Het zal je maar gebeuren, je bent nog geen tien minuten bezig in je game of je ligt al dood op de grond, een enorme draak over je lichaam staand met jouw hart in zijn klauwen. Er is echter geen nood, je staat namelijk weer op en dan begint het avontuur dat Dragon’s Dogma heet.

Het bovenstaande speelt zich af in Casadeis, een stadje in het rijk dat Gransys heet. Wanneer de draak het stadje aanvalt trachten inwoners dapper om dit af te wenden, echter weet alleen jij uit de dood op te staan, waarna je al snel de titel The Arisen krijgt. Het geeft je karakter een tweede kans, waarin het hoofddoel is om de draak op te sporen en nu definitief met hem af te rekenen. Door de grootse, open wereld waarin het spel zich afspeelt ben je echter niet beperkt door dit hoofdverhaal, er zijn vele sidequests om je in te storten, waardoor het spel zeker rond de veertig uur gameplay zal bieden.


Zoals het een goede actie-RPG betaamt geef je het eigen karakter vorm, waarbij je kunt kiezen uit de klassen Mage (magie), Fighter (zwaard en bijlen) en Strider (pijl en boog en messen) en verdien je ervaringspunten om jezelf uit te bouwen in diverse disciplines. De gekozen klasse staat overigens niet vast, je kunt later variaties aanbrengen en zo hybride klassen creëren. Je staat er tevens niet alleen voor aangezien je hulp krijgt van een drietal metgezellen, in de game Pawns genaamd. Met één van deze karakters zul je een band opbouwen, zo geef je deze zelf vorm in uiterlijke kenmerken en klasse, waarbij het karakter je de gehele game volgt en bij staat. De overige twee Pawns zijn inwisselbaar, hierdoor bouw je weliswaar geen band met ze op, maar kun je ze altijd nog inwisselen wanneer blijkt dat je een bepaalde aanvalskracht binnen je team mist. Er is hier een uniek systeem voor bedacht aangezien je deze op specifieke punten in de game upload naar een server, waarna andere spelers jouw Pawn weer kunnen downloaden. Een Pawn die een opdracht reeds vervuld heeft en voor jouw nog open staat zorgt voor een stuk ervaring die je maar net kan helpen. Er gaat geen grote betrokkenheid van uit, maar het is tegelijkertijd een originele manier om een team te vormen. Het viertal werkt over het algemeen goed samen, echter zijn er momenten dat ze een kamikaze aanval uitvoeren en het teambelang lijken te vergeten. Hiernaast beperken ze zich merendeels tot een klein aantal ingesproken zinnen, waarmee ze vaak in herhaling vallen.


In de wereld van Gransys lopen vele vijanden rond, van kleinere insecten tot grootse wezens. Het is niet zo dat de game je geleidelijk steeds grotere vijanden voorschotelt, het kan zijn dat je hierdoor al redelijk snel een groots wezen wilt trotseren zonder ook maar een kans te maken. Jezelf (en ook je Pawns) opwerken is dan ook van groot belang, waarbij het vechtsysteem goed werkt. Ondanks dat het ontbrekende lock-on systeem door sommigen als een gemis gezien zal worden geeft het tegelijkertijd een grotere vrijheid, waarbij kleinere vijanden vastgepakt en grotere vijanden beklommen kunnen worden en je twee wapens tegelijkertijd kunt hanteren om weerstand te bieden. Denk echter niet dat je met één zelfde tactiek altijd als winnaar uit de strijd zult komen, vijanden vereisen steeds weer een andere aanpak en het is zomaar mogelijk dat een klein gevecht ontaard in een veldslag omdat omstandige monsters een kijkje komen nemen en zich mengen in de strijd.


De wereld waarin je rond struint is groots en leent zich er goed voor om op verkenningstocht te gaan, het is echter juist hierdoor zo jammer dat de graphics achter blijven. Textures worden vaak laat ingeladen, karakters zien er allesbehalve indrukwekkend uit en buiten de bewoonde gebieden is er weinig interactie, ondanks dat er juist een rijke variëteit aan omgevingen is. Sowieso weet de game het indrukwekkende begin niet op te volgen, de start en de finish vormen het hoofdverhaal en alles wat ertussen ligt zorgt niet voor een drijvende kracht naar het eindresultaat. Hier komt bij kijken dat lang niet alle missies die je vervult voldoening geven en meer gemaakt lijken om de game qua tijd op te rekken. Dit valt extra op, juist omdat andere quests weer een groter gevoel van voldoening geven.

Zoals jullie wellicht al uit de review op konden maken is Dragon’s Dogma een game met twee gezichten. Het blije gezicht geeft ons een groot speelterrein met een grote variatie aan vijanden en een dag- en nachtcyclus, een indrukwekkend gevechtssysteem en een interessant concept met Pawns. Het verdrietige gezicht ziet een matig opgezet verhaal, graphics die ondermaats zijn, een te lege wereld en hoort stemmen die eerder vervelend zijn dan dat ze bijdragen aan de ervaring. Het cijfer ligt hier precies bij in het midden.