Laat ik me even aan u voorstellen. Ik ben een El. E. Dees. Ik kom van de Eledees en u kent me in verschillende kleuren. Hoewel u mij misschien niet in uw dagelijks leven bent tegengekomen ben ik binnen het spel Eledees één van de belangrijkste rassen op aarde. Hoe dat zit zal ik u hieronder vertellen.

De wereld waarin ik leef is anders dan dat u die kent. Ook wij hebben mensen, maar deze mensen voeren geen oorlogen. Geheel vreemd is dit niet, daar waar uw oorlogen vaak gevoerd worden om grondstoffen in arme landen, daar kennen wij deze grondstoffen simpelweg niet. Ik hoor u denken: “hoe doen jullie dan de kachels aan of hoe kijken jullie TV?” Deze vraag is heel simpel te beantwoorden: wij, de Eledees, zijn er namelijk. Wij zijn de energiebron voor de mensen en zorgen ervoor dat alles in harmonie kan bestaan. Echter hebben ook wij wel eens genoeg van deze manier van leven. Het in actie komen als de man te lui is om zijn trui te pakken en daarom de kachel aan moet, of er weer voor moeten zorgen dat de vrouw Oprah kan kijken is niet altijd onze favoriete bezigheid. Omdat wij geen baas hebben bij wie we vakantie op kunnen nemen kwamen we zelf tot een besluit: wij pakken onze koffers en gaan ervandoor! Niet omdat we de mensheid niet mogen, maar ook wij hebben behoefte aan ontspanning. Gelukkig hoeven we voor onze ontspanning niet ver weg, we willen de mensheid enkel laten zien welke waarde wij in hun leven vervullen. Om dit te laten merken besloten we verstoppertje te spelen.



Hallo. Ik ben Jaap, vrachtwagenchauffeur en daardoor slechts weinig thuis. De momenten dat ik thuis ben geniet ik van sport op TV, een warm huis en een ijskoud biertje. Na een lange rit kwam ik vandaag thuis en wilde ik mijn favoriete drie bezigheden eens lekker combineren, mijn verbazing was dan ook groot toen de TV niet aanwilde, de kachel geen warmte gaf en mijn koelkast het bier tot ongunstige temperaturen verwarmd had. In mijn meterkast werd het probleem me al snel duidelijk: Eledees weigerden hun werk en dus was het tijd om in actie te komen. Met mijn ‘Capture Gun’ richtte ik een straal op het beestje en slokte hem op. Het Watt cijfer schoot iets omhoog. Het is nog niet genoeg om mijn koelkast weer te activeren en het zo gewilde biertje te pakken, maar ik was goed op weg. Ik richtte me tot de huiskamer en slingerde deurtjes open alwaar ik weer enkele Eledees vond. Omdat ik wist dat vrienden van me over enkele minuten binnen konden komen en ook smachten naar een ijskoud biertje besloot ik het tempo op te voeren. Als een bezetene richtte ik mijn Gun door de kamer en met een draaibeweging opende ik de deur naar de tuin om daar verder te zoeken. Daar waar objecten eerder nog te zwaar waren slinger ik deze onder een grotere Wattscore door de lucht, waarbij ik me naderhand afvroeg waarom ik mijn auto vijf meter verderop gegooid had. Met het zweet op mijn voorhoofd bleef ik echter zoeken, op jacht naar meer Eledees.



Laat me mezelf ook even voorstellen, ik ben Raymond, de buurman van Jaap. Omdat de dinsdag altijd de dag is waarop we sport kijken bij Jaap was het ook vandaag weer raak. Terwijl ik naar het huis van mijn buurman liep schrok ik echter. Lichtflitsen schoten door het huis terwijl ik Jaap als een bezetene heen en weer zag rennen. En wat deed zijn auto bij mij in de voortuin? Na een korte uitleg wist ik dat de Eledees ontsnapt waren en besloot ik ook mijn Capture Gun te pakken. Terwijl ik door zijn huis liep viel me op dat deze wat mat van kleur was, alsof het kleurenpallet de vrolijke kleuren niet in huis had. Ik besloot wat foto’s te maken zodat ik deze later aan anderen kon laten zien, maar er was nu verder geen tijd om hier bij stil te staan, de Eledees moesten gevangen worden wilden we onze sportavond nog enigszins op tijd kunnen beginnen. Na enige tijd hadden Jaap en ik er echter genoeg van. In je eentje de Eledees te pakken krijgen was nog tot daar aan toe, met twee of meer personen werd het eerder chaotisch en een stuk minder leuk. Sterker nog; het begon als werk te lijken, en daarvoor kom je niet naar je buurman toe.



Voor de vaste bezoekers ben ik degene die me niet hoeft voor te stellen. Ik ben René, reviewer, en alle bovenstaande types zijn uit mijn brein ontstaan. Deze types geven mijn gedachten over Eledees weer. Zo voelde ik me regelmatig als Jaap, jagend op Eledees die zich verstopt hadden om mijn Watt score op te voeren. Doordat ik de woonkamer afwisselde met andere gebieden bleef dit leuk, maar de snelheid waarmee ik mijn Capture Gun bediende leek de Wii niet altijd goed af te gaan. Het gevolg was een framerate die soms terugliep of zelfs objecten die leken te dansen en daarbij in positie verplaatsten. Buurman Raymond gaf al aan dat de graphics ook wat mat zijn, dit heeft echter niet geholpen om de framerateproblemen terug te dringen. De toevoeging van een multiplayer (tot vier personen) is dan wel een leuke manier om de replay wat op te krikken, maar schiet zijn doel helaas voorbij omdat de echte multiplayeruitdaging ontbreekt.

Is Eledees dan een slechte game geworden? Nee, dat zeker niet. Het spel speelt redelijk soepel en grafisch is het spel zeker niet slecht. De toevoeging van een editor zorgt ervoor dat het spel voor langere tijd leuk blijft en ook de optie om foto’s te nemen (en te versturen) zal er voor sommige voor zorgen dat het spel wat langer in de console blijft zitten. Echter zijn er ook de nodige puntjes waarin Konami te kort geschoten is. Zo is de multiplayer magertjes, is er regelmatig duidelijke slowdown in het spel en lijkt men niet teveel aandacht besteed te hebben aan het geluid. Het gevolg is een aardige game die faalt in de juiste afwerking. Ik snap dan ook goed dat de Eledees er af en toe even genoeg van hebben.