Terwijl de Romeinen Gallië in hun greep houden is er één klein dorpje dat zich dapper blijft verzetten. Dat Armorican stand weet te houden is te danken aan Asterix & Obelix, een duo dat inmiddels alweer zestig jaar bestaat. Een respectabele leeftijd, toch denken ze nog lang niet aan hun pensioen.
Een nieuw avontuur staat op het punt van beginnen als de dorpsdruďde Getafix een brief ontvangt van Hella Finidrir, de hoge priesteres uit Thule. Omdat ze in de problemen zit adviseert ze om de Menhir tevoorschijn te halen, een grote steen die helpt om haar locatie te vinden. Dit kan alleen als de Menhir vergezeld zal worden door drie kristallen om het van zijn kracht te voorzien en dus zullen onze twee helden op pad worden gestuurd. Het verhaal stelt weinig voor en zal ook niet meer worden dan dit.
Asterix & Obelix XXL3 laat zich spelen vanuit een isometrisch perspectief en brengt ons langs locaties als een bos, woestijn en ijzige vlakten. Gamers die al vaker soortgelijke titels hebben gespeeld zullen dan ook niet echt worden verrast en dit deed bij mij een vraag opkomen: voor wie is deze game eigenlijk bedoeld? De simplistische (doch uitdagende) gameplay doet vermoeden dat het gericht is op kinderen, toch zullen de Galliërs vooral bekend zijn bij een ouder publiek.
De reden dat ik deze vraag opwerp is omdat de gameplay vooral bestaat uit het blijven drukken op de aanvalsknop om af te rekenen met de Romeinen wiens aanvalskracht voort komt uit hun aantallen en niet zozeer vanwege hun tactieken. Wanneer je ze weet te verslaan laten ze hun helm achter en deze dienen als valuta om diverse upgrades te kopen, denk aan meer gezondheid of speciale aanvallen. Hoewel simplistisch maakt het de combat vermakelijk, wel kom je op een punt dat de game stagneert. Zo halverwege het verhaal kwam ik tot het besef dat ik eigenlijk al drie uur hetzelfde aan het doen was, ondanks dat er later nog wat stealth en puzzels met de haren bij worden gesleept. Het drinken van drankjes die je tijdelijk sterker maken zorgen er ook niet dat de gevechten wat gevarieerder aanvoelen.
Waar ik wel tevreden over ben is de mogelijkheid om samen te spelen. Mijn zesjarige zoontje begreep wellicht niet de humor, wel is de gameplay prima geschikt om met een jongere gamer te beleven. Eén van de redenen is dat Asterix en Obelix te weinig van elkaar verschillen in termen van kwaliteiten. Als je alleen speelt kun je weliswaar vrij wisselen tussen beide personages, omdat ze één levensbalk delen is hier weinig reden voor. Mocht de ontwikkelaar beoogt hebben dat een ouder en zijn kind samenspelen dan zijn ze hier prima in geslaagd. Als oudere gamer vond ik de game te simplistisch en eenzijdig, voor een jonger iemand is het allemaal net wat te lastig en een combinatie van beide leeftijdsgroepen werkt dan weer erg goed. Vanwege de gelijkende kwaliteiten van beide karakters hoef je ook geen ruzie te maken wie Asterix en wie Obelix onder de knoppen krijgt.
Op het gebied van graphics is de stripboekaanpak geslaagd te noemen. Sommige scenes lijken letterlijk uit de comics zijn gestapt en met ingesproken stemmen komen deze situaties ook echt tot leven. Helaas weet de studio dit gevoel niet gedurende de hele game vast te houden. In de wat snellere actiemomenten, zoals bij het gebruik van een drankje, kan de framerate het niet bijhouden en objecten en vijanden die ineens voor je neus opduiken zorgen voor de nodige frustratie, zeker als je er niet snel genoeg op kan reageren. Tel hier de nodige cameraproblemen bij op en het is duidelijk dat Asterix & Obelix XXL3: The Crystal Menhir niet op ieder vlak even goed weet te scoren.
Beoordeling
65
Asterix & Obelix XXL3: The Crystal Menhir is een leuke game om als ouder met een jonger kind te spelen. Zij zullen zich minder storen aan de gameplay die nergens veel verder komt dan het eerste uur, afgezien van implementaties die erbij worden gesleept zonder indruk te maken. De ontwikkelaar weet erin te slagen om het gevoel van de comics naar het scherm te brengen, het heeft alleen niet de kwaliteit om hier een gepaste afwerking aan te koppelen.
