Robots zijn populair in Japan, dus is het niet meer dan logisch dat de mechaserie Armored Core goed verkoopt. Inmiddels zijn we al weer toe aan de twaalfde game in de serie, kan ook dit deel scoren?

Hoewel dit het twaalfde deel in de serie is, heeft de game de titel Armored Core 4. Voor dit deel zijn er zware veranderingen doorgevoerd zodat de game een groter publiek aanspreekt. De game begint met een grauw en prachtig introfilmpje waarin robots over de weg zwenken alsof het sprinters zijn. In de vorige delen bereikte geen enkele robot zijn doel snel, maar in dit deel kun je dankzij de snelheidsboost op gelijkaardige manier bewegen. In drukke oorlogszones met veel raketten is het echt handig om op deze manier het vijandelijke vuur te vermijden. Deze snelle bewegingen waren niet mogelijk in de vorige delen omdat de besturing gebeurde met de D-Pad en daarom is de besturing omgegooid voor dit deel.



De besturing gebeurt nu via de analoge sticks, met de linker beweeg je de Armored Core (AC) in verschillende richtingen terwijl je met de rechter analoge stick de camera bestuurt. Dit stuk van de besturing is nog eenvoudig, maar uiteindelijk is het geheel wat uitgebreider. Je hebt drie knoppen om een snelheidsboost door te voeren met wisselend effect op de snelheid, je hebt drie knoppen voor je linker, rechter en schouderwapen en twee knoppen om van wapen te wisselen. In deze game is het echt van belang met welk wapen je vuurt en welke boost je gebruikt, de munitie van alle wapens is namelijk beperkt en voor de boost moet je ervoor zorgen dat je krachtmeter niet opgebruikt wordt.

Het is wel spijtig dat deze besturing zo uitgebreid is, één boost was genoeg. Op deze manier zou de besturing overzichtelijker en eenvoudiger blijven, het mocht echter niet zo zijn. Het is raar dat men hier zo uitgebreid is terwijl men wel veel vereenvoudigd heeft ten opzichte van vorige delen, zo is het mogelijk om te locken op een tegenstander zodat al je vuur op één tegenstander wordt afgevuurd. Hiervoor wordt er wel rekening gehouden met de afstand, de snelheid en het aantal tegenstanders. Dat betekent dus dat je op een tegenstander kunt vuren die ver weg staat als hij traag en alleen is. Op deze manier voelt de lockfunctie niet te gemakkelijk aan. Dat is zeker niet de enige vereenvoudiging die doorgevoerd werd.



In vorige delen speelde het aanpassen van je robot een belangrijke opgave, maar in deze titel is het belang daarvan teruggedrongen en je moet met minder factoren rekening houden. Je hoeft bijvoorbeeld geen rekening meer te houden met de hitte van de robot, oververhitting is niet meer mogelijk. Op deze manier wordt de game geopend voor een groter publiek, maar fans hoeven niet in paniek te raken, het is nog altijd mogelijk om kleine aanpassingen door te voeren aan het design en de technische kant, maar je kunt ook gewoon simpelweg een nieuw schema gebruiken dat je verdiend hebt tijdens de game. Deze designs kunnen gemakkelijk veranderd worden zodat je geen uren aanpassingen moeten doorvoeren om kleine verbeteringen waar te nemen.

De missies zelf zijn, zeker in het begin, wat aan de korte kant. Op deze manier krijg je niet direct het gevoel dat je een oorlog voert. In totaal krijg je een veertigtal missies voorgeschoteld, verspreid over zes hoofdstukken. Gezien het feit dat je deze niet allemaal moet uitspelen om het einde van de game te bereiken, zal de gemiddelde gamer de verhaalmode uitspelen in tien uur. Deze missies zijn ook nogal beperkt van aard, je moet meestal één objectief uitvoeren in een klein gebied dat je niet mag verlaten. Deze omgevingen zijn klein waardoor je nooit het gevoel krijgt dat de wereld in oorlog verkeert. Zelfs de steden waarin je missies moet uitvoeren, bestaan meestal maar uit twee hoofdstraten met enkele zijstraten.