Een ode aan de originele Final Fantasy in Soulslike formaat. Dat is misschien de gemakkelijkste manier om het resultaat van de nieuwste samenwerking tussen Ninja Gaiden ontwikkelaar Team Ninja en uitgever Square Enix te beschrijven, want Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin – voor PC, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series – is een uiterst bizarre game.
Chaos! Garland! Spelers van de originele Final Fantasy zullen zonder twijfel de namen van deze antagonisten onthouden hebben. Spelers die alleen de recente Final Fantasy games kennen verwijzen misschien gemakkelijker naar de protagonisten van die games dan de antagonisten, maar de protagonisten in de originele Final Fantasy hadden helemaal geen naam. Het viertal Warriors of Light was nu eenmaal niet zo belangrijk, zij bestonden alleen maar om de demonische Chaos te verslaan. Stranger of Paradise – een duistere twist op de originele Final Fantasy – kon dan ook wild experimenteren. Net als Final Fantasy VII Remake heeft deze Final Fantasy Origin een herkenbaar uitgangspunt dat compleet anders loopt dan je zou verwachten. Al aan het begin wordt duidelijk dat de nieuwste groep Warriors of Light – met onder andere Jack, Ash en Jed – niet zo puur is als de groep uit het origineel. Zo hebben hun kristallen, die hun belangrijke rol in het redden van de wereld aanduiden, wel een opmerkelijk duister kleurtje...
Met de grote twist – eigenlijk al maanden geleden verklapt door de ontwikkelaars – is weinig mis, maar het is de lead-up ernaartoe die soms de wenkbrauwen doet fronsen. Zo zijn dialogen veelal lachwekkend slecht, waarbij Jack vooral lijkt te herhalen dat hij Chaos moet doden. Niet dat hij weet wie of wat Chaos is, laat staan waarom Chaos dood moet. De andere karakters zijn mogelijk nog dommer, waardoor er geen echte lijn ligt in de personages, alsof de schrijvers snel een outline voor het verhaal hebben geschreven maar daarna vergeten zijn om die in te vullen met de echte dialoog. Dit wordt pijnlijk duidelijk wanneer Stranger of Paradise wordt vergeleken met de comeback van Final Fantasy VII waar extreem veel aandacht is uitgegaan naar de dialoog van extra's om een levendige wereld te maken. Het verhaal is hier een bijkomstigheid, waarbij men van de hak op de tak springt omdat men simpelweg geen deftige overgangen toevoegt. Het is redelijk ironisch voor een game die middels een 'Story Mode' moeilijkheidsgraad juist meer focus wil leggen op dit onafgewerkte verhaal.
Het audiovisuele aspect lijkt eveneens een beetje onafgewerkt, zelfs op een modern platform als de PlayStation 5 is de game eigenlijk weinig indrukwekkend. Het is niet dat de game echt lelijk is, maar de framerate durft weleens een moment van zwakte te tonen – zelfs in de Performance mode – terwijl de omgevingen zich niet kunnen spiegelen aan het eerder genoemde Final Fantasy VII Remake, ondanks dat dat een PlayStation 4-game is. In vergelijking met de Nioh-games lijkt Team Ninja een stap teruggezet te hebben, zeker als je bijvoorbeeld de gezichten tussen beide gaat bekijken. Er is hier en daar wel stevig geďnvesteerd – de soundtrack bevat bijvoorbeeld Frank Sinatra's My Way – maar op geen enkel moment maakt het indruk. Dit wordt eigenlijk ook gedemonstreerd door het level-design. De omgevingen zijn onderling voldoende divers, maar binnen dungeons is het zeer moeilijk om de weg te volgen. Alles lijkt sterk op elkaar, wat er in combinatie met ingewikkeld level-design voor zorgt dat je regelmatig verloren rondloopt.
Het is dus zeer gemakkelijk om punten te vinden waarop Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin verbeterd moet worden, maar het is desondanks een leuke game om te spelen. Met een bijna exclusieve focus op de combat – in tegenstelling tot in andere Role Playing Games moet je hier niet te veel rekening houden met elementen als het verkennen van steden – weet Team Ninja een smakelijke game neer te zetten die veel gemeenschappelijk heeft met Soulslikes, waarbij elke encounter een gevaar kan betekenen. Dat ligt niet alleen aan de verschillende moeilijkheidsgraden, maar ook aan enkele andere kleine ingrepen. Zo wordt het expliciet getoond wanneer een vijand een speciale aanval gaat gebruiken, inclusief aanduiding van de ideale counter, terwijl dit in een game als Elden Ring afgeleid moet worden op basis van het patroon van de baas. Een keer sterven is ook minder erg, Jack wordt gewoon teruggeplaatst naar het vorige checkpoint, enkel zijn totale MP gaat achteruit.
De gevechten zelf steken slim in elkaar, Jack en zijn kompanen hebben een uitgebreid arsenaal aan mogelijkheden, die er met name op gericht zijn om de verdediging van de vijand te breken. Eens dat gebeurd is kan Jack een extreem sterke Soul Burst aanval uitvoeren die de vijand vernietigt en tegelijkertijd andere vijanden achteruit slaat. Het blijkt natuurlijk wel opletten, Jack heeft ook een gelijkaardige parry-ability Soul Shield die doorbroken kan worden indien slecht getimed. De beloning bij succesvolle parries is echter groot, aangezien hiermee MP wordt verdient om meer en krachtiger te kunnen aanvallen. Bij sommige aanvallen is het zelfs mogelijk de aanval te kopiëren, zodat Jack deze tijdelijk kan uitvoeren, een ideale manier om de vijand met zijn eigen wapens neer te halen. Dit kan met momenten zeer complex worden, maar het is geen probleem om even de chaos van het strijdtoneel te verlaten om de AI kompanen het zware werk te laten opknappen. Zij zijn namelijk ook niet kansloos.
Interessant is ook dat Jack steeds sterker wordt. Gedurende het ongeveer dertigtal durende avontuur krijgt hij toegang tot meer dan 25 job-klassen, elk met een eigen skill tree. Het is de bedoeling om steeds twee jobs te kiezen, wat leidt tot vele verschillende tactische mogelijkheden, met onder andere de mogelijkheid om combo's te vormen tussen deze jobs. Het zorgt voor een sterk strategisch steekspel, wat zonder twijfel één van de grootste pluspunten is van de game. Het gerelateerde lootsysteem daarentegen is een groot minpunt want het vergt te veel manueel management. Jack vindt aan de lopende band nieuwe armor en wapens, die dan gesorteerd moeten worden om het overtollige uit elkaar te halen. De menu's om dit te doen zijn niet overzichtelijk genoeg, zodat het een hele klus is om te bepalen wat bij je gehouden moet worden voor andere jobs en personages, of wat weggegooid kan worden, zeker omdat Jack niet alles mee kan dragen.
Beoordeling
70
Het is moeilijk om te bedenken wat Team Ninja nu eigenlijk wilde maken: een Nioh met Final Fantasy sausje? Een ode aan de originele Final Fantasy? Een serieuze Final Fantasy Role Playing Game na hun eerdere Dissidia Final Fantasy? Het lijkt me dat zelfs Team Ninja niet echt begrijpt wat ze nu wilden creëren. Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is dan ook een uiterst bizarre game, een conundrum, een game die op vele punten de bal misslaat. Het is echter ook een game met een stevig combat-systeem dat de juiste snaren van een Soulslike aanhaalt zonder dat het onmogelijk uit te spelen is voor driekwart van de spelers. De uiteindelijke conclusie is dan ook dat de game vele minpunten heeft, maar toch leuk is om uit te spelen. Een sequel heb ik echter niet nodig.
