Mario-games staan al jaren garant voor kwaliteit en ook Sonic is weer op de goede weg. De grote vraag was dan ook al jaren wat er zou gebeuren wanneer de mascottes van Nintendo en SEGA de degens zouden kruisen. Die vraag is uiteindelijk beantwoord, alleen niet in het genre wat we gewend zijn van de beide heren.

Super Smash Bros. Brawl was het debuut van Sonic in Mushroom Kingdom en Mario in Green Hill Zone. De cross-over smaakte naar meer en dus besloten beide Japanse giganten om de besnorde loodgieter en razendsnelle egel tegenover elkaar te zetten tijdens het grootste wereldwijde sportevenement: de Olympische Spelen. Een winterversie volgde en nu, zo’n vier jaar later, zijn de helden wederom samen in een sportgame te zien. Op de Nintendo Wii kunnen we al sinds eind vorig jaar aan verschillende sporten meedoen, wat een grappige game-ervaring opleverde, en nu is ook de Nintendo 3DS aan de beurt.

Het concept achter Mario & Sonic op de Olympische Spelen Londen 2012 voor de 3DS is in de basis gelijk aan die op de console. In dit geval kun je het in 57 sporten, evenementen genaamd in de game, opnemen tegen de computer of tegen vrienden via zowel local als download play. Hierbij lijken de makers een duidelijk onderscheid te hebben willen maken tussen de console- en handheldgamer. Hoewel de Nintendo 3DS qua technische prestaties niet tot nauwelijks hoeft onder te doen voor de Nintendo Wii is er toch duidelijk voor besloten om de gameplay in de mini-games aan te passen. In de praktijk betekent dit dat de besturing bij het gros van de spelletjes het woord ‘mini’ amper waard is; de besturing is echt tot het minimale teruggebracht. Sprinten is de A-knop inhouden bij de start en tijdig indrukken bij de fininsh, terwijl badminton niet meer is dan tijdig met je stylus over je scherm wrijven.


Enkele spelletjes gaan iets dieper, zoals het rijden met de BMX. Hier mag je zelf iets sturen, op de A-knop drukken wanneer je springen wilt en bij het landen dien je zelfs de bewegingsgevoelige sensoren van de handheld te gebruiken om juist te landen. Het voelt nog steeds ietwat houterig en beperkt, maar je hebt al meer voldoening van je werk en het is best leuk om te doen. Vooral bij deze mini-games vallen de meesten in het niet en dat is jammer. 57 mini-games is een indrukwekkend aantal, maar dan moeten ze natuurlijk wel de moeite waard zijn! De aanwezigheid van verschillende moeilijkheidsgraden, meerdere medailles per sport en de mogelijkheid om badges te verzamelen naar mate je meer speelt zijn zoethoudertjes, maar het maakt de meeste spelletjes niet leuker. Een andere opvallende keuze is om niet elk karakter speelbaar te maken bij iedere sport. Per sport kun je kiezen uit slechts vier van de twintig karakters welke in de volledige game zitten. Hierbij moet je naast Mario en Sonic denken aan Tails, Wario, Knuckles, Donkey Kong, Silver en vele anderen.

In tegenstelling tot de Wii-versie bevat de 3DS géén Dream Evenst, sporten met een extra toevoeging uit het Mario en/of Sonic universum. Daarentegen kunnen we wel met een verhaalmode aan de slag. Leuk, dacht ik. Na een uurtje spelen veranderde dit in ‘God, laat het stoppen...’. De verhaalmode bevat precies dezelfde sporten, alleen moet je nu tussen elk een tenenkrommend slechte cutscene bekijken. Deze vinden plaats op kale locaties en bestaan uit enkele bekende karakteres die via tekstbalonnetjes veel teveel, te lang en te dom met elkaar communiceren. Gelukkig voor de jongere gamers, waar deze game duidelijk op is gericht, is het hele spel wel in het Nederlands vertaald. Toch is het raar dat men niet voor cutscenes in de vorm van plaatjes of tekstloze filmpjes heeft gekozen in plaats van dit trage geheel. Een duidelijk voorbeeld van het Mario Party syndroom; je wilt in dit soort games niet zoveel tekst lezen. Ter daarbij op dat het verhaal, Bowser en Dr. Eggman willen de Olympische Spelen stoppen door het gigantisch mistig te maken in Londen, totaal niet interessant, spannend of grappig is en we kunnen concluderen dat deze mode overbodig is.


De graphics in Mario & Sonic op de Olympische Spelen Londen 2012 zijn redelijk, maar vallen nergens op. De karakters ogen goed, maar de omgevingen steken er, vooral in eerder genoemde cutscenes, flets tegenaf. Opvallend is dat het 3D-effect er wel goed uitkomt. Hoewel de mini-games allemaal van (zeer) korte duur zijn, zijn ze in ieder geval wel redelijk tot mooi in beeld gebracht. De geluidseffecten zijn overtuigend, hoewel het nergens het niveau haalt uit de oorspronkelijk Mario of Sonic-games. Hoewel de verschillende sporten per sport slechts enkele knopjes gebruiken, worden wel alle aspecten van de Nintendo 3DS wat betreft besturing gebruikt. Van de microfoon (irritant als altijd) tot de bewegingssensor, touchscreen of de analoge stick, ze komen allemaal voorbij.

Mario & Sonic op de Olympische Spelen Londen 2012 is een simpele game geworden die hoogstens bij de allerjongste gamers in de smaak valt. 57 mini-games is een indrukwekkend aantal, maar de uitwerking is bij het gros dusdanig beperkt dat je er weinig plezier mee beleefd als je beter gewend bent. Het gebrek aan een fatsoenlijk online mode is jammer en de mogelijkheid om lokaal te spelen tegen anderen slechts een schrale troost. Mocht je graag met de beide helden aan de slag gaan, dan kun je vooralsnog beter voor de console versie gaan, die biedt je meer waar voor je geld.