Er wordt wel eens geroepen dat de consoles van Microsoft games missen in bepaalde genres en daarmee een specifiek publiek mislopen. Daar zit een kern van waarheid in en dat beseft Microsoft. Daarom doet zij geslaagde pogingen (Kameo, Viva Pińata) om het aanbod gevarieerd te houden, maar ook minder geslaagde.

Fuzion Frenzy was op de eerste Xbox al een poging om het brede publiek naar de Xbox te krijgen. Deze launchgame was niet erg succesvol en de kwaliteit was ook niet om over naar huis te schrijven. Deeltje twee heeft een ontwikkelaarswissel gehad en is nu ondergebracht bij Hudson, die we kennen van Mario Party. Er zijn leuke Mario Party games, dus Hudson heeft goede kans om van Fuzion Frenzy 2 ook iets goeds te maken! Dat zou je inderdaad denken. Blijkbaar is de interne communicatie bij Hudson niet aanwezig en is het bij Fuzion Frenzy 2 helemaal mis gegaan. Lees verder en je weet waarom.

Allereerst de stijl van Fuzion Frenzy 2. Een partygame zou op zijn minst fun uit moeten stralen, met leuke personages, leuke omgevingen waarin de spelletjes worden gedaan en vooral een vrolijke grafische weergave. Mario Party is hier een voorbeeld van. Fuzion Frenzy 2 heeft niet zozeer een slechte uitstraling, want de uitstraling mist compleet. De personages hebben geen leuke vormgeving en zijn erg standaard. Ook de omgevingen, die verdeeld zijn over verschillende planeten, kennen totaal geen creativiteit of vormen van spanning. Naast dit is er geen enkele vorm van spelbord of speelkaart, het draait dus puur om de spelletjes zelf die je bezig moeten houden en die dus geen onderdeel zijn van een groter spel. Dit zou de game veel interessanter moeten maken, en ook al worden er (absurd slechte) pogingen gedaan tot een groter geheel, het komt niet over.



Dat ‘grotere geheel’ rond de minigames is in Fuzion Frenzy 2 een systeem van toernooien. Je kunt een toernooi doen waarbij iedere speler punten haalt op basis van het winnen of verliezen van minigames. Win je meerdere minigames, dan win je de planeet en win je het meest aantal planeten, dan win je het toernooi. Een aardig, doch standaard, systeem. Hudson dacht slim te zijn en ‘cards’ toe te voegen. Op deze cards staan bonussen, bijvoorbeeld een verviervoudiging van het aantal punten na een minigame. Deze cards worden willekeurig uitgedeeld en het kan dus voorkomen dat iemand die al hoog staat, ook nog eens die x4 card krijgt. Erger is het nog als je alle minigames wint en de speler die telkens tweede wordt op het laatst een x6 card krijgt en daarmee de planeet verovert. Er zijn kaarten om effecten ongedaan te maken of zelfs om te keren, maar het hangt puur af van het moment waarop je zulke kaarten krijgt. Ook zijn er nog de geweldig nutteloze ‘minigame kiezen’ en ‘planeet kiezen’ kaarten, waar je dus helemaal niets aan hebt. Tussen de minigames door vergooi je veel tijd met het kijken naar saaie statistieken over die toernooien en om naar het onuitstaanbare gezeur van de showhost te luisteren. Geweldig Hudson! De fun van een partygame verknallen door zo’n idioot cardsysteem.

Als de partygames maar goed zijn. Op het doosje van Fuzion Frenzy 2 staat “40+ minigames included”, dus in aantal is er genoeg te beleven. Hudson dacht wederom slim te zijn door die minigames te verdelen over planeten met elk een eigen setting (bijvoorbeeld vuur of ijs), zo zouden ze kunnen verdoezelen dat er over de planeten verschillende minigames bestaan die je bijna exact op een andere wereld ook kunt spelen, alleen dan in een andere setting. Deze minigames zijn ook nog eens de minst leuke. Wat overblijft zijn slechts enkele minigames die wél leuk zijn. Deze vind je alleen op een bepaalde planeet en draaien voornamelijk om buttonbashen en behendigheid. Dit zijn vijf tot tien minigames van de veertig, die dus echt leuk zijn. Bij de andere minigames draait het vooral om het knock-out slaan of rijden van je tegenstanders. Het doel van deze games is dus niet leuk en ook de uitwerking niet. Het maakt ook echt uit of je een minigame hebt waarbij je iets beter doet dan je medespelers en hem daarmee verslaat of je een minigame hebt waar je letterlijk je tegenstander moet verslaan door hem bijvoorbeeld K.O. te slaan. Het eerste type minigames is leuk, en dat weet Hudson donders goed omdat ze in overvloed te zien zijn in de Mario Party games. Het tweede type is echt niet leuk, het is zelfs vervelend te noemen.



Gelukkig ben je samen met vrienden wat toleranter en kan er af en toe een lach verschijnen als er één van de leuke minigames wordt gespeeld. Tegen de computergestuurde spelers of over Xbox Live is het echter weer totaal niet leuk. Als partygame over Xbox Live werkt het hier niet, de gezelligheid van het samen lachen en de gezellige sfeer missen op dat vlak. Alleen spelen tegen de computergestuurde spelers is het kwadraat van saaiheid omdat deze spelers totaal geen vorm van onvoorspelbaarheid of spanning om zich hebben. Een partygame alleen spelen was echter nooit echt leuk dus daar valt de game niet op af te rekenen. Waar we de game wel op af kunnen rekenen is een groot deel aan slechte en saaie minigames, het absurde willekeurige kaartensysteem en het gebrek aan een leuke stijl. Helaas zijn er geen directe concurrenten op de Xbox 360, dus als je wanhopig op zoek bent naar een partygame kun je maar beter uitwijken naar een andere (Nintendo) console waarbij Hudson wel even het koppie heeft gebruikt.