Oorspronkelijk was Keita Takahashi een anonieme programmeur bij Koei, maar nu spreekt zijn naam boekdelen binnen de industrie. Zijn faam heeft Takahashi te danken aan Namco dat hem Katamari Damacy liet maken, een innovatieve en leuke PlayStation 2 game.

Na Katamari Damacy, We Love Katamari en Katamari & Me had hij echter nood aan een nieuwe uitdaging. Hij liet Katamari over aan een ander team en bedacht zelf Noby Noby Boy, een innovatieve PlayStation Network game. Wij kijken nu of Noby Noby Boy even leuk blijkt als Katamari Damacy, of dat Takahashi een verkeerde kant is in geslagen met Noby Noby Boy. In dit spel ga je aan de slag met Boy, een worm die zijn lichaam met gemak kan verlengen. Hiervoor moet je gewoon de linker en de rechter analoge stick bewegen in omgekeerde richting. Je gebruikt deze sticks ook om je Boy te bewegen. Met de linker bestuur je het hoofd van Boy terwijl je met de rechter zijn achterwerk beweegt.

Op deze manier beweeg je jezelf door redelijk kleine, vierkante omgevingen waarin allerlei wezens rondlopen en waarin huizen staan. Je kunt deze wezens opeten en uitpoepen, en ze kunnen op jouw rug rijden. Een echt doel heeft dat echter niet. Noby Noby Boy is sowieso een vrij doelloos spel. Er is eigenlijk maar één doel en dat is het langer maken van Girl: een gigantische worm in de stijl van Boy die langer wordt omdat elke Boy wereldwijd zijn lengte doorgeeft aan haar. Door Boy te doen groeien in individuele sessies bouw je een zekere lengte op, waarna het de bedoeling is om deze lengte door te sturen naar Girl. Als zij lang genoeg is, bereikt ze een nieuwe planeet.


Ze vertrok op Aarde en reisde daarna naar de Maan en Mars. Hierdoor speel je nieuwe planeten vrij. Qua gameplay betekent dit natuurlijk weinig, het verschil tussen de levels is puur esthetisch. Je individuele spelsessies hebben ook geen doel zodat je geen reden hebt om echt te spelen. Op je eentje kun je namelijk toch onmogelijk een planeet bereiken, daarvoor zou je wekenlang continu moeten spelen. Je hebt dus eigenlijk geen echte reden om Noby Noby Boy te spelen, wat betekent dat niets je drijft om de game te spelen. In Katamari Damacy moest je in elk level alsnog een bepaald doel bereiken. Noby Noby Boy is dan ook geen game, maar gewoon een idee of een experiment dat niet uitgewerkt is.

De game op zich is nog geinig en uitgebreid. Je kunt allerlei dingen opeten en ze dan combineren tot hybride wezens, groeien om grotere objecten in te slikken, springen, ... Beter uitgewerkt in een echte game had het leuk geweest. Nu is het echter leuk om één keer te doen. Noby Noby Boy heeft ook nog enkele andere problemen. Zo zijn de maps veel te klein. Na tien seconden heb je alles gezien en bestaat de kans dat je per ongeluk uit het level valt. Dat is vooral vervelend omdat je dan even moet wachten tot je terug verschijnt. Omdat de levels puur random samengesteld worden, zijn de levels ook niet echt briljant. Het zijn gewoon willekeurige combinaties van de geinige personages met de saaie omgevingen.

Een ander probleem is de camera. Je moet bewegen met beide sticks dus wordt het bewegen van de camera overgezet naar de andere knoppen. Houd de L1/R1 schouderknop ingedrukt en je kunt in- en uitzoomen door de Sixaxis te bewegen. Druk ze even simpelweg in en de camera wordt met 90° verplaatst rond de map. Het is echt een vreselijk systeem, zeker in levels met veel gebouwen werkt het omslachtig. Soms wil je de mogelijkheid hebben om licht rond een gebouw te draaien, maar dat lukt hier niet. Af en toe bekijk je ook het level vanuit een bovenaanzicht, maar dat kun je niet veranderen. Je bent dan gedwongen uit dit standpunt te kijken waardoor dat level niet leuk meer is.


Veel functies in de game zijn toebedeeld aan de schouderknoppen, waardoor de meeste schouderknoppen dubbele en driedubbele functies hebben. Zelfs de menu's bestuur je samen met de schouderknoppen, wat allesbehalve intuïtief is. Hierdoor wordt de besturing nodeloos bemoeilijkt wat je creativiteit in de weg staat, terwijl Takahashi hoopte die creativiteit te bevorderen. De game laat je namelijk toe allerlei gekke dingen te doen. Het geluid is leuk zoals je verwacht in een Takahashi game, het zijn gekke Japanse deuntjes die zeer leuk en gek zijn om te horen. Dat gekke geldt ook duidelijk voor de personages. Je komt allerlei gekke wezens tegen, uit een technisch oogpunt verbaast de game nergens. Het lijkt soms meer een PlayStation dan een PlayStation 3 spel.

Noby Noby Boy is een geinig ding voor vijf minuten, maar het ontbreken van een structuur, missies en doelen zorgen ervoor dat je na die vijf minuten gewoon verveeld zit te kijken. Uiteindelijk zul je alleen eten, poepen en lopen in deze game. Je kan bijvoorbeeld wel proberen om gekke figuurtjes vormen door over huizen en dergelijke te glijden, maar dat heeft geen nut. Met een goede camera, grotere maps en echte doelen had Noby Noby Boy een topper kunnen worden zoals zijn spirituele voorganger. Nu mag je deze game snel vergeten en overschakelen naar één van de vele andere artistieke en unieke games op de PS3 zoals PixelJunk Eden, Flower en flOw. Deze zijn een pak boeiender.