Super Monkey Ball zag ooit het levenslicht op de Nintendo GameCube en is voor velen nog steeds de beste launchgame van de paarse kubus. Dat is even slikken voor de Nintendo-fan; Sega deed wat Nintendo toch een beetje liet afweten met Luigi’s Mansion.

En wat is dat dan? Gewoon een heel verslavende, uitdagende en lang speelbare game maken. Tel daarbij op dat Super Monkey Ball een compleet nieuwe franchise was en je kunt stellen dat Sega de smaak goed te pakken had. Maar genoeg schouderklopjes voor de Japanse ex-console fabrikant; op naar de review van Banana Blitz, de jongste telg in de Super Monkey Ball serie.

Drama. Een gigantisch drama vindt plaats op... Monkey Island? We gaan er voor de goede orde dan maar even vanuit dat de locatie die naam draagt, want dat wordt uit het introfilmpje niet helemaal duidelijk. Maakt natuurlijk ook niet uit, want wat wel duidelijk is, is wat er zojuist heeft plaatsgevonden. Een grote gorilla heeft, waarschijnlijk geheel tegen zijn karakter in en gewoon veroorzaakt door een extreem slechte jeugd, de bananen gestolen en AiAi en zijn vrienden moeten er op uit trekken om ze terug te halen... in een stel glazen ballen. Eerlijk waar, ik vraag me oprecht af waarom Sega überhaupt de moeite heeft genomen om een filmpje te maken; het verhaal is het in ieder geval niet waard.



In de maingame van Super Monkey Ball: Banana Blitz is het, net zoals in de eerste twee Super Monkey Ball titels, de bedoeling om zo snel mogelijk een aap in een bal over een hindernisbaan te leiden. Aan het einde van het parcours staat een poortje en wanneer de aap deze passeert, is het level gehaald. De bal (incl. desbetreffende aap die de binnenzijde van deze bal bezet) wordt ‘bestuurd’ door de WiiMote te kantellen in de richting waar je de bal heen wilt hebben. Kortom, wil je naar voren, dan kantel je naar voren. Wil je naar rechts, dan kantel je de WiiMote naar rechts. Heel simpel en, verrassend genoeg, werkt dit erg goed. Sterker nog, het lijkt alsof de serie al die tijd heeft gewacht op de Wii. Het was alsof Sega bewust een ontzettend slecht deel ertussendoor heeft gegooid (Super Monkey Ball Adventure), omdat Nintendo maar niet wilde opschieten met die nieuwe console, alsof Super Monkey Ball: Banana Blitz niet is ontworpen voor de Wii, maar de Wii voor Super Monkey Ball…

Nieuw in dit deel is de mogelijkheid om te springen. Dit zou moeten kunnen door de WiiMote omhoog te zwiepen, maar geloof mij, dat werkt voor geen meter, helemaal niet als de parkoersen iets moeilijker worden. Gelukkig besefte Sega dit ook en heeft men geďmplementeerd dat een druk op de A-knop ook voldoende is om het aapje het luchtruim te laten kiezen. Persoonlijk kan ik er niet uitkomen of al dit gespring nu een goede of een slechte zet is. Aan de ene kant biedt het meer mogelijkheden om de banen nog moeilijker en uitdagender te maken, aan de andere kant verliest de franchise iets van zijn charme, omdat het niet alleen meer om rollen gaat. Laten we het er maar op houden dat het de boel fris houdt en dat het niet slecht, dan wel goed is.



De maingame bestaat uit een achttal werelden met elk een eigen thema. Jungle, ijs, lava, woestijn, ruimte; de Nintendo gamer kent het allemaal wel. Deze thema’s zien we terug in de achter- en ondergronden. In bijvoorbeeld het woestijnlevel zien we als achtergrond woestijn (verrassing) en piramides, terwijl de ondergrond bestaat uit bruine stenen (negen van de tien keer gestapeld tot piramide). Opvallend is de keuze van Sega om ditmaal ook vijanden rond te laten lopen. Deze oerstomme, wandelende objecten maken het net even een stukje lastiger om over dat smalle plateautje te manoeuvreren. Ik zie wel niet in waarom de welbekende flipperkastpaaltjes uit de eerdere delen niet voldeden, helemaal niet omdat deze in Banana Blitz ook gewoon van de partij zijn…

Had dan liever iets meer tijd gestoken in het aantal levels, want acht werelden met elk acht levels, een bonusstage en een eindbaas is toch een beetje aan de korte kant, helemaal als je bedenkt dat de eerste drie werelden voor mensen die maar een beetje ervaring met Super Monkey Ball hebben, weinig uitdaging bieden. Ook de moeilijkheidscurve had wat meer aandacht mogen krijgen; daar waar de eerste drie werelden nauwelijks de moeite waard zijn, daar wordt het vanaf de vierde wereld ineens een stuk pittiger. En voor de echte die-hards onder ons zijn de laatste twee werelden; frustrerend moeilijk, maar wat is de voldoening dan groot als je het uiteindelijk toch gehaald hebt.