De Wii staat bekend om haar familievriendelijke spellen. Heerlijk met je gezin op de bank een game spelen, onder het genot van een lekker glas prik en wat niet al. Tot op heden kwam dit stereotype beeld behoorlijk overeen met de werkelijkheid. Daar brengt Sega nu verandering in, geen vrolijke mannetjes met grote snorren in MadWorld. Enkel geweld, bloed en ongehoorde brutaliteiten - en dat in comic-style.

De wereld is geschokt als een groep terroristen een geheel eiland isoleren. Ze vernietigen alle wegen van en naar Varrigan City en kondigen vervolgens de Spelen aan. Iedere inwoner krijgt de kans zich op te geven voor een groots spel: doden of gedood te worden. Om dit kracht bij te zetten is iedereen geïnfecteerd met een virus. Degene die het geneesmiddel willen zullen als deelnemer de strijd moeten aangaan. De toeschouwers willen bloed zien en dus is het zaak mensen zo gruwelijk mogelijk af te slachten. In MadWorld spelen we met Jack, “Just Jack”. Hij loopt rond en treft een gevecht aan met sponsoring als hoofdprijs. Dit is zojuist ten einde gelopen, ware het niet dat Jack de kampioen uitdaagt. Onze held maakt zijn tegenstander met enig gemak af en de sponsor besluit hem door de Spelen te begeleiden.

MadWorld geeft ons een speelveld waarin erg veel mogelijk is. Je moet de Spelen zien als een excuus om iedereen in je zicht zo bruut mogelijk af te maken. Dit wordt je makkelijker gemaakt door allerlei voorwerpen voor je voeten te gooien, welke je kunt gebruiken om de vijand te doorboren. Je voornaamste wapen is je rechterarm, hier zit een kettingzaag aan gemonteerd. Hiermee kan de tegenstander natuurlijk compleet aan stukken gezaagd worden, maar ook bepaalde muren zijn makkelijk te doorbreken. Jack zijn verlengde arm wordt simpelweg bediend door de B-knop in te houden en je Wii-mote er flink op los te laten gaan. Links, rechts, voor en achter, dit wapen verveelt nooit. De punten die op deze manier gescoord kunnen worden zijn redelijk, maar je zult moeten improviseren om écht met de top mee te kunnen.



De charme van MadWorld is dat je anderen zoveel mogelijk moet laten lijden voor je de genadeklap uitdeelt. Je kunt zelf verschillende combo’s aan elkaar rijgen. Pak eerst met de A-knop een autoband op en gooi hem om je vijand heen om zo zijn mobiliteit weg te nemen. Zoek dan een verkeersbord om deze via de nek naar binnen te werken. Om het af te maken speur je het veld af naar een muur vol met staken, daar smijt je de tegenstander een aantal keren in voor extra veel punten. Het gruwelijke geweld is allemaal leuk en aardig, maar je zou er vrij snel genoeg van krijgen. Gelukkig zijn de levels allemaal erg kort en hebben een tijdlimiet. Zo blijft het verhaal constant op gang en raak je minder snel verveeld.

Naarmate je punten scoort komen er in ieder level ook steeds meer dingen vrij. De grof-gebekte Black Baron bijvoorbeeld is een rasechte pooier en zijn praat wordt steeds smeriger naarmate je in het spel vordert. Je ziet hem sowieso twee keer per level; hij kondigt namelijk de Bloodbath Challenges aan. Dit zijn in feite kleine mini-games waar erg veel punten gescoord kunnen worden. Deze zijn niet erg moeilijk, maar wel gevarieerd. Zo zul je de ene keer mensen voor een trein moeten gooien en even later met ze moeten darten. Als klapper op de vuurpijl is er ook één spel waar je je tegenstanders in grote tonnen zet, waarna ze als vuurwerk worden afgestoken. Hiermee scoor je idioot veel punten, wat het geheel nog grappiger maakt.


Behalve de Bloodbath Challenges komen er, zodra je genoeg punten hebt gescoord, ook bepaalde wapens vrij. Voorbeelden hiervan zijn messen en knuppels met spijkers erin verwerkt. Met deze extra’s tot je beschikking wordt het moorden wel erg verslavend, niets is leuker om je tegenstander zijn handen er af te hakken voor je pas écht aan het werk gaat. Tot slot is er in ieder level een eindbaas welke hoger op de ranking staat als jijzelf. De ene keer is dit verschil 50 punten, de andere keer maar 5, het doet er ook niet toe. Deze gewapende gevaren zijn soms een stuk groter als jijzelf en het is een kwestie van puzzelen naar de juiste tactiek. Geen enkel eindgevecht is écht moeilijk. In deze fase is het wel erg vervelend om al je levens kwijt te raken. Het gehele level moet dan opnieuw gespeeld worden.

Grafisch gezien is MadWorld een buitenbeentje, maar wel zo eentje waar je wel van moet houden. Je zult verbaasd zijn hoe mooi het zwart-wit beeld gemaakt is, zelfs voor cell-shaded. Het geeft de speler écht het stripboek gevoel. De makers lijken op sfeergebied erg naar Sin City te hebben gekeken - en wie hem kent weet dat dit een groot compliment is. De enige kleuren die je verder in de game zult treffen zijn rood en geel. Rood zie je uiteraard als je weer een slagader hebt geraakt en met geel wordt bijvoorbeeld de beweging die je met de Wii-mote moet maken duidelijk gemaakt. De camera wil zo nu en dan problemen geven, deze staat dan op een muur gericht en zo zijn eventuele aanvallers niet te zien. Het wordt nooit écht problematisch en kan dus als een schoonheidsfoutje gezien worden.


Nu de vergelijking met Sin City gemaakt is kan ook duidelijk gesteld worden dat de humor van MadWorld vergelijkbaar is met de film. In het spel komt dit echter naar voren via het commentaar dat geleverd wordt. Je moet niet vergeten dat het nog altijd om de Spelen gaat en toeschouwers worden op hun wenken bediend met commentaar van John DiMaggio en Greg Poops. Hoewel het soms nergens op slaat zitten er ook erg leuke opmerkingen tussen. Deze zijn hilarisch en vaak overdreven grof. Na een tijdje vallen de twee echter in herhaling, ze maken wel duidelijk dat de game met een korrel zout genomen moet worden. Overigens zit het met de soundtrack van deze game helemaal goed. Hiphop knalt door je speakers terwijl je ledematen aan het afzagen bent. Zelf had ik Rock muziek verwacht, maar ik moet toegeven dat de gekozen muziekstijl veel frisser overkomt.

Hoewel je de game binnen vijf uurtjes kunt doorlopen is MadWorld een welkome toevoeging voor iedere volwassen gamer met een Wii thuis. Het spel wordt nooit saai en de sfeer die er hangt smaakt naar meer. Wel betrapte ik mijzelf erop dat een game als deze vooral goed blijft als je speelsessies kort en krachtig blijven. Zodra je de game hebt uitgespeeld blijft het leuk om oude scores te verbreken, alleen of met vrienden! Let echter op dat de kleintjes niet in de kamer zijn, dit is absoluut niet voor hen bedoeld!