhaal met volwassen onderwerpen en combineert dit met gameplay waarin het verlies van ledematen de sleutel vormt tot succes. Het is een mix van uitersten die we gewend zijn van Swery65, alleen hadden we wel graag gezien dat de gameplay net iets langer stand zou houden.
