Na het zeer succesvolle Lost Planet verbaasde het weinig gamers dat Capcom met een vervolg kwam, een sequel die echter een stuk minder enthousiast werd ontvangen. De grote nadruk op de coöp maakte de game vrijwel onspeelbaar als single-player aangelegenheid, in combinatie met andere factoren leek de doodsteek aan de franchise hiermee uitgedeeld.

Twee jaar na Lost Planet 2 kondigde Capcom afgelopen april onverwachts Lost Planet 3 aan, in ontwikkeling bij Spark Unlimited. Het lijkt een reden tot zorg te zijn, de studio kwam eerder namelijk met Legendary en Turning Point: Fall of Liberty, twee titels die op weinig steun konden rekenen. Voorlopig geven we ze echter het voordeel van de twijfel, waarbij gekozen is om de game als prequel op Lost Planet te laten dienen. Hoofdpersoon is Jim Peyton, een eerlijke man die is afgereisd naar de planeet E.D.N. III om aldaar geld binnen te halen om zijn gezin thuis te onderhouden. Hij werkt voor het bedrijf NECEV dat mineralen delft, het zogeheten T-Energy, echter heeft de organisatie ook andere plannen die op dat moment onbekend zijn bij diens werknemers.


De ijsachtige en onherbergzame planeet kent vele gevaren, gelukkig sta je er niet geheel alleen voor. Om de mineralen te delven neem je plaats in een mech die je tevens moet beschermen tegen de barre weersomstandigheden. Daar waar er op het ene moment nog een zonnetje aan de hemel staat kan het zomaar om slaan en een sneeuwstorm aan de horizon betekent maar één ding: problemen. De mechs zijn niet uitgerust met de beste technische specificaties en kunnen dan ook vast vriezen en beschadigen, waardoor je er tijdelijk uit zult moeten stappen om het met kogels van ijs te ontdoen. Zonder gevaar is dit echter niet, het geluid zal de aandacht van de Akrid trekken, de inheemse tegenstand die in het spel een grote rol speelt.

Je mech dient echter niet alleen als vervoermiddel of als delvingsmachine, hoewel het er oorspronkelijk niet voor bedoeld is zijn de drilboor en grijparm tevens als wapen te gebruiken. Deze primitieve wapening is niet vreemd, de mensheid is in deze prequel nog weinig bekend met de gevaren die de Akrid brengen, waardoor ze vooral ontworpen zijn voor diens werkfunctie en niet als wapen. Toch komen diens functies zeker van pas, zo kun je met een grijparm bijvoorbeeld de zwakke plekken bloot leggen om deze met je drilboor te bestoken.


Naast de grote open ijsvlaktes kent het spel tevens kleinere locaties die een stuk meer claustrofobisch aan moeten voelen, waarbij de Akrid vanuit het donker op de loer liggen. De actie varieert hierbij van een first-person perspectief in de mech tot een third-person shooter wanneer je hierbuiten stapt. Hiernaast is er een hub aanwezig waar je kunt praten met NPC’s en side-quests aannemen, echter is vooralsnog onduidelijk wat je gewin hieruit is. Gelukkig staat de ontwikkelaar niet geheel alleen in het uitwerken van al het bovenstaande, Lost Planet baas Kenji Oguro is ook weer betrokken bij alle aspecten en zegt nu alle ideeën te kunnen implementeren die eerder niet mogelijk waren. Wat deze ideeën precies zijn leren we pas in 2013, hetgeen ze nog even de tijd geeft om zowel de franchise als de ontwikkelaar terug op de kaart te brengen.


Deze generatie is voor de fans van first- en thirdperson shooters een waar Valhalla geweest. Hoewel het niet de bekendste en meest hoogstaande serie is, heeft ook Lost Planet hier haar steentje aan bijgedragen. Deel één heb ik me best mee vermaakt en in co-op was deel twee prima te pruimen. Deel drie lijkt mee van hetzelfde, maar dan nog grootser. De sneeuwvlaktes en gigantische monsters zien er weer schitterend uit en het knallen oogt solide. Grootste valkuil? Een ontwikkelaar die tot nu toe nooit boven de middenmoot wist uit te stijgen en een generatie die tegen zijn einde loopt en overvol zit met kwalitatief hoogstaande titels in hetzelfde genre.