Het is nog maar enkele jaren geleden dat iedereen het ooit zo grote Point & Click Adventure genre langzaam zag afglijden naar een stille dood. Op enkele grote namen na, zoals bijvoorbeeld The Longest Journey en Fahrenheit, hield het op. De techniek maakte dat games steeds mooier en toegankelijker werden, waardoor First Person Shooters, Actie-Adventures e.d. het voortouw namen.

Hoe anders was dat halverwege de jaren negentig, waar o.a. Lucas Arts de ene klassieker na de andere op de markt bracht. Monkey Island, Full Throttle en Grim Fandango. Maar ook Sam & Max en Broken Sword maakten hun debuut. Deze laatste kent onderhand al een drietal vervolgen en een vijfde is in de maak. Het eerste deel wordt door velen nog steeds gezien als één van de beste P&C Adventures ooit. Persoonlijk durf ik te stellen dat ik het de beste vind en dat de game met gemak in mijn top 10 beste games een plekje vindt. In de redactie kennen we meer fans, zoals bijvoorbeeld Nick, welke speciaal voor deze preview uit de doeken doet wat het origineel nu zo goed maakte.

Laat mij jullie vertellen hoe ik in 1996 werd betoverd. Zeven jaar oud was ik, tweetalig opgevoed en sprak dus een behoorlijk woordje Engels. Mijn broer nam het spel Broken Sword voor me mee. Op dat moment werd mijn ouders eigenlijk gelijk duidelijk dat ik een gamer zou worden. De volle aandacht waarmee ik in dit spel kon verdwijnen vonden ze ongekend voor een jochie van zeven. Wat voor mij zo geweldig was in het originele Broken Sword, was het steengoede verhaal en de humor die in het spel verwerkt zat. Voor 1996 was de voice-casting echt top-notch en ik denk dat velen de stem van George Stobbart als vertrouwd hebben ervaren. De heerlijk flauwe grapjes en soms de lekkere weerwoorden van La Femme Nicole maakten van de conversaties in het spel een waar feest.



Ik heb mij lange tijd afgevraagd waarom ik het verhaal van Broken Sword zo goed vond. Hoewel je emotioneel betrokken raakt met de personages zijn er tegenwoordig spellen die veel en veel dieper gaan. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het geschiedenis-aspect in deze game echt veel doet. Ik was nog klein toen ik het spel voor het eerst speelde, maar wist na het uitspelen van de game toch redelijk wat over de Tempeliers. Deze zogenaamde setting, alsof het allemaal zomaar wáár zou kunnen zijn, spreekt enorm tot de verbeelding.

Als laatste wil ik nog iets zeggen over hetgeen wat een Point & Click bijzonder maakt. De puzzels in het origineel waren van hoog niveau. Afwisselend ook, gezien je de ene keer iets met een schaakbord op moest lossen, maar enkele momenten ervoor nog een kebabverkoper weg moest jagen. Dit is overigens nog zo’n sterk punt. Vrijwel alle puzzels hebben ook echt iets te maken met je omgeving en personages om je heen. Het is niet zo dat je een reeks aan puzzels krijgt, zoals bijvoorbeeld een beetje bij Myst. De puzzels zijn vaak nog verborgen in een gebeurtenis. Zo zal er altijd iemand in je pad staan, maar zul jij de oplossing kunnen vinden waardoor deze verdwijnt. Als al deze elementen net zo goed zijn verwerkt in deze remake, dan kan de Wii de plank niet misslaan. Eindelijk weer eens aan de slag met een waardig Stobbart-avontuur.



Nu, bijna dertien jaar na de originele uitgave, komt Revolution Software met een Director's Cut op de Nintendo Wii. Dat het niet gaat om een simpele port wordt al snel duidelijk. Het verhaal wordt één dag eerder gestart dan oorspronkelijk in de PlayStation/PC versie het geval was. Met fotojournalist Nicole Collard, de heldin uit het verhaal, gaan we op onderzoek uit op een plaats van delict. Deze opening is één van de extra scčnes welke zijn toegevoegd aan het bestaande verhaal, en gedurende het avontuur volgen er nog meer. Het leuke hieraan is dat men als doelstelling heeft genomen dat de nieuwe verhaallijnen (welke meer over de geschiedenis van Nico vertellen) niet mogen botsen met de gevestigde verhaallijn, terwijl het er wel naadloos in verweven moet zijn. Een uitdaging die men bij Revolution Software graag aangaat en zoals het er nu naar uitziet is het fantastische verhaal nog een stukje beter geworden.