Producer Tomoya Asano kreeg na Final Fantasy: The 4 Heroes of Light de kans om te experimenteren met nieuwe, maar traditionele Role Playing Games. Met onder andere de Bravely Default-serie en Octopath Traveler veroverden zijn games vele harten, maar na dit succes had hij nood aan een nieuwe uitdaging. Geen gewone Role Playing Game meer, in plaats daarvan koos hij voor een Tactical Role Playing Game in de stijl van Final Fantasy Tactics. Het resultaat is Triangle Strategy voor Switch.

Het is onmiskenbaar dat Triangle Strategy kans maakt op de titel van domste game-naam van het jaar, maar het wordt tijdens het spelen ook snel duidelijk dat de naam misschien wel het grootste minpunt van Triangle Strategy is. Behoudens enkele elementen die wat meer aandacht verdienen – zoals de voice-acting die niet meteen overtuigt – is dit namelijk gewoon een sterke, verslavende Tactical Role Playing Game. Het bereikt weliswaar niet de kwaliteit van een Final Fantasy Tactics – dat is hetzelfde als zeggen dat de meeste games niet zo goed zijn als Ocarina of Time – maar is gewoon een topper. Het is een vroege conclusie, maar Triangle Strategy is absoluut de moeite waarde, Asano mag met zijn ontwikkelteam onmiddellijk beginnen aan het vervolg.


Fans van Tactical Role Playing Games kunnen ondertussen genieten van een game die een mix brengt van verhalende segmenten, exploratie met kans om meer informatie en nieuwe karakters te zoeken, en gevechten. Het is een gezellige mix, waarbij het verkennen en praten meer is dan bezigheidstherapie. Ook het vechtsysteem heeft veel diepgang, met onder andere de kans om buiten de gevechten te kiezen welke personages deelnemen aan de strijd, welke elk een eigen stijl en speciale skills hebben, hen nieuwe vaardigheden aanleren en materialen craften. Dit verloopt allemaal vlot, met overzichtelijke menu's zodat de vele opties eenvoudig te begrijpen zijn en het gemakkelijk is om te experimenteren.

Dat experimenteren leidt vaak naar interessante gevechten, waar de combat eigenlijk verloopt zoals in het verleden. Karakters kunnen elke beurt verplaatst worden op het slagveld, waarna ze vijanden in hun range kunnen aanvallen. Hierbij dient rekening gehouden te worden met factoren als de afstand, de positie ten opzichte van de elkaar, en de hoogte. Een aanval vanop hoogte in de rug van een vijand doet bijvoorbeeld meer schade. Ook belangrijk om rekening mee te houden is dat alle aanvallen automatisch pincer-aanvallen worden indien er een personage aan de andere kant van de vijand staat, een optie waarvan ook vijanden gebruik kunnen maken. Dit is zowat het enige originele element aan het vechtsysteem, maar alles valt perfect samen zodat het een verslavend, interessant systeem is.


Producties van Asano hebben in het verleden wel eens kritiek gekregen voor het verhaal, een punt dat hij samen met zijn team heeft aangepakt. Het uitgangspunt van Triangle Strategy – een fictief continent waar drie naties in constante staat van oorlog verkeren en een held die samen met zijn beste vrienden op zoek is naar langdurige vrede – is misschien wat doorsnee maar het is in de uitwerking waar de game schittert. Het verhaal, dat zich uitrekt over een twintigtal lange hoofdstukken, weet te verrassen met zijn karakters, onder andere doordat men gemakkelijke clichés vermijdt. Een bevriend personage dat zich plots begint af te zetten tegen de protagonist? In de doorsnee game vaak één van de eindbazen. Hier gaat men echter een andere kant uit, zodat het politiek-gefocuste verhaal lekker fris blijft aanvoelen.

Ook interessant is dat de game een zware nadruk legt op de keuzes van de speler, waarmee wordt toegewerkt naar meerdere potentiële eindes, waarmee andere personages kunnen worden gerekruteerd, maar waarmee ook de eigen persoonlijkheid kan doorwegen. Dat is dan ook de reden om de game meerdere malen opnieuw te spelen, om te kijken hoe een ander einde aanvoelt. Het meest unieke onderdeel is dat niet alleen de keuzes van de speler van tel zijn, maar ook de persoonlijkheid van de andere hoofdkarakters. Elke grote beslissing wordt namelijk genomen via een stemming, waarbij protagonist Serenoa zijn aten moet overtuigen om op een bepaalde manier te stemmen. Lukt dat niet, dan zou het kunnen dat zij een totaal andere keuze maken. Het is dan ook belangrijk om op voorhand voldoende kennis te vergaren waarmee de karakters overtuigd kunnen worden.


De nadruk op het verhaal heeft wel enigszins een effect op de gameplay. Gelijkaardige games hebben vaak een permadeath-mechanisme waarbij een overleden karakter definitief onbeschikbaar wordt. Dat zou hier een te zware impact hebben, dus een personage kan na de strijd simpelweg weer ingezet worden. Desondanks heeft het ontwikkelteam wel een gebalanceerde moeilijkheidsgraad neergezet, een die zelfs op de laagste moeilijkheid wel enige strategie vergt. De verhalende aanpak – inclusief het stemsysteem – heeft ook als neveneffect dat er redelijk lange tijd tussen de gevechten zit. Met name de start is zeer sterk op het verhaal gericht, met af en toe het idee dat er hier en daar wel een extra gevecht toegevoegd mocht worden als onderbreking. Zelfs een optionele zijmissie extra hier en daar had een goede oplossing geweest om het fantastische vechtsysteem wat meer waarde te geven.

Ondertussen is het ook genieten van de grafische stijl, men heeft opnieuw de HD-2D stijl benut waarin 2D sprites binnen een HD wereld worden gezet. Dit weet de stijl van oudere Role Playing Games terug te brengen met de nodige pracht en praal. Het is een groot verschil met de zielloze HD remakes die de vorige generatie frequent voorkwamen, want een HD stijl heeft vaak moeite dezelfde schoonheid als sprites over te brengen. Tegelijk zijn alle moderne effecten zoals de verlichting aanwezig om echt te onderscheiden van de oude 8 en 16-Bit games. De Switch is misschien niet krachtig genoeg om alle details tot de perfectie tevoorschijn te toveren, maar in zijn algemeenheid blijft het toch prachtig, met name wanneer de Switch is aangesloten op een groot scherm.