Als je My Hero One's Justice nooit hebt gezien en de oorspronkelijke game nooit hebt gespeeld ben je natuurlijk de aangewezen persoon om met de opvolger aan de slag te gaan. Een goede vechtgame is immers een goede vechtgame. En laat dat nu nou net niet helemaal het geval zijn.
Recentelijk besprak ik Dragon Ball Z Kakarot, een game die overwegend goed te volgen is, zelfs als je de serie nooit hebt gezien. Voor My Hero One's Justice 2 is dit helaas niet het geval. De verhaallijn gaat verder waar het origineel stopte en de ontwikkelaar doet weinig moeite om nieuwkomers enige introductie te geven. Voor de gamers die op dit gebied meer weten dan ik: het spel start bij de Provisional Hero License Exem Arc en loopt door tot en met de Shie Hassaikai Arc. Dit verhaal wordt vooral gepresenteerd als een manga waarbij frames in beeld verschijnen en begeleid worden met ondertiteling. Dit is nodig ook aangezien er alleen Japanse stemmen zijn, een Engelstalige optie is niet aanwezig. Omdat het verhaal verder is ingepakt met slechts enkele cutscenes verlies je al snel je interesse in wat er speelt. En dat is jammer want er zijn ook zeker sterke elementen te benoemen. Er is zowel een focus op de protagonisten als de antagonisten en er is voldoende aandacht voor ondersteunende karakters. Op die manier kreeg ik in ieder geval nog iets mee van de achterliggende verhaallijnen. Wel is duidelijk dat de focus vooral op de belangrijkere elementen ligt waardoor sommige stukken wat gehaast aanvoelen. Als jij een gevecht wint kan de uitkomst in de hierop volgende scčnes dan ook heel verschillend zijn omdat het anders niet in de verhaalvertelling lijkt te passen.
Naast de bijzonder simpele Story Mode, waarbij het lukraak op knoppen drukken je al een flink eind op weg helpt, kun je ook terecht in de Arcade Mode en Missions. In Arcade zijn er voor ieder karakter diverse routes uitgestippeld die op diens beurt weer uit verschillende gevechten bestaan. Als je bedenkt dat de game veertig karakters bevat kun je hier dus flink wat tijd in spenderen. Interessanter zijn de Missions die zich afspelen op een spelbord. Op dit bord begeven zich vijanden en items die je op een strategische manier af moet lopen, mede omdat je health tussen gevechten door niet zal worden aangevuld. Doe je er ook te lang over om met de vijanden af te rekenen dan zullen ze het bord beschadigen en als er teveel schade is zul je de missie opnieuw moeten starten. Het succesvol uitspelen van een bord levert je aanpassingsopties en geld op waarmee je karakters aan kunt kleden, het zelf creëren van personages is namelijk niet mogelijk. Ondanks de leuke spelstructuur van Missions voelt het na verloop van tijd te langdradig aan omdat je steeds weer hetzelfde aan het doen bent.
De modi zijn dan ook niet allemaal even boeiend en helaas is dit een kritiek die ook te noteren valt voor de gameplay zelf. De één-tegen-één gevechten vinden plaats in redelijk open arena's en een ieder kan twee karakters inzetten als sidekick. Door simpelweg op knoppen te drukken kom je een heel eind, mede omdat er een Easy Combo setting is om je een helpende hand toe te reiken. Gevechten zien er spectaculair uit maar van echt veel strategie is weinig sprake. Er is weliswaar een achterliggend systeem waarbij de ene aanval de andere opheft, echter komt het dan vooral neer op gokken wat je tegenstander doet. Naast de normale aanvallen zijn er ook speciale krachten te gebruiken, iets wat niet ongelimiteerd mogelijk is en daardoor enige verdieping brengt. Tegelijkertijd is dit slechts één van de weinige verdiepingen en de game lijkt zich dan ook vooral te richten op fans van de franchise en minder op de competitieve gamer. We zien dit ook terug in de stages zelf waar het schouderperspectief van de camera lang niet altijd een goed overzicht geeft.
Net zoals bij iedere andere respectabele fighter ontbreekt ook hier een multiplayer niet. Uiteraard is dit lokaal mogelijk, sterker nog, dit is te prefereren boven de online mode. Het duurde veelal enige tijd om een match te vinden waarbij het natuurlijk de vraag is of dit aan de matchmaking ligt of dat er weinig spelers online zijn. De gespeelde potjes hadden hiernaast wat last van lag en het ontbreekt aan een rematch optie. Mocht je dan ook een goed gevecht met iemand hebben gehad dan kun je niet direct nogmaals je krachten meten.
My Hero One's Justice 2 is voor mij een eerste kennismaking met de serie die helaas geen al te beste indruk achter laat. De Story Mode is duidelijk gericht op gamers die al bekend zijn met het bronmateriaal en de gameplay heeft helaas te weinig verdieping. Maar ook op ander vlak bleef ik teleurgesteld achter, denk aan de in herhaling vallende modi, de karige online opties en het gemis van Engelse stemmen. Als je een groot fan bent valt een deel van deze kritieken misschien nog wel te vergeven, mij deed het in ieder geval niet verlangen naar meer.
Beoordeling
60
Als je een nieuwkomer bent in de franchise dan gaat My Hero One's Justice 2 je niet bij de hand nemen. De verhaallijn is duidelijk gespitst op gamers die bekend zijn met de serie en de presentatie is ook nog eens erg summier. Helaas weet de gameplay dit gemis aan diepgang niet te compenseren. Ondanks een groot roster met ieder hun kwaliteiten blijft het vechtsysteem erg op de vlakte en komt het toch vooral neer op het lukraak drukken op knoppen.
