Eindelijk ligt hij dan op de redactie. Terwijl bij Amerikanen het spel allang stof ligt te happen mogen wij, bijna een jaar later, ook aan de slag met Trauma Center: Second Opinion. Eenmaal de game in de Wii gestoken slaat deze ergernis al snel om in een serieuze aangelegenheid, er moeten patiënten gered worden!

In Trauma Center krijgen we de controle over Derek Stiles, een beginnende chirurg die zijn vak maar weinig serieus lijkt te nemen. Daar waar een serieuze arts goed de documenten over zijn patiënten leest, ze gerust stelt, zelf op tijd naar bed gaat en nooit te laat komt, daar neemt Derek deze regels niet zo serieus. Als er een patiënt in kritieke toestand ligt en hij zelf een afspraak heeft dan zal de patiënt toch echt even moeten wachten, iets wat hem zelfs bijna zijn baan kost. Geschrokken door dit gegeven besluit hij zijn leven te verbeteren en wil hij er alles aan doen om serieus genomen te worden, iets wat je in een verhaallijn krijgt voorgeschoteld, inclusief absurde missies die prima in de game passen.

Mensen die de Nintendo DS versie van Trauma Center gespeeld hebben weten natuurlijk wat de bedoeling is: opereren! Het uitvoeren van operaties (altijd met een assistent die hints geeft) werkte al goed op de handheld van Nintendo, de overzetting naar de Wii is echter nog beter te noemen dan het slepen met de stylus. Of je nu nieuw bent of een verleden hebt met de serie, de game is gemakkelijk te leren, maar vergt wel je uiterste concentratie om het daadwerkelijk tot een goed einde te brengen.


De besturing in Second Opinion werkt met zowel de Nunchuk als Remote. Terwijl je met de Nunchuk één van de acht instrumenten selecteert, kun je deze met de Remote meteen toepassen op je patiënt, iets wat zeer snel en precies werkt. Onder deze instrumenten vallen bijvoorbeeld een ultrasound om de kritieke plekken in het lichaam te ontdekken, een drain om bloed af te zuigen en een naald en draad om een wond te hechten. Nieuw in deze versie is een defibrillator waarbij je op het juiste moment de Nunchuk en Remote naar voren moet bewegen om weer een polsslag te krijgen. De patiënten die je voor je krijgt hebben allemaal verschillende klachten, waardoor het nooit voelt alsof je hetzelfde aan het doen bent. De assistent geeft verder altijd precies voldoende informatie, door logisch nadenken moet het dan ook lukken om een patiënt binnen de tijd op te lappen. Hierbij ga ik er echter even niet van uit dat je meteen op Hard bent gaan spelen, deze moeilijkheidsgraad is weggelegd voor mensen die zeer goed onder druk kunnen presteren en waarbij er vrijwel geen fouten gemaakt mogen worden.

Op grafisch gebied is Trauma Center een goede game geworden, waarbij de vele lichteffecten mooi in beeld worden gebracht. Het verhaal zelf wordt veelal gebracht met stilstaande beelden waar artistieke plaatjes van karakters overheen worden geplaatst. Helaas kent het spel geen breedbeeldondersteuning, iets wat we toch wel zouden mogen verwachten.


Helaas ben ik over het geluid iets minder te spreken. Daar waar het verhaal van de game (hoewel absurd) overtuigend over wordt gebracht zijn de geluidseffecten herhalend, is er weinig muziek in de game en hoef je op voice acting niet te rekenen. Vooral dit laatste is jammer, het zou namelijk van toegevoegde waarde zijn om je nog meer in de verhaallijnen te betrekken. In plaats daarvan is er gekozen voor tekstballonnetjes die je door het spel heen loodsen en toch geen zelfde ervaring geven.

Na de DS versie brengt de Wii versie niet heel veel nieuws mee, toch voelt het aan als een geslaagde sequel die perfect werkt op Nintendo’s console. De besturingsmogelijkheden van de Wii komen met Trauma Center: Second Opinion zeer goed tot hun recht en hierdoor heb je nog meer het gevoel daadwerkelijk bezig te zijn met een operatie. De besturing werkt zeer simpel en intuďtief, het is alleen jammer dat het geluid een klein smetje op het geheel vormt en iets van de verder overtuigende kwaliteit weg haalt.