Terugblikkend op je eigen verleden zijn er ongetwijfeld momenten die je anders in had willen vullen, denk aan een ruzie die voorkomen had kunnen worden of een leugen die niet nodig bleek te zijn. Whit Anderson heeft eveneens van dit soort momenten en hij kan er wel wat aan doen.
Op een stormachtige avond in het plaatsje Carthage ontstaat er een zinkgat in de tuin van Whit die zijn trouwe viervoeter opslokt. De man twijfelt geen moment en besluit in een badkuip af te dalen om redding te bieden. Eenmaal beneden staat hem een verrassing te wachten, een trip via het verleden naar het heden en zelfs de toekomst waarin hij zijn leven aan hem voorbij ziet komen. Je maakt nogmaals je kindertijd mee, ontmoet wederom je vrouw en krijgt te maken met het vaderschap. Een indrukwekkende reis waarin conversaties centraal staan en de overige gameplay tot een minimum is beperkt.
Dit laatste is meteen een waarschuwing voor velen: Where the Heart Leads is beter te omschrijven als een interactief boek dan als een game. In de verschillende hoofdstukken, ieder verwijzend naar de diverse tijdsperioden uit Whit’s leven, ben je vooral heen en weer aan het lopen tussen karakters en keuzes aan het maken tijdens de te voeren gesprekken. Zelfs als je een interactief boek wel kunt waarderen zijn er de nodige kritieken te plaatsen op de keuzes die de ontwikkelaar heeft gemaakt. Voorbeelden zijn een hoog camerastandpunt met slechts een beperkte mogelijkheid om in te zoomen, Whit die buiten het beeld komt te staan omdat hij niet zichtbaar is achter objecten, onduidelijkheid wat de game van je verlangt waardoor je doelloos rondloopt en omgevingen die na verloop wat saai zijn omdat de hoofdstukken er te lang in blijven hangen.
Helaas zijn dit nog niet de grootste probleem waar de game mee te kampen heeft. Het vele heen en weer lopen tussen karakters wordt je onnodig moeilijk gemaakt omdat niet altijd duidelijk is waar je wel en niet kunt lopen. Daarnaast is het lastig om betrokken te raken met belangrijke personen uit Whit’s verleden als deze zijn weergeven als nauwelijks geanimeerde, niet ingesproken witte schimmen waarbij je precies op de juiste locatie moet staan om met ze te kunnen praten. Een laatste punt van zorg is de duur van de game. Ontwikkelaar Armature Studio heeft een dermate uitgebreide game gecreëerd dat je hier makkelijk twaalf tot vijftien uur mee bezig kunt zijn en dat is eigenlijk te lang en bovendien erg jammer.
Hoewel er namelijk genoeg is aan te merken op Where the Heart Leads had het een veel betere game geweest als de spelduur gehalveerd was. De ontwikkelaar pronkt met het gegeven dat het script meer dan een half miljoen woorden kent en duizenden variabelen tot twaalf grote eindes leiden, toch is dit tegelijkertijd hun grote valkuil. Lang niet alle conversaties zijn interessant en dit hangt als een donkere wolk boven de conversaties en hieruit voortkomende beslissingen die wel indruk maken. De keuzes die je alhier maakt zijn namelijk het overdenken waard en lieten me zelfs terugdenken naar momenten uit mijn eigen leven. Dit soort hoogtepunten, die gepaard gaan met dromerige muziek zodat je concentratie bewaard blijft, worden echter te vaak teniet gedaan door momenten die je juist uit het verhaal en daarmee de ervaring halen.
Beoordeling
60
Where the Heart Leads laat je nadenken over keuzes die je zelf in het verleden hebt gemaakt en mogelijk nog gaat maken. Veel van de conversaties waaruit deze keuzes voortkomen zijn goed geschreven, het is alleen jammer dat de game hier te lang in door gaat en je op technisch vlak teveel uit de ervaring haalt.
