De wereld van de UFC games kan nogal overweldigend zijn, ondanks dat het in de basis draait om het winnen van je tegenstander. Het gevecht dat hieraan vooraf gaat bracht echter nogal wat moeilijkheden voor beginnende gamers in de eerste twee titels en dus nam ontwikkelaar Yuke’s de tijd voor dit derde deel.

Daar waar we van veel sporttitels gewend zijn dat ze jaarlijks verschijnen, daar werd voor UFC Undisputed 3 twee jaar uitgetrokken om de game te ontwikkelen. Als gamer kunnen we ook meteen een behoorlijke tijd uittrekken om ons eigen karakter te creëren, het beperkt zich namelijk niet alleen tot diens voorkomen, ook de gehele entourage eromheen is naar eigen wens in te stellen. De uitwerking hiervan kent een tweedeling: enerzijds geeft het een zeer realistisch beeld, een machtig gevoel van binnenkomst, een psychologische oorlogsvoering met je tegenstander. Anderzijds ben je veel tijd kwijt aan het bekijken van deze beelden en ook het skippen hiervan brengt nog altijd enige laadtijden met zich mee.


De presentatie zelf is uitbundig, echter zul je dit achter je moeten laten wanneer je eenmaal de Octagon instapt. Hoewel een zeer uitgebreide tutorial je de fijne kneepjes tracht bij te brengen begint het echte werk pas wanneer je tegenover iemand staat en er slechts één iemand kan blijven staan. Om beginnende en geoefende gamers allebei een kans te geven kun je kiezen tussen de Amateur- en Pro-controls. Verwacht niet dat je met de Amateur controls met twee knoppen tegenstanders vast legt in submissions of uitschakelt met KO’s, echter is het allemaal net wat toegankelijker om eveneens een kans te maken. De Pro-controls gaan nog een stuk dieper en geven dan ook nog altijd een voordeel boven de Amateur controls, echter is het goed dat de instapdrempel een stuk lager is komen te liggen.

Wat hier eveneens aan meehelpt is een nieuw systeem voor submissies. Voorheen dienden we ons een ongeluk te draaien met de pookjes om ons hieruit te wurmen of de greep juist te versterken, een systeem dat niet voor iedereen even toegankelijk bleek te zijn. Om dit op te vangen is er nu een mini-game geďntroduceerd waarbij we een zeshoek te zien krijgen met daarin de rode en blauwe partij. Doel van de aanvallende partij is om de tegenstander te ontlopen, de verdedigende partij moet juist in zijn vlak blijven. Sowieso kent de aanval nu meer variatie, zo loont het om een lichaamsonderdeel aan te blijven vallen en zelfs uit te schakelen. Werkt een bedachte tactiek niet, dan krijg je tussen de rondes door tips van je coach om toch een doorbraak te forceren. Al deze aspecten maken de gevechten een stuk realistischer omdat de overgangen tussen staande- en grondgevechten soepel verlopen en de strijd niet is beslist tot de genadeklap is uitgedeeld.


Een andere toevoeging is de Pride mode, de organisatie uit Japan die in 2007 door de UFC werd overgenomen. Voor de mensen die niet bekend zijn met deze tak van de sport: de UFC is als het kleine, lieve en vooral onschuldige broertje wanneer we een vergelijking zouden moeten trekken. Niet alleen is de eerste ronde in Pride met tien minuten twee keer zo lang, het zijn vooral de regels waar we verandering in zien, of beter gezegd, de afwezigheid van regels. Wanneer je tegenstander weerloos op de grond ligt weerhoudt niemand je ervan om hem nog even een soccer kick tegen het hoofd te geven of via enkele knietjes tegen de slaap de overwinning te garanderen. Toch is er een kritiekpunt, de Pride kent geen volledige integratie binnen je carričre. Wanneer de mogelijkheid zich voordoet om in Pride te vechten voelt dit als een volgende stap, echter is het snel weer voorbij. Een leuke toevoeging is het zeker, er had echter iets meer in gezeten qua uitwerking.

Naast de trainingen, de carričre en de losse gevechten zijn er tevens andere modi die niet onbesproken mogen blijven. In Ultimate Fights mogen we klassieke UFC gevechten opnieuw beleven, waarbij we opdrachten mee krijgen waar we aan moeten voldoen. Een mode waar echter meer in gezeten had omdat een deel van de gevechten pas beschikbaar is na betaling voor downloadable content, een strategie die helaas steeds meer uitgevers toe lijken te passen. Hiernaast is er de optie om in Tournament Mode een toernooi af te werken of in Event Mode je eigen card samen te stellen. Ook nu kunnen we online gaan en de servers zijn dit keer een stuk stabieler dan voorheen. Er zijn nog altijd momenten van lag, echter zijn deze nu een stuk minder aanwezig. Door de toevoeging van mirror matches is het nu tevens mogelijk om met twee gelijke karakters tegenover elkaar te staan.


Om de gehele beleving nog realistischer te maken zijn de camerastandpunten net even anders, waarmee de actie nog beter in beeld komt. Sowieso maken de graphics veel indruk, vechters lijken op hun evenbeeld, hoewel de downloadable content ook hier om de hoek komt kijken. Niet dat we hoeven te klagen over de beschikbare vechters, echter blijven deze methodes jammer te noemen. Het geluid onderstreept het realisme verder door het enthousiaste publiek, ringspreker Bruce Buffer en de commentatoren Mike Goldberg en Joe Rogan.

UFC Undisputed 3 dient vele rake klappen uit, maar er zijn enkele kleine missers. De Pride mode had wat meer integratie in het geheel verdient, de laadtijden hadden wat korter gemogen en er ligt net iets teveel nadruk op downloadable content om het pakket compleet te maken. Tegelijkertijd voert de game vele aanpassingen of zelfs complete vernieuwingen door om het spel nog beter te maken. Met name de splitsing in Amateur en Pro controls zullen veel gamers goed doen, de algehele presentatie is bijna niet meer te onderscheiden van het realisme en als voorheen zijn de graphics en het geluid van een hoog niveau. Het spel is hierdoor aan te raden voor iedere UFC, Pride en fighting fan.