Toen Hudson Soft met de eerste beelden van A Shadow’s Tale kwam, was ik blij verrast: een interessante WiiWare titel, die zien we niet veel! Enigszins verbaasd was ik wel, toen bleek dat het om een retailtitel zou gaan, maar de eerste beelden zagen er zo sfeervol uit dat het wel goed moest komen. Is het ook gelukt?

A Shadow’s Tale start met ‘the boy’, welke in comateuze toestand op de top van een gigantische toren tussen twee pilaren hangt. Terwijl de wind suist en de wolken voorbij schuiven komt een beul met een gigantisch zwaard aangelopen. Hij heft zijn zwaard en na een flinke uithaal... gebeurt er eigenlijk niets. Of toch? Na enkele seconden zakt de schaduw van de jongen in elkaar op de grond. Een ferme hand grijpt de schaduw beet en tilt deze langzaam naar de rand van de toren. Na nog een enkele blik in de afgrond te hebben geworpen gooit de beul de schaduw naar beneden en kunnen wij onze game beginnen.

Ik heb plezier beleefd aan Ico op de PlayStation 2 en ontzettend genoten van Shadow of the Colossus en het is duidelijk dat de heren en dames bij Hudson Soft precies dezelfde ervaringen hebben gehad toen ze deze 2,5D platformer ontwikkelden. Al vanaf de eerste seconden is het overduidelijk dat beide titels als inspiratiebron zijn gebruikt. Het kleurenpallet is overgenomen en de stille, mysterieuze locaties zouden zo uit een game van Team Ico kunnen komen. Toch heeft de game niet de zo geroemde sfeer die deze studio wel weet te creëren. Door het vinden van herinneringen tijdens het spelen wordt het verhaal zeer langzaam uit de doeken gedaan, maar het weet nooit echt pakkend te worden. Het is lastig om de vinger op de zere plek te leggen, maar A Shadow’s Tale heeft een mooi uiterlijk, maar de ziel ontbreekt.


Dat het verhaal en de sfeer niet geweldig zijn is overkomelijk wanneer de gameplay een goed alternatief biedt. Dat is in het geval van deze game niet slecht, maar ook niet zo goed als verwacht. De game start origineel en zal je ongetwijfeld de eerste paar uur prima vermaken. Het concept, je bent een schaduw, geeft ruimte tot enkele originele puzzels, maar deze kans wordt maar half gegrepen. Het is even wennen dat je niet op de voorgrond moet letten, maar op datgene wat er op de achtergrond gebeurt. Hier ontvouwt zich een redelijke platform game met enkele puzzels. Echter, na enkele uurtjes besef je dat het niet uitmaakt of je over een puntig hek springt of over de schaduw van een puntig hek; de actie blijft hetzelfde.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niets speciaals met het hele schaduwidee gedaan wordt. Zo kun je, door met de pointer van de WiiMote op het scherm te wijzen, een elfje bewegen welke voorwerpen in de echte wereld kan bewegen. Is een brug gesloten, wijs er op met het elfje en als je geluk hebt kun je deze in de lichtwereld openen, waardoor ook de schaduw verandert. Gaandeweg het avontuur kun je hier en daar ook de bron van het licht verplaatsen, maar dit gaat altijd via een schuifbalkje van boven naar beneden of van links naar rechts. Het is jammer dat de ontwikkelaar je hier ontzettend beperkt in je creativiteit, het was leuker geweest wanneer je bijv. de lamp echt zelf kunt vastpakken om deze volledig te manipuleren.

De game is opgedeeld in kleine omgevingen welke allemaal deel uitmaken van de toren welke jij beklimt. Deze omgevingen worden veelal onderbroken door een zogenaamde ‘schaduwmuur’, een checkpoint welke je pas kunt passeren nadat je de drie schaduwogen in de omgeving hebt gevonden. Het is een eenvoudige manier om je te dwingen elke puzzel te voltooien en de omgeving goed te doorzoeken naar deze drie voorwerpen. Ze zijn absoluut niet verstopt op onmogelijk plaatsen, maar vereisen wel net even die extra sprongen die je anders misschien niet had uitgevoerd. Naast schaduwmuren heb je ook schaduwdeuren en ook deze ben je verplicht te openen. Een schaduwdeur brengt je volgens de game naar een andere dimensie, maar het betekent in de praktijk een afgesloten puzzel welke de makers schijnbaar niet in de rest van de game konden opnemen. Hier wordt het creatief en ‘out of the box’ denken iets meer op de proef gesteld, mede omdat je hier het camera standpunt 90 graden kunt draaien. Best leuk, maar bij lange na niet zo innovatief als bijvoorbeeld een Braid of LIMBO.


In tegenstelling tot die games kun je in A Shadow’s Tale echter wel vechten. Al vrij vroeg in de game vind je de schaduw van een zwaard waarmee je de nodige schaduwmonsters kunt bestrijden. Deze schaduw monsters bestaan in het begin uit spinnen, maar groeien uit tot steeds grotere (en gekkere) monsters naar mate het avontuur vordert. Monsters met rode ogen kun je met je wapen verslaan, terwijl monsters met blauwe ogen moeten worden verslagen door gebruik van de omgeving. Ook hier maakt Hudson Soft zich er vrij makkelijk vanaf, waarom geen apart design voor vijanden welke niet met je zwaard kunnen worden verslagen? Het zwaardvechten is simpel en doet, helaas, het meest denken aan de gevechten uit de eerste Prince of Persia. Het is simpel, degelijk en eigenlijk oersaai. Hoewel je na het verslaan wel levens en ervaringspunten krijgt vergroten die alleen je aanvalskracht en kun je geen nieuwe aanvallen of iets dergelijks verdienen.

Grafisch gezien is A Shadow’s Tale absoluut niet slecht. Zoals gesteld oogt het als de Team Ico titels. Hier en daar zijn de kartels wel erg duidelijk zichtbaar (wat is er aan de hand met het titelscherm?!) en de animaties kunnen bij lange na niet tippen aan andere 2D titels als bijv. LIMBO. Toch is het zeker niet slecht en vooral het gebruik van de schaduwen is mooi gedaan. Tijdens het spelen verspringt het camerastandpunt af en toe om je een mooie blik op toren te gunnen. Het was mooier geweest als dit in een soepele beweging ging in plaats van een plotselinge verplaatsing (van punt A naar punt B). Je bent na zo’n verschuiving namelijk ietwat gedesoriënteerd en dat kan niet de bedoeling zijn in een game waar precisie voorop staat. Desondanks is het een leuke ogende titel die, ondanks dat het overduidelijk geïnspireerd is op (en bijna gekopieerd is van) andere titels, mooie dingen op je scherm tovert.

We kunnen er kort over zijn: A Shadow’s Tale is geen slechte titel, maar nergens grensverleggend. Men heeft een prachtig concept in handen, maar is teveel blijven hangen in traditionele gameplay en heeft de sprong in het diepe niet durven of kunnen maken. De gameplay begint na enkele uren te vervelen en het nieuwigheidje is er, mede door het niet voldoende uitdiepen van de mogelijkheden, snel vanaf. Wat dan overblijft is een aardig platformgame met degelijk puzzels, een saai vechtsysteem, aardig verhaal, behoorlijk lange singleplayer en gemiddelde graphics.