Auteur H.P. Lovecraft overleed in 1937 op 46-jarige leeftijd in armoede. Pas postuum kreeg hij erkenning voor zijn werk als hororschrijver, zo ook in de game-industrie. De nieuwste game die inspiratie haalt uit zijn werk is Call of Cthulhu: The Official Video Game, toch doet de game de beste man niet alleen eer aan.
Edward Pierce is een aan lager wal geraakte detective. Vroeger een veteraan in de Eerste Wereldoorlog, nu een drinkende en pillen slikkende man die de herinneringen uit zijn eerdere leven niet los lijkt te kunnen laten. Hoewel 'privédetective' natuurlijk goed klinkt is de realiteit dat hij amper zaken heeft opgelost. De familie Hawkins besluit hem toch in te huren, hun dochter Sarah, haar echtgenoot Charles en hun zoontje zijn namelijk overleden in een brand en ze vermoeden dat er meer aan de hand is. Het brengt ons naar Darkwater Island, een plek die even donker en neerslachtig is als de naam al aan lijkt te geven. Lange tijd was de walvisjacht de economische motor, inmiddels is het in verval geraakt en fluisteren de achtergebleven inwoners je toe dat Sarah Hawkins ze niet allemaal op een rijtje heeft gehad.
Hoewel de werken van H.P. Lovecraft gekenmerkt worden door horror, het onbegrijpelijke en – daarmee samenhangend – het occulte start de game nog rustig. Al direct mag je enkele vaardigheidspunten verdelen zodat Edward meer mogelijkheden krijgt in conversaties of zwaardere objecten kan verplaatsen en gaandeweg de game krijg je meer punten om te verdelen. Het is hierdoor mogelijk om iemand in een conversatie te overtuigen je doorgang te geven of je zult een andere manier moeten zoeken om verder te komen. Toch resulteren de verschillende keuzes niet in een geheel andere game, hoewel de reis op momenten net even anders is blijft de eindbestemming namelijk gelijk. Graag hadden op we op dit vlak dan ook wat meer verdieping gezien zodat je gemaakte keuzes meer invloed zouden hebben.
In het begin van Call of Cthulhu ben je vooral bezig met het plegen van onderzoek, denk aan het zoeken van bewijsstukken of het reconstrueren van een plaats delict. Toch blijkt dit slechts één onderdeel te zijn, zo dienen we ook kleine puzzels op te lossen en ons te verstoppen voor een bovennatuurlijk gevaar. Dit laatste is één van de zwakkere onderdelen aangaande de gameplay. Edward blijkt claustrofobisch en kan zich dus niet al te lang op een plek blijven en als oorlogsveteraan zou je toch hopen dat hij een klap durft uit te delen. Ook de secties waarin de ontwikkelaar de hand van de speler tijdelijk los laat resulteren niet in het gewenste resultaat, een uitweg zul je namelijk vooral moeten vinden door trial-and-error toe te passen.
Het is dan ook af en toe even doorbijten aangaande de gameplay. Sommige secties zijn heel sterk, anderen juist frustrerend. De belangrijkste reden om door te blijven spelen is het verhaal die dermate veel vragen oproept dat je zelfs na het uitspelen lang niet alle antwoorden zult weten. Toch is het ook op ander vlak soms even slikken om daadwerkelijk tot dit einde te komen. Alle cliché's van een horror, denk aan vervallen gebouwen en een verlaten landhuis, worden uit de kast getrokken en de meeste stemmen weten je niet echt mee te voeren in het verhaal. Dit komt mede door de lip-syncing die niet klopt en ook de matige karaktermodellen helpen wat dat betreft niet mee. Wanneer je echter even door deze zure appel heen kunt bijten is er ook genoeg om wel voor door te blijven spelen. De thematiek van het onbegrijpelijke komt goed naar voren en de achtergrondgeluiden wisten me rillingen te geven. Toch is het lastig om Call of Cthulhu volmondig aan te raden voor de adviesprijs van vijftig Euro. Daarvoor is de acht uur die je nodig hebt om het verhaal te doorlopen toch net even wat te hoog. Mocht de game over enige tijd daarentegen goedkoper zijn en je hebt interesse in het werk van de auteur dan is de aanschaf zeker te overwegen.
|
