De kans dat je de originele The Caligula Effect ooit hebt gespeeld is zeer klein, niche Role Playing Games op de PlayStation Vita verkopen nu eenmaal geen miljoenen exemplaren. Ook diens remake Overdose zal maar bij enkele mensen een belletje doen rinkelen. Dat is echter geen reden om het aankomende The Caligula Effect 2 voor Nintendo Switch en PlayStation 4 al meteen te negeren, want misschien is dit de niche Role Playing Game die jou enkele tientallen uren plezier oplevert.
Ondanks de wissel van ontwikkelaar – de studio achter Overdose neemt de ontwikkeling over van de originele ontwikkelaar Aquria – behoudt The Caligula Effect 2 zeker de stijl van het origineel. En die stijl kan eerlijk gezegd alleen maar worden omschreven als onmiskenbaar Japans. Dat is misschien een rare beschrijving, zeker als een game de naam van een Romeinse keizer draagt. De game heeft echter weinig te maken met de keizer die bekendstaat omwille van de film Caligula met zijn vele geweld en erotiek. The Caligula Effect 2 is eerder een standaard 'isekai' waarin jouw personage in een nieuwe, vreemde wereld belandt wat meteen ook de reden is waarom deze al even weinig weet over de wereld als jij. Enkele van de oudste voorbeelden ken je ongetwijfeld – The Chronicles of Narnia, Peter Pan, Digimon en Alice's Adventures in Wonderland – maar de laatste jaren is het vooral een populaire setting in Japanse anime en games.
En die setting heeft hier dan nog eens een extra Japans sausje gekregen, want net als in de eerste game wordt alles veroorzaakt door de virtuadoll Regret – een artificiële intelligentie die aan de slag gaat als zanger, een beetje als Hatsune Miku – die alle luisteraars in een coma doet belanden. Zij eindigen collectief in de virtuele wereld Redo waar ze de kans krijgen hun leven te veranderen zoals ze dat willen, en zodoende te vluchten van hun problemen in de echte wereld. Dat utopische heeft echter ook een duister kantje, en daar kom jij natuurlijk aan te pas. Wanneer jouw stille protagonist in aanraking komt met “Key” – de dochter van de virtuadoll uit het origineel die wil bewijzen dat haar moeder ditmaal onschuldig is – verandert alles namelijk. Plots komen alle herinneringen terug en kun je de waarheid zien. Dat is de tijd om een hoop vrienden te zoeken en in opstand te komen.
Dit is grotendeels hetzelfde verhaal als het origineel, maar scriptschrijver Tadashi Satomi, die bekend is van de originele Persona-games kon ditmaal toch een beter verhaal afleveren. Zowel je allies als je tegenstanders waren in The Caligula Effect nogal vergeetbaar, maar dat is een probleem dat hier opgelost is. Met namelijk de vijandelijke Obligato Musicians zullen ditmaal langer bijblijven. Een andere handige toevoeging is de introductie van Character Episodes die toelaten dieper in te zoomen op de motivaties van je allies, waardoor je hen beter leert kennen. Tegelijkertijd kan het niet ontkend worden dat het verhaal nog altijd te kampen heeft met een overdaad aan cutscenes. Het duurt al één uur voor je überhaupt echt begint te spelen, en tot mijn grote horror is de auto-save niet actief op dat moment. Altijd wachten op een savepunt dus alvorens je de game uitzet, zeker als blijkt dat dit save-punt maar vijf minuten later kwam. Ouch.
Ontwikkelaar Historia heeft de verbeteringen niet beperkt tot het verhaal, maar ook de nodige aandacht besteed aan het grafische. Beter doen dan het origineel was een absolute vereiste, deze werd namelijk gekenmerkt door nietszeggende omgevingen, gebieden waar letterlijk niemand te zien was en karakters die perfect konden buikspreken want hun monden bewogen absoluut niet. Het zijn allemaal punten waar de extra kracht van de PlayStation 4 / Nintendo Switch ten opzichte van de PlayStation Vita een duidelijk voordeel biedt. Verwacht nu wel niets spectaculair, het is simpelweg goed genoeg: er zit wat variatie in de omgevingen, monden bewegen, er lopen meerdere karakters over het scherm, alles is wat kleurrijker. Op geen enkel moment weet de game te verrassen of te verbazen, het is gewoon een fikse verbetering ten opzichte van het origineel waar alles tegenviel op dit gebied. Ondanks dat het grafische hier niet echt bovenuit steekt, heeft de game ook nog te kampen met kleine framerate opstootjes. Er is gelukkig meer aandacht besteed aan de (alleen Japanstalige) voice-acting en bijbehorende soundtrack, die heel aangenaam om aan te horen is.
Alles staat en valt natuurlijk met de gameplay, wat vooral neerkomt op rondlopen in dungeons om hier op te zoek te gaan naar schatten en vijanden om te verslaan. Deze laatste lopen vrij los in de dungeons, waarbij een gevecht start door tegen hen aan te lopen. Zoals in zovele games krijg je daarbij een bonus als je hen weet te verrassen langs achter. Dan starten ze namelijk met een hoger 'Risk' level, een factor die belangrijk is om een soort 'stagger mode' te unlocken waarin de vijand extra schade kan aangedaan worden. Het gevecht zelf verloopt grotendeels turn-based waarbij je vier karakters kunt controleren, hoewel het ook mogelijk is om de AI de besturing van de drie nevenpersonages te laten overnemen. In zijn basis zit dit systeem leuk in elkaar, met gebruikelijke elementen zoals een soort overdrive als je voldoende schade hebt opgelopen, de mogelijkheid om “Key” te laten zingen om je schade te vergroten en een heleboel verschillende aanvallen waaruit je kunt kiezen.
Deze basis zorgt voor een prettige ervaring, en is meer dan genoeg om de game op het gemak uit te spelen. Tegelijkertijd is het maar het puntje van de ijsberg, het systeem is namelijk veel diepgaander dan dat. Het is heel uitgebreid, met ruimte voor een ton strategische opties die de gevechten kunnen veranderen. De game geeft zelfs de optie om te zien hoe je aanvallen gaan samenvallen met die van medestanders zodat je alles beter op elkaar kunt afstellen, en de impact te vergroten. Dit alles is echter zo ingewikkeld, waardoor het moeilijk is om te begrijpen wanneer het toepasbaar is. Dit gevoel wordt versterkt doordat alles te vroeg wordt uitgelegd, op momenten dat sommige dingen simpelweg niet uitvoerbaar zijn. Het idee van combo's wordt bijvoorbeeld naar voren gebracht op een moment dat je nog maar één personage bestuurt. Ja, het is het ideale moment om te begrijpen wat de impact is van het uitvoeren van combo's. De gevechten zijn tegelijkertijd ook niet echt moeilijk genoeg om de complexiteit te rechtvaardigen, ook zonder deze te gebruiken zul je de game perfect kunnen uitspelen.
Beoordeling
65
The Caligula Effect 2 voelt dan ook soms aan als een set van gemiste kansen. Er zijn veel verbeteringen aangebracht ten opzichte van het origineel en diens console-rerelease, maar het is duidelijk dat alles wat aangescherpt had mogen worden. In het vechtsysteem had men bijvoorbeeld moeten focussen op één of twee speciale dingen, en die dan extra in de verf te zetten. Op dit moment zijn er echter te veel dingen die vechten om aandacht, en daardoor geen van allen deze aandacht trekken. Een game van veel goede bedoelingen dus die niet altijd tot hun recht komen.
