Wanneer een game op de redactiemat ploft die ook maar iets te maken heeft met films sta ik als een jong hondje te kwispelen om hem in ontvangst te nemen. Na de rest overtuigd te hebben dat ‘regelmatig een uiltje knappen onder werktijd’ toch echt een bepaalde voorkennis is die van pas komt voor Legends of the Guardians mocht ik ermee aan de slag.

Legend of the Guardians is een game die gebaseerd is op de gelijknamige film, die op haar beurt weer zijn inspiratie haalt uit een boekenserie. Het verhaal start in het verleden, wanneer een mannelijke uil de wacht houdt om zijn mede-uilen te behoeden van kwade indringers. Het gaat echter mis wanneer indringers toch binnen weet te komen en hij faalt in de bescherming, waarbij zijn zoon het als één van de weinige weet te overleven omdat een groep beschermers hem weet te redden. Deze zoon, Shred genaamd, is tevens het karakter waarmee we de titel door zullen lopen, maar de keuze hiervoor is erg opvallend. Zowel in de boeken als in de film komt hij niet voor, waarmee deze speciaal voor de titel ontwikkeld is. Enerzijds is dit een leuk gegeven, we spelen immers niet een kopie van de film na, maar voor de jongeren onder ons die de film op deze manier graag nog eens hadden beleefd zal er enige teleurstelling zijn. Ondanks dit bovenstaande gegeven is het echter een pre om eerst de film te kijken, de game legt het verhaal namelijk niet heel goed uit en lijkt er vanuit te gaan dat je deze pas speelt nadat je naar de bioscoop bent geweest.


Belangrijk voor een kindergame als deze is dat de titel makkelijk bestuurbaar is en dat de opbouw hiervan ook goed verloopt. Gelukkig blijkt al snel dat Legend of the Guardians deze regels prima op heeft weten te volgen: we starten met een kleine introductie en de opbouw in de missies die volgen is zeer rustig. Dit alles gebeurt vanuit de lucht, Shard is immers een uil en deze zijn niet bekend om hun lange wandelvierdaagse. Van tevoren was ik hierdoor bang dat de controls de titel in de weg zouden staan, maar gelukkig blijkt deze zorg ongegrond. We hebben hier niet te maken met een flight sim, maar met een simpel te besturen spel die iedereen op kan pakken en waar ze meteen mee aan de slag kunnen.

De game leunt op een aantal basisfactoren, te weten het redden van anderen in nood en het aanvallen van degene die verantwoordelijk zijn voor deze penibele situaties. Gelukkig is ook hierin de eenvoud qua gameplay doorgevoerd, op het scherm staat precies welke knop ingedrukt moet worden en middels een lock-on systeem zul je niet veel moeite hoeven te doen om vijanden te spotten. Helaas kan de game echter niet verbergen dat het zich wel heel erg richt op de beginnende gamer, zo ontbreekt vrijwel iedere uitdaging. Vier uur lang richt je op vijanden en objecten en ook de levelbazen vereisen hierbij geen aanpassing in de speelstijl. Ideaal voor je eerste game die je ooit zult spelen, maar weinig uitdagend wanneer dit niet het geval is.


Toch is er voor gamers die deze simpele stijl kunnen waarderen voldoende uit de titel te halen, hoewel dit echter wel voort komt uit een soort laksheid bij de ontwikkelaar. Wat is namelijk het geval: bij het starten van de game krijg je de keuze uit een viertal uilen, ieder met hun eigen statistieken. Wie je ook kiest, je krijgt altijd Shard onder de knoppen, maar na het uitspelen kun je ervoor kiezen om met één van de andere uilen (en dus statistieken) te starten om zo naar een achievement toe te werken. Het is een wat goedkope manier van replay, zeker gezien de korte gameduur en het verhaal dat altijd hetzelfde is, maar kinderen zullen hier een stuk vergefelijker in zijn. Gedurende de missies zijn er verder muntjes te verzamelen die gebruikt kunnen worden om een beter pantser aan te schaffen en jezelf zo sterker te maken. Als laatste zijn er nog de bonusmissies, maar deze voelen vooral aan als een opvulling aangezien het enkel staat voor meer missies met een zelfde doel.

Legend of the Guardians is een leuke titel geworden die vooral kinderen aan zal spreken. Er moet echter wel rekening gehouden worden met de inhoud: deze staat grotendeels los van de film en is tegelijkertijd lastig te volgen wanneer je deze niet gezien hebt. Dit komt omdat de hoofdpunten niet goed uitgelegd worden, terwijl deze basis zowel het uitgangspunt is voor de film als de game. Hoewel de game qua gameplay, graphics en geluid verder goed overeind blijft faalt het in de duur: met drie á vier uur gameplay heb je het spel volledig uitgespeeld. Er zijn enkele redenen om er nog wat dieper op in te gaan, maar deze zijn enkel op te brengen voor de kinderen met een uilenfetisj.