Sinds 1998 werkt Vivendi aan de SWAT serie die vooral op PC potten brak, met als hoogtepunt SWAT 3 in 1999. Kan de PlayStation Portable titel SWAT: Target Liberty de serie ook eer aandoen of is de titel teleurstellend?

Het is eigenlijk de moeite niet om de feiten te verzwijgen, de game is teleurstellend in vergelijking met de vorige titels in de serie. Het plot is het eerste grote probleem van de titel. Dit plot is neergepend door Scott Rosembaum van The Shield faam, maar het staat zeker niet op zijn gebruikelijke niveau. Het verhaal is gevuld met clichés die in de jaren '90 door de beugel konden in videospellen. Dat kan nu echter niet meer, zeker niet omdat het verhaal uitgelegd wordt door filmpjes in PlayStation One graphics. Het verhaal laat Kurt Wolfe samen met teamgenoten Hollywood en Python het opnemen tegen een terroristische organisatie. Tijdens de game ontdekken Wolfe, Hollywood en Python, personages waar je geen binding mee krijgt, een wereldwijd plot dat geleid wordt door een kleine terroristische organisatie die moet gestopt worden door Wolfe en zijn team.


De gameplay voelt weinig beter aan dan het plot. SWAT is traditioneel een First Person Shooter, maar de gameplay is aangepast voor de PlayStation Portable. Men heeft gekozen om SWAT: Target Liberty om te vormen tot een tactische Third Person Shooter. Althans, dat is de bedoeling. Tactiek komt er namelijk niet bij kijken. Het uitgangspunt is leuk, je moet tegenstanders besluipen zodat je hen kunt arresteren en ondervragen. Je schiet er echter niet mee op, je zult hierdoor gewoon door de game knallen zonder de tegenstander te arresteren. Dit is niet zo makkelijk, de besturing kan verwarrend werken. In het wildeweg schieten werkt beter dan echt mikken. De hulp van je teamgenoten is ook handig, zij hebben een stevige AI en ze kunnen al je werk doen. Buiten schieten zullen ze echter maar weinig doen, je zult veel moeite moeten doen om hen andere bevelen te geven.

De AI van de vijanden staat echter niet op hetzelfde niveau, deze vijanden zullen je grotendeels negeren. Schieten is iets wat ze pas doen als je te dichtbij bent. De game is daardoor iets te gemakkelijk, desondanks duurt het wel een vijftal uur om de game uit te spelen. De game is daarvoor echter niet leuk genoeg, elke missie speelt namelijk op dezelfde manier. Er is amper variatie in de game. Je kunt ook aan de slag in een multiplayer met drie andere spelers die in je buurt zitten. De multiplayer is wel leuk om te spelen omdat deze minder herhalend is. Je kunt hier aan de slag in Football, The Great Escape en Rodeo Round-Up. Ze zijn niet zo interessant als de namen klinken, maar wel leuker dan de singleplayer. Het trage speltempo maakt de sessies echter te langdradig.


De tussenfilmpjes zijn weinig waard en de graphics tijdens de gameplay zijn niet echt beter. Je hebt meer detail en meer items in de omgeving, maar in ruil daarvoor wordt kleur opgeofferd. Men heeft een sterke grijsfilter over de game gelegd. In deze grijze wereld is het bijna onmogelijk om het verschil te zien tussen de vijanden, het SWAT team en de omgeving. Het geluid is bijna even saai als het kleurenschema, de volledige tekst van het spel kan neergeschreven worden op een A4'tje. De teksten worden ook redelijk saai uitgesproken zodat je het geluid maar direct kunt uitzetten. Dan hoor je de belachelijke teksten tenminste niet. De muziek doet het wel beter. De game klinkt goed, hoewel de muziek niet altijd bij de game past. De game heeft dus leuke punten, maar je komt ze te weinig tegen om hiervan een goed spel te maken.