Jarenlang was Leisure Suit Larry een grote ster, maar Leisure Suit Larry: Magna Cum Laude bleek een flop. Met Leisure Suit Larry: Box Office Bust wilde Vivendi Games de flop rechtzetten, maar of dat ook gebeurd is, lees je in onze review.

Al voor de release werd duidelijk dat Vivendi geen vertrouwen had in de nieuwste Larry game. Bij de fusie met Activision werd Leisure Suit Larry gedumpt. Gelukkig was daar Codemasters dat de rechten op Larry overnam. Zij hadden wel vertrouwen in de game, maar laat ons eerlijk zijn en al het gelul overslaan: het vertrouwen was geheel onterecht. Team 17 dat met Worms typische zulke goede games maakt, slaat de bal hier compleet mis. De humor, de leuke gameplay en de geinige omgevingen welke Leisure Suit Larry goed maakten, ontbreken in deze versie, net als Larry zelf eigenlijk. In plaats van Larry Laffer krijg je Larry Lovage onder je handen. Larry Lovage is het neefje van Larry Laffer en die laatste roept de hulp in van de jonge Larry. Larry Laffer is een succesvolle filmproducer geworden met zijn eigen studio, maar hij vermoedt dat zijn studio geďnfiltreerd wordt door een spion. Lovage moet undercover deze spion ontdekken, wat eigenlijk al in de tweede missie gebeurt.

Een beetje meer spanning had toch geen kwaad gekund? Zonder de inmenging van bedenker Al Lowe is Leisure Suit Larry gewoon zichzelf niet meer. Het is niet spannend, het is niet grappig en het is pijnlijk saai. De missies waarin je de spion bespioneert, zijn zowat de meest uitgebreide, maar ook de saaiste van de game. Ze vallen ook snel in herhaling: in een vroege missie moet je vuurwerk plaatsen, in een latere missie moet je het weer verwijderen en dan moet je verhinderen dat de spion het vuurwerk zelf plaatst. Telkens moet je naar dezelfde locaties terugkeren en eigenlijk identiek hetzelfde doen. Gelukkig is het aantal missies dat je moet spelen om de spion te pakken redelijk laag. De meeste tijd besteed je namelijk aan de Dreamscape missies, waarin Larry in de huid kruipt van beroemde filmpersonages. De game bevat drie verschillende Dreamscapes, waarvan de eerste de minst indrukwekkende is.


De eerste laat je een Western naspelen, maar duurt te lang en bevat veel schietstukken, wat een zwak element van de game is. De laatste Dreamscape, de kortere Bytanic, is een pak indrukwekkender. In deze Dreamscape kruip je in de huid van Jack, Leonardo DiCaprio's personage in Titanic. Je beleeft enkele korte missies zoals het springen over ijsbergen waarna je bij de eindscčne belandt wat zowat het enige echt grappige deel is door de dood van Jack. Als je deze Dreamscapes vergelijkt met de echte missies, zit je jezelf echt af te vragen waarom er niet meer zijn, zeker omdat de game nu met gemak in zes-zeven uur kan uitgespeeld worden. Extra Dreamscapes hadden de saaie tussenmissies doen vergeten en de game langer gemaakt. De Bytanic missie bevat daarnaast een leuke minigame, namelijk Shuffleboard, een soort curling. Het is gek, maar deze minigame is aangenaam om te spelen. Het is dan ook een schande dat je deze niet opnieuw kunt spelen na het uitspelen van die missie.

Buiten Shuffleboard zijn er nog een tweetal minigames, namelijk races en dating. De races laten je door hekjes racen om een bepaalde tijd te kloppen wat niet moeilijk en niet leuk is. Het daten is iets leuker, maar het is onmogelijk te falen. Elke date bestaat uit het ophalen van item X en het dan af te geven. Daarna begin je een gesprek waarbij je zoveel keer fout mag zitten als je zelf wil. Daarnaast kun je ook Awards verzamelen, waarvan er 100 verspreid liggen, maar dit benadrukt alleen maar de slechte besturing want je zal veel moeten klimmen en springen. Zelfs de Dreamscapes doen ons die gebrekkige besturing niet vergeten: de golfwagentjes in de game draaien met moeite, springen doe je vaak in de verkeerde richting en het springen tussen muren vereist dat je uitgebreid nadenkt. Bij dat laatste moet je eerst tegen een muur springen, dan even hangen waarna je pas mag springen. Doe je dit niet, val je weer naar beneden, wat meestal dodelijk is voor Larry.


Een ander probleem is het schieten waarbij het schieten zelf meevalt, maar je draait zeer traag en inaccuraat. Zelfs als je de snelheid verandert naar het maximum zul je problemen hebben met het richten. De problemen hiervan verbleken echter in vergelijking met het vechten dat een ramp genoemd mag worden. Op het eerste zicht lijkt vechten eenvoudig want je hebt één knop om aan te vallen en één knop om te verdedigen. Dan kan er niet veel mis gaan, toch? Dat denk je tot je de game speelt. Je combo's zijn zeer traag zodat je de tegenstander amper één keer kunt slagen voor de tegenstander een vernietigende combo lanceert. Verdedigen gaat ook niet want je bent nooit op tijd. De beste manier is om de blok-knop gewoon continu in te drukken en terug te slaan als de tegenstander klaar is met zijn combo. Als je pech hebt, zul je echter een draaibeweging uitvoeren in plaats van een tegenaanval. Deze aanval voer je namelijk uit door tegelijk de aanvalsknop en de verdedigingsknop in te drukken. De game registreert het loslaten van de ene en het snel indrukken van de andere echter fout verkeerd, wat tot veel frustratie leidt in de gevechten. Die frustratie wordt erger als je door slechte checkpunten vaak een missie helemaal opnieuw mag beginnen.

De gameplay is dus slecht en de game is uitgespeeld voor je het weet, maar de graphics en het geluid zijn toch niet slecht? Box Office Bust loopt toch op de Unreal Engine 3 die ons pareltjes zoals Gears of War en Mass Effect opleverde? Technisch gezien loopt hij inderdaad op dezelfde engine, maar zowat elk miniem probleem van de Unreal Engine 3 wordt uitvergroot in deze versie. De framerate zakt met momenten, vooral in een latere Bytanic missie, tot een dieptepunt. Daarnaast heeft de game zowel last van extreme pop-up als pop-in. Als dat nog niet genoeg was, is er nog de camera die op de slechtste momenten een draai van 180° maakt waardoor Larry vaak fout springt en sterft.

De omgevingen worden weergegeven in lage resolutie en er is weinig verschil tussen de gebouwen, maar het grafisch stijltje past wel bij de game. De personages zien er namelijk nog wel leuk uit en hun stemmen klinken ook goed. De opnamekwaliteit valt echter tegen en de dialoog is rampzalig door de gedwongen, kinderachtige humor, zodat de goede stemmen niet eens opvallen. Leisure Suit Larry: Box Office Bust is een schande, het is een game die nooit had mogen bestaan. Zelfs de game vertelt met momenten dat hij je aan het kwellen is, wat zowat het enige moment is dat de game grappig overkomt. Enkel mensen die vonden dat de seksuele grappen van American Pie te subtiel waren, kunnen mogelijk nog genieten van deze game. Alle anderen mogen zich inbeelden dat hij nooit heeft bestaan.