Met het verschijnen van X-Men 3: The Last Stand in de bioscopen komt ontwikkelaar Z-Axis met een spel waarin deze zelfde helden centraal staan. Nu zijn onze ervaringen met op film gebaseerde games niet altijd even goed, het is dan ook de vraag of X-Men: The Official Game hier verandering in kan brengen.

Alvorens we antwoord geven op deze vraag is het van belang dat we weten waar het spel geplaatst moet worden in de X-Men verhaallijn. Zoals misschien gedacht is deze game namelijk niet gebaseerd op X-Men 3: The Last Stand, maar speelt het zich tussen X-Men 2 en X-Men 3 af. Het doel is dus om meer te weten te komen over de gebeurtenissen alvorens je de film gaat kijken.

Het is jammer te moeten concluderen dat het spel hier allerminst in geslaagd is. De aankleding is karig, het verhaal rommelig en de karakters weten niet te overtuigen. Toch was het idee van Z-Axis nog best leuk. Niet één, maar drie karakters wisselen elkaar af zodat de eentonigheid niet snel om de hoek komt kijken. Per level is de keuze van het karakter voor je bepaald, dit doe je dus niet zelf. De personages die je onder de vingers krijgt zijn Wolverine, Nightcrawler en Iceman, en hebben bovendien de nodige verschillen ten opzichte van elkaar.



Wolverine is degene die de meeste actie beleeft in het spel. Het komt er vaak op neer dat je in een kleine ruimte gegooid wordt en de ene na de andere vijand aan je klauwen moet spietsen, zo nu en dan afgewisseld met een level boss. Nightcrawler kan gebruik maken van een teleporteerfunctie om onzichtbaar door een level te komen. Daarnaast kan hij zich met deze functie achter een vijand plaatsen, zodat dit de aanval een stuk makkelijker maakt. Persoonlijk vond ik de levels met Nightcrawler nog het leukste omdat deze enkele factoren met elkaar combineerde. Daarnaast vond ik Nightcrawler het makkelijkste te besturen.

Minder goed te besturen is Iceman, het derde karakter. Hij staat altijd op een ijsstraal en de levels die je met hem speelt zijn meestal een doorgaande tocht van A naar B, veelal beďnvloed door een tijdsmeter die in het scherm meeloopt. De ene keer moet je op tijd brandjes blussen, de andere keer zo snel mogelijk een groep vijanden uitschakelen. Echte afwisseling is er helaas niet aangezien dit soort opdrachten nogal repetitief zijn.



Ondanks de verschillen van elkaar komt ieder personage vijanden tegen. Helaas is hier weinig variatie in aangebracht en zijn ze ook nog eens zo dom als het achtereind van een varken. Soms sta je drie stappen bij ze vandaan en hebben ze geen idee waar het gehijg in hun nek vandaan komt. Het geeft de speler rustig de tijd om even op adem te komen en de levensmeter aan te vullen (een optie voor ieder karakter), echt uitdagend is het niet. Toch is het tegelijkertijd niet zo dat je het spel even makkelijk doorwandelt. Dit komt echter niet door de kwaliteit van de tegenstander, maar door de kwantiteit. Vooral in de Wolverine levels worden de vijanden in een stevig tempo aan je voorgeschoteld, waardoor je constant op de aanvalsknoppen aan het raggen bent. Veel meer komt er ook niet bij kijken, aangezien de enkele combo's die het spel rijk is weinig meerwaarde hebben. De schade is namelijk niet groter dan een normale aanval, en dus kies je al snel voor een standaard opzet waarbij je ook kunt winnen.