De hedendaagse wereld en diens bijhorende tijdspanne is volgens vele ontwikkelaars niet langer interessant om hun game in af te laten spelen. Ontwikkelaar SEGA Japan behoort eveneens tot deze groep en maakt dan ook een sprong naar het jaar 2080 voor het aankomende Binary Domain.

Nadat de zeespiegel flink is gestegen is Tokio verscheurd en opgedeeld in een lager en hoger gelegen deel. Te midden van deze chaos staat het bedrijf AMADA en tegen de wens van de overheid in komen ze met zogeheten Halo kinderen, androids die kunnen handelen alsof het mensen zijn. Helaas betekent dit eveneens dat ze de slechte eigenschappen over nemen en het duurt dan ook niet lang voordat ze zich tegen de mensheid keren. Een internationaal team wordt opgesteld om de chaos de kop in te drukken, waarbij hoofdpersonage Dan Marshall leiding krijgt over een team van nog eens drie personen. Dit squad is niet voorgeselecteerd aangezien je de keuze hebt uit zeven personages die ieder hun unieke voor- en nadelen hebben.


Door hun uniekheid hebben ieder van de squadleden hun eigen gedragingen. De één benadert de situatie bijvoorbeeld voorzichtig terwijl de ander het liefst voorop gaat in de strijd. In het midden van deze voorkeuren sta jij als speler centraal, waarbij alles draait om vertrouwen. Heb je bijvoorbeeld een squad samengesteld van leden die vooral vanuit cover werken, dan kunnen deze het niet waarderen als jij naar voren sprint om de strijd direct aan te gaan, zeker niet wanneer dit geen succes heeft. Wanneer je voortdurend het vertrouwen van je squad op de proef stelt kunnen ze je orders zelfs compleet negeren en hun eigen gang gaan. De kans dat je vervolgens gered zal worden wanneer je neergehaald bent is hierdoor niet erg groot, in plaats daarvan kiezen ze er eerst voor om de tegenstanders neer te halen en jou aan je lot over te laten.

Andersom is het natuurlijk ook het geval, wanneer je als een team functioneert zullen ze je vroegtijdig waarschuwen voor gevaren en je steunen wanneer de situatie hierom vraagt. Commando’s kunnen hierbij toegewezen worden aan knoppen, waarbij je iemand bijvoorbeeld kunt complimenteren wanneer deze enkele vijanden neer heeft gehaald om het teamgevoel te versterken. Nog leuker is het echter om stemcommando’s te geven via je headset, waarbij SEGA ons heeft beloofd dat er ongeveer zestig herkend zullen worden. Het gaat hierbij verder dan de traditionele ‘Follow’, ‘Defend’ of ‘Attack’, zo kun je een vrouw complimenten geven over hun uiterlijk, hetgeen echter een averechts effect kan hebben wanneer ze net in gevecht is.


Hoewel het bovenstaande communicatiesysteem een groot deel van de gameplay in beslag neemt is het spel in de basis nog altijd een shooter. Er dient afgerekend te worden met androids en we doen dit, buiten het goede samenspel, door goed geplaatste schoten in combinatie met melee combat. Juist omdat het androids zijn is het echter niet makkelijk om ze uit te schakelen, het verlies van een arm of een been betekent hierdoor dat ze de strijd niet zomaar op geven. Tot nu toe lijkt dit echter het minst indrukwekkende onderdeel van de game, vooralsnog betreft het een traditionele shooter die nog niet uit weet te blinken of zich weet te onderscheiden van andere genrebroeders. De multiplayer, met vier spelers in coöperatieve stand of tien spelers in competitieve stand, vormt hier vooralsnog geen uitzondering op. De modi alhier weten (nog?) niet te verrassen met traditionele opties als Team Death Match, Team Survival, Free For All en varianten hierop. Of de ontwikkelaar, onder leiding van de game director die verantwoordelijk was voor Yakuza 3, deze onderdelen nog op orde weet te brengen leren we op 17 februari, de datum dat de game voor de PlayStation 3 en Xbox 360 in de winkels ligt.