Toen Luis Figo van Barcelona naar Real Madrid trok, wachtte hem bij zijn eerste terugkeer op Camp Nou een warm onthaal. Woedende Barcelonafans trakteerden de kersverse Madrileen op een hels fluitconcert en iemand gooide hem zelfs een varkenskop naar zijn hoofd. Een herinnering die meermaals door m'n hersenen kronkelde toen ik Mario & Sonic op de Olympische Spelen onder de loep nam.

Niet dat ik in huiskamers waar ook ter wereld dergelijke taferelen verwacht, maar het blijft een vreemd idee. Wie had begin de jaren negentig durven denken dat de twee uithangborden van Sega en Nintendo ooit nog eens in één spel zouden verschijnen. En zouden er vandaag mensen zijn die uit principe met slechts één van de twee groepen in Mario & Sonic op de Olympische Spelen aan de slag gaan? Ik zou er m'n varkenskop niet op verwedden.

De game plukt uiteraard de vruchten van de gunstige olympische wind die door de wereld waait. In een olympisch jaar heeft de doorsnee onsportieve gamer als bovengetekende bijwijlen zin om virtuele atletiek te beoefenen. Mario & Sonic is daar (in afwachting van die andere Sega game Beijing 2008?) het ideale zoethoudertje voor.

Reeds eind november 2007 kon men op de Nintendo Wii aan de slag met deze game. Op de DS versie was het echter wachten tot deze maand. En was dat wachten het waard? Voor wie de Nintendo Wii versie al in huis heeft: neen. Wie met de DS versie voor het eerst een olympische game in de handen heeft: ja, met een maar.

In hoofdzaak verschilt deze DS editie weinig met de eerder besproken Wii versie. Op de DS zijn wel 4 extra evenementen aanwezig, maar uiteraard moet de game grafisch wat inboeten tegenover z'n grote broer. Ook hier kunnen gamers aan de slag in een Single Match, Circuit of Mission. Bij Single Match kies je één van de 16 sportevenementen of één van de 8 Dreamgames. Deze laatste omvatten acht bestaande sporten, maar met een leuke twist. Een voorbeeldje hiervan is de (loop)race waarbij je Mariokart gewijs obstakels moet vermijden en tegenstanders kan uitschakelen. Leuk voor eventjes, maar na een tijdje heb je het wel gezien.



Bij de Circuitmodus doorloop je op verschillende moeilijkheidsgraden een competitie met diverse sporten en bij de Missionmodus dien je uiteenlopende opdrachten tot een goed einde te brengen genre 'eindig als derde', of 'spring tussen de 13 en 15 meter'.

Het grote verschil met de Nintendo Wii versie zijn vanzelfsprekend de controls. De manier van spelen, zeg maar. Waar je met de Wii nog vrolijk kon staan zwaaien met de WiiMote en Nunchuck, moet de DS het stellen met de touchscreen, stylus en microfoon. Het spel doet dit bij momenten geniaal, maar gaat soms ook compleet de mist in. Een overzichtje per discipline.

The Good
- Kleiduifschieten maakt gebruik van je stem om de targets te activeren, de stylus om te richten en de L- of R-knop om te schieten. Leuke combinatie en vergt wat inspanning.
- Schermen maakt gebruik van de stylus en de richtingsknop. Vooral de stylus is een leuke manier om je tegenstander te raken.
- Zowel boogschieten als trampolinespringen maken enkel gebruik van de stylus en spelen beiden heel intuïtief.

The Bad
- Wielrennen maakt gebruik van de L- en R-knop en de richtingsknop. Weinig vernieuwd, maar doet wat je ervan verwacht.
- De sprong (bij gymnastiek) maakt enkel gebruik van de stylus, maar doet dit behoorlijk ingewikkeld zodat dit onderdeel al snel aan spelplezier moet inboeten

The Ugly
- Tafeltennis maakt gebruik van de richtingsknop en de A, B en Y knop. Waarom het spel hier geen gebruik maakt van de stylus (zoals in bv. Sight Training) is een raadsel.
- Zowel de zwem- als atletieknummers bestaan hoofdzakelijk uit het zo snel mogelijk heen- en weer bewegen van de stylus over de touchscreen. Bij de springnummers moet je door middel van handgeklap het publiek opwarmen. Weinig variatie en op termijn misschien problematisch.

En dat is meteen het heikele punt aan Mario & Sonic op de Olympische Spelen DS. Het spel kan onmogelijk goed zijn voor je arme DS handheld. De druk die spelers op het touchscreen uitoefenen bij de atletieknummers moet op termijn minstens tot krassen op je scherm leiden. Over ergere gevolgen durf ik zelfs niet na te denken. Zonde. Je zou denken dat die evenementen misschien op een andere, betere manier gebracht konden worden. Of moeten we als gamers vrede nemen met het feit dat atletiekgames na buttonbashers nu ook handheldsmashers zullen worden?

Toch is Mario & Sonic geen slag in het water. Het spel is bij momenten een aangenaam stukje tijdverdrijf en het is zonder twijfel één van de meest gevarieerde titels die momenteel op de DS te verkrijgen zijn. Wie het sporten even gezien heeft kan zelfs met verschillende mini-games en quizzen aan de slag.



Ook met multiplayer zit het goed. Wie het geluk heeft enkele mensen te kennen die ook een Nintendo DS in huis hebben, kan zowel DS Wireless Play (iedere speler heeft het spel in de handheld zitten) als DS Download Play (slechts de host heeft het spel in de handheld zitten) gebruiken. Voor wie over een minder olympisch aangelegde vriendenkring beschikt zijn er nog altijd de Nintendo WFC Rankings.
Dankzij dit systeem kun je jouw prestaties gaan vergelijken met die van andere gamers waar ook ter wereld en dit middels een korte verbinding met je plaatselijke Wi-Fi netwerk. Opmerkelijk hierbij is dat je gamecartridge bij een eerste verbinding met de WFC Rankings meteen aan je handheld gekoppeld wordt. Stop je het spel in een andere Nintendo DS, dan is het onmogelijk om nog scores naar het netwerk te uploaden.

Op het einde van de rit rest alleen de vraag of Mario & Sonic een aanrader is. En ja, dat is het, maar onder voorbehoud. Het spel ziet er bijzonder goed uit en ook het geluid werd netjes verzorgd, het brengt heel wat variatie en staat zonder twijfel garant voor vele uurtjes spelplezier. Maar net zoals andere atletiekgames heeft ook Mario & Sonic met een vervelende bijwerking af te rekenen. Dit type spel valt en staat met de controls. De DS versie van Mario & Sonic op de Olympische Spelen blijft nog net overeind.