In 2005 lanceerde Genki hun eerste spel voor de PlayStation Portable met Shutokou Battle, een jaar later verscheen het spel dankzij Konami in Europa. Was dit een zegen of een vergiftigd geschenk?

Op de PlayStation Portable is het racegenre sterk vertegenwoordigd, wat tot verschillende toppers heeft geleid die het uiterste uit de blinkende handheld halen. Street Supremacy lukt dit echter niet, de game is grafisch zwaar teleurstellend. De graphics doen sterk denken aan het PlayStation tijdperk waarbij muren eerder op vlekken lijken, detail een mythe is en variatie niet bestaat. De tracks, waarbij je zelden iets langs de kant ziet, en de wagens lijken allen sterk op elkaar. Dit maakt de races saai en de keuze van wagens onnodig, zeker omdat de wagens allemaal hetzelfde baangevoel hebben. Je voelt het verschil tussen de auto's niet aan tijdens het rijden. Ook het menu is weinig indrukwekkend, het is allesbehalve overzichtelijk en je spendeert meer tijd aan het zoeken van de juiste optie dan aan het spelen.


Dat is misschien een positief punt want de game is helemaal niet leuk om te spelen. Geen enkele wagen heeft een goede besturing, het is moeilijk om een auto op een ideale lijn door de bocht te krijgen aan een deftig tempo. Zelfs aan een laag tempo raak je met moeite door de bocht. Gelukkig voel je het verschil tussen traag en snel rijden niet, de game voelt continu sloom aan dankzij een slechte framerate. Een ander voordeel is dat winnen niet moeilijk is, de AI doet nooit zijn best om een race te winnen. Je kunt de game met minuten voorsprong winnen indien je de besturing zo lang kunt verdragen. De kans is echter klein dat je zoveel geduld hebt, de besturing, de framerate en de graphics hinderen dit.

De besturing is niet het enige zwakke punt van de gameplay in Street Supremacy. De multiplayer bijvoorbeeld steekt slecht in elkaar, het is te moeilijk om een race te starten en deze race verloopt zeer problematisch dankzij de framerateproblemen. De netwerkverbinding kent ook veel lag, ondanks het feit dat het een offline multiplayer is. Een ander probleem is het Upgrade systeem dat een verbeterde prestatie voor je wagen belooft, maar daarvan merk je niets. Een ander groot probleem is dat deze game zich opnieuw afspeelt in de ondergrondse racewereld van The Fast and the Furious die te vaak als setting gebruikt is. Need for Speed Underground en Midnight Club bijvoorbeeld verkenden dit genre reeds tot de dood, met veel betere resultaten.


Tijdens de races word je begeleid door snel irriterende technomuziek, waarmee je weinig binding hebt. De geluidseffecten doen het lichtjes beter, de motoren klinken als een echte motor, alleen klinken ze allemaal als dezelfde motor. Zelfs het meest positieve punt van Street Supremacy is dus een zwaar minpunt. De game kent zoveel minpunten dat het eigenlijk niet meer grappig is. De game is je aanblik niet waard, en het spel mag zelfs niet op dezelfde plank als Ridge Racer, Midnight Club en de andere PSP racespellen staan. Deze spellen hebben namelijk wel een speelbare multiplayer en een besturing die reageert op je acties. De Europese release van dit spel is dus een vergiftigd geschenk in plaats van een zegen.