Een strategiegame omvormen in een Third Person Shooter, dat is de opdracht die Silent Hill: Homecoming ontwikkelaar Double Helix kreeg. Wij nemen vandaag de PlayStation 3 versie van de game onder de loep om te kijken of ze geslaagd zijn in hun opdracht.

De reden was eigenlijk simpel; de oude Front Mission games waren zeer goed, maar waren enkel succesvol in Japan. Op Front Mission 3 na bereikte zelfs geen enkel deel Europa omdat de Amerikaanse verkopen tegenvielen. Er moest dan ook iets gebeuren om de serie succesvol te maken in het Westen en daarvoor kreeg Double Helix eigenlijk carte-blanche. Om echt te benadrukken dat het gaat om een reboot van de serie, werd niet alleen de gameplay omgegooid, maar onderging ook het verhaal een wijziging. Front Mission Evolved speelt zich in principe af in hetzelfde universum als de andere Front Mission games, vijftig jaar na Front Mission 5: Scars of War, maar de wereld is sterk veranderd sinds Front Mission 5. Drie grote blokken beheersen de wereld en zij bouwden elk grote liften naar de ruimte om daar kolonies op te richten.

Op een gegeven moment wordt één van de Amerikaanse liften aangevallen en al snel wordt ontdekt dat een terroristische groepering achter de feiten zit. Het is de start van een verhaal dat sterk beďnvloed is door Metal Gear Solid en Mobile Suit Gundam, maar nooit zo interessant wordt. Dit komt enerzijds door het feit dat de dialogen te vaak in clichés vervallen - in combinatie met slechte voice-acting waarbij de acteurs hun lijnen zeer onovertuigend brengen alsof ze niet willen meespelen - en anderzijds door het feit dat het verhaal amper aan bod komt buiten enkele korte tussenfilmpjes. Het verhaal komt nooit echt op stoom en is redelijk onduidelijk. Ook het hoofdpersonage - de jonge ingenieur Dylan Ramsey - is weinig interessant, zijn motief is simpelweg wraak wat een zwak motief is in een globale strijd tussen leger en terroristen.


Met een verhaal dat zich 161 jaar in de toekomst afspeelt, verwacht je natuurlijk enkele veranderingen aan de omgeving. Die zijn echter beperkt, zo zien taxi's er nog steeds hetzelfde uit en zijn de gebouwen gewoon veel groter geworden om rekening te houden met de grootte van de Wanzers, de robots waarmee je werkt. Het is een gekke conclusie in zo'n science-fiction omgeving, maar het is niet het echte probleem van de graphics in het spel. Het echte probleem zijn de zielloze omgevingen die praktisch uit vierkantjes en rechthoeken bestaan, en geen ziel hebben. Ook de mensen die meespelen zien er niet uit, het lijken eerder poppen dan mensen. De Wanzers zijn wel gedetailleerd en origineel, maar de animaties laten de Wanzers meer op mensen dan op mecha's lijken. Als 'kers' op de taart hebben we nog een inspiratieloze soundtrack.

Graphics, geluid en verhaal vallen dus zwaar tegen in Front Mission Evolved en kunnen dus nog een hoop werk gebruiken om alles op Square-Enix niveau te krijgen. Datzelfde geldt voor de gameplay die gelukkig niet slecht is, maar gewoon verbleekt in vergelijking met de concurrentie van Armored Core. De gameplay steekt gewoon vrij eenvoudig in elkaar. Je bestuurt je Wanzer met je linker analoge stick en met de rechter bestuur je de camera. Met de schouderknoppen bestuur je de verschillende wapens van je Wanzer en met de gewone knoppen laat je hem springen, ontwijken, zweven en skaten. Het is een goed systeem dat snel reageert en je goede controle geeft over je Wanzer. De stukken dat je uit de Wanzer moet om te voet verder te gaan, voelen veel slechter aan en hadden gerust verwijderd mogen worden.

Vijanden in die stukken zijn gewoon interactieve doelwitten en zelfs Wanzers haal je met gemak neer wanneer je te voet rondloopt, terwijl dit in de Wanzer zelf interessanter is. Die gevechten hadden wel iets interessanter kunnen zijn als de extra features van het spel beter benut werden. Zo bevat jouw Wanzer het moderne E.D.G.E. systeem wat een chique naam is voor 'Bullet Time' die je vijanden vertraagt zodat je hen gemakkelijker kunt raken, en een systeem dat je toelaat om bepaalde onderdelen van vijandelijke Wanzers kapot te schieten. Schiet je een arm kapot, dan kunnen ze bijvoorbeeld slechter richten. Deze systemen komen echter nooit tot hun recht omdat het gewoon sneller is de vijanden simpelweg op het torso te schieten en hen zo te vernietigen. Double Helix had goede ideeën, maar is die gewoon vergeten toe te passen.


Dat geldt eigenlijk ook voor het aanpassen van je Wanzer. Het is een goed idee, maar in praktijk is het zeer simpel. Je koopt gewoon altijd de sterkste wapens die je kunt betalen. Ervoor kiezen om een bepaalde upgrade over te slaan om te sparen voor de volgende is niet nodig. Je betaalt het verschil tussen de upgrades en je krijgt je geld terug als je een wapen van je Wanzer haalt. Hierdoor kun je zeer gemakkelijk de beste wapens plaatsen op je Wanzer, en die wapens zijn zeer krachtig. Te krachtig zelfs want ze maken zelfs met gemak de eindbazen af. Hierdoor vlieg je snel door de veel te korte game. Het zal je amper een uur of vijf duren om de singleplayer uit te spelen op de hoogste moeilijkheid. Je kunt die speeltijd nog verlengen door te zoeken naar enkele collectibles, maar het is onvoldoende.

Gelukkig is er nog een online multiplayer om de speeltijd te verlengen, een multiplayer die sterk beďnvloed is door Call of Duty gezien het experience-systeem en de modes. De multiplayer zal je zeker leuke momenten opleveren, maar bevat iets te weinig maps en iets te veel balansproblemen qua wapens om een echt succes te zijn. Front Mission Evolved had eigenlijk een waardige opvolger voor de Front Mission franchise kunnen worden, maar dan moest Evolved het wel beter doen dan Armored Core, een game waarmee men nu rechtstreeks concurreert. Op veel punten had de game beter moeten presteren om er echt een aanrader van te maken. Nu zal de game gewoon teleurstellend zijn voor alle fans van mecha-games. Zij kunnen beter nog even Armored Core spelen en wachten tot deze in de budgetbak ligt.