Als ik een lijstje zou moeten maken van de beste games van de afgelopen jaren dan zou The Legend of Zelda: Breath of the Wild hier ongetwijfeld in worden opgenomen. Hoewel de details rondom de opvolger schaars zijn kunnen we nu toch weer terugkeren naar het universum middels een prequel in de vorm van Hyrule Warriors: Age of Calamity.

Het is overigens niet de eerste keer dat we kennis maken met Hyrule Warriors, getuige de game die in 2014 op de Nintendo Wii verscheen en later nog eens werd uitgebracht op de Nintendo 3DS en Nintendo Switch. Mocht je vreemd zijn met deze naam in relatie tot The Legend of Zelda dan is enige uitleg niet overbodig. Het gaat in deze mix van twee uitersten namelijk niet om een traditionele ervaring binnen het welbekende universum van Nintendo. In plaats daarvan betreft het een cross-over met de Dynasty Warriors reeks in termen van gameplay, toebehorend aan de Musou games. Titels die bekend staan om hun semi-open werelden waarin je karakter het opneemt tegen tientallen, zo niet honderden vijanden. In Age of Calamity is dit wederom het geval en tegelijkertijd haken ze naadloos in op het verhaal van Breath of the Wild aangezien de vertelling honderd jaar eerder start. Veel vragen die open bleven staan na het spelen van de laatste Zelda game krijgen een antwoord nadat een kleine Guardian naar het verleden reist om Link en Zelda te waarschuwen over de gebeurtenissen die zullen volgen. Hoewel Breath of the Wild al flashbacks bevatte gaat Age of Calamity hier middels ingesproken cutscenes een stuk dieper op in en stoomt ons klaar voor de sequel.


Daar waar we normaliter als de protagonist Link spelen is hij slechts onderdeel van een grotere cast, bestaande uit onder andere Zelda, Impa en Revali. Afgezien van enkele basisaanvallen voelt ieder karakter uniek aan waardoor het loont om regelmatig te wisselen. Je hoeft niet bang te zijn dat je andere karakters een achterstand oplopen, je kunt hun voortgang namelijk gelijk brengen door er Rupies in te investeren. Tevens zijn ook de vier Sheikah-krachten aanwezig zoals we deze kennen uit de hoofdgame, namelijk Stasis, Remote Bombs, Magnesis en Cryonis. Op deze manier kun je onder andere water in ijs bevriezen, grassen in brand steken en zware objecten richting vijanden gooien, hetgeen zorgt voor een grotere diversiteit aan aanvalsmogelijkheden. Het is prima mogelijk om met het rammen op knoppen een eind te komen en spectaculaire combo’s te laten zien, juist door deze toevoegingen en de belangrijke rol die timing speelt ligt er wel degelijk een diepere onderlaag in de gameplay. Ondanks een zekere herhaling aan vijanden zorgen de diverse speelbare karakters, alsmede de integratie van kleine puzzeltjes, ervoor dat de verveling niet toe zal slaan.

Om het verhaal als prequel neer te zetten is er gekozen voor een gestroomlijnde ervaring zonder uitbreiding van andere modi. Door opdrachten te voltooien, denk aan het verslaan van kampen om een doorgang te forceren of het afrekenen met een grotere vijand, vordert het verhaal dat zich afspeelt vanuit de map met welbekende locaties als Hyrule Field en Zodra’s Domain. Alhier kom je de icoontjes tegen voor je hoofdmissies, je sidequests en je upgrades. Features van de hoofdgame zijn naadloos overgenomen, zo zijn er Korok zaadjes om te verzamelen en kun je recepten ontgrendelen om je statistieken te versterken tijdens een missie. Dit alles kan nogal overweldigend over komen, gelukkig is het allemaal prima behapbaar en is er zelfs een optie om (alleen lokaal) coöperatief te spelen.


Aan alles is te merken dat er met veel liefde aan Age of Calamity is gewerkt, helaas betekent dit niet dat ik alles met de mantel der liefde kan bedekken. Het grootste probleem is dat de Nintendo Switch niet krachtig genoeg is om de enorme veldslagen stabiel in beeld te brengen. Wanneer er hordes vijanden op je scherm verschijnen zijn de haperingen kortstondig waarneembaar en dit maakt acties die draaien om timing lastig om uit te voeren. Graag had ik gezien dat er, net als bij Fire Emblem Warriors, een optie was om te kiezen tussen graphics of performance, helaas is dit niet het geval. Andere hekelpunten zijn de cameravoering die een verkeerde positie inneemt en je een goed overzicht op de actie ontneemt en de besturing van de Divine Beasts die nogal lomp aanvoelt. Als je deze punten kunt vergeven staat er toch vooral een hele leuke game klaar die je makkelijk twintig uur bezig kan houden, een aantal dat je nog eens met vele uren kunt verlengen als je alle icoontjes op de map na wil lopen. En mocht je na deze review toch twijfelen of de game iets voor je is dan kun je altijd nog een demo uit de eShop downloaden waarvan de progressie mee te nemen is naar de hoofdgame.