Het op de PC groot geworden Dungeon Siege maakt maarliefst twee uitstapjes dit jaar. Ten eerste laat de serie voor het eerst haar gezicht zien op een ander platform: de PSP. Daarnaast zul je er een film van kunnen zien, geregisseerd door onze grote vriend Uwe Boll. Maar daar zullen we het maar niet over hebben.
Goed, de PSP game dus. Na een keuze te hebben gemaakt uit drie characters (een magiër, een ijzersterke bruut en een dodelijk snelle dame) stap je samen met een gekozen metgezel in de mooie fantasiewereld van Dungeon Siege: Throne of Agony. Alledrie de hoofdkarakters gaan toevallig aan boord van hetzelfde schip, ieder op weg voor een eigen avontuur. Een grote storm gooit echter roet in het eten en al gauw strandt je in een bos in de Broken Lands. Hier dien je gelijk je zwaard, messen of toverstaf (afhankelijk van welk karakter je hebt gekozen) uit je zak te halen om onder begeleiding van een toffe soundtrack direct je eerste vijanden te lijf te gaan.
Als je jezelf eenmaal buiten het bos hebt gevochten beland je op een worldmap. Vanaf deze wereldkaart kun je diverse steden en kerkers bezoeken, waarvan er steeds meer toegankelijk zijn naarmate je avontuur vordert. Gelukkig is er overal wel iemand te vinden die je ergens voor nodig hebt. Zo wordt je gevraagd of je even een bezoekje wilt nemen aan dat ene vervelende roversnest of om een item van een andere gevaarlijke plek te halen. Deze opdrachten zijn vaak veel van hetzelfde, maar je wordt er vorstelijk voor beloont waardoor het zeker de moeite waard is om er zoveel mogelijk te voltooien.
Het is mogelijk de vaardigheden van zowel je eigen characters als die van je metgezellen naar je eigen hand zetten. Wil je bijvoorbeeld graag dat je volgzame vriend voortaan je wonden beter kan genezen? Niemand weerhoudt je ervan om zijn healing skills op te krikken. Ook al zul je meerdere vrienden op je pad tegenkomen, je kunt er niet meer dan één mee nemen naar een dungeon. De fans van de serie moeten dus even wennen aan het feit dat je niet meer met een grote groep een kerker kunt bestormen, iets wat de vorige delen juist zo leuk maakte. Helaas hebben zowel je metgezel als je tegenstanders een IQ dat niet veel van dat van Bonnie St. Claire af zal liggen. Ze blijven dikwijls achter objecten steken en zullen soms tegen muren blijven schieten omdat daar iemand achter staat.
De besturing van Throne of Agony steekt goed in elkaar. Speciale aanvallen kun je zelf aan een knop(pencombinatie) toezeggen en het gebruiken van items en het beheren van je inventaris gaat gemakkelijk en snel. Dat laatste is ook wel nodig omdat je er maar weinig items in kwijt kan en telkens moet uitzoeken wat je mee wilt nemen en wat je achter wilt laten. De algehele presentatie van de game is uitstekend. De soundtracks en geluidseffecten laten je bijna denken dat je te maken hebt met een episch verhaal als The Lord of the Rings. Sommige dungeons zijn met veel details vormgegeven, waarbij het zonlicht door de neerdwarrelende bladeren schijnt en paddestoelen en bloemen de omgeving kleuren. Andere kerkers zijn juist vrij saai en hebben kale omgevingen. Overall ziet de game er strak uit en vooral het magische spektakel van de magiërs is een lust voor het oog.
Maar onder deze grafische laag gaat eigenlijk een beetje een middelmatige game schuil. De hele game is overbekende kost: alles wat het te bieden heeft kon je jaren geleden al uit andere games halen. En ook al ziet het er goed uit en kun je het nu overal spelen op je draagbare spelcomputer, het begint toch echt te vervelen als je steeds weer op dezelfde knop ramt om de vele tegenstanders naar het hiernamaals te jagen. Het is in feite niet meer dan hakken en slaan totdat je slachtoffer erbij neervalt, het hierbij stijgen in niveau en dit trucje herhalen in lineaire gebieden. En nu ik toch op dreef ben mag ik de vele en lange laadtijden niet vergeten. Als je een ander gebied betreedt krijg je zelfs een laadscherm om het volgende laadscherm te laden. Het moet toch niet gekker worden!
De gedachte die ik in het begin had, dat dit wel eens dé RPG voor de PSP zou kunnen zijn, maakte al snel plaats voor een gevoel van teleurstelling. Eigenlijk is Dungeon Siege: Throne of Agony wel een heel complete hack and slash RPG, met veel verschillende soorten vaardigheden, vijanden, wapens en andere items. Maar wat blijft er van over als de gameplay al snel in de herhaling valt? Ook uit de quests kon ik niet de motivatie halen om me lang met de game te vermaken. Verstokte fans van het genre zullen zich hier wel uren mee kunnen vermaken, al hebben zij op de PSP ook geen andere keuze naast het ook niet bijster goede Untold Legends.
|
65
