In mijn vriendenlijst op de Xbox 360 en PlayStation 3 zie ik al enige tijd slechts twee games voorbij komen: Grand Theft Auto V en FIFA 14. Dat de NBA 2K serie in de Benelux minder aandacht krijgt is misschien begrijpelijk gezien diens mindere populariteit, terecht is dit echter zeker niet.

Opvallend genoeg heeft ontwikkelaar 2K Sports de gameplay ook dit jaar op de schop gegooid, iets wat ze vorig jaar eveneens deden. Het dribbelen en het schieten is nog altijd mogelijk via de knoppen, maar als tweede mogelijkheid is er de rechterstick. Dienden we in NBA 2K13 hierbij nog de Linker Trigger / L2-knop te gebruiken om over te gaan tot een schot, daar is dit nu niet langer nodig. Het is even wennen hoe lang je de stick ingedrukt moet houden om tot een goede worp te komen, maar het zorgt uiteindelijk voor gameplay die een stuk vloeiender verloopt. Wat hiertoe bijdraagt is de Linker Button / L1-knop, hiermee zul je namelijk automatisch over gaan tot een Play. Het is een strategie waarbij gamers automatisch de beste posities innemen om uiteindelijk tot een score te komen. Op papier klinkt het als een automatisme, maar op de court valt al snel op te merken dat een goed opgezette Play tot goede scoringsposities kan leiden. Toch is de AI capabel genoeg om in te schatten hoe je speelt, wanneer je bijvoorbeeld voortdurend voor de driepunters gaat zullen ze zich anders opstellen dan wanneer je iemand onder de basket zoekt. Het zorgt ervoor dat je als speler gevarieerd moet blijven in je aanvalsopzet.


Samenhangend met deze veranderingen zien we ook een belangrijk verschil in het verdedigen. Voorheen bestond het afstoppen van een worp uit het tijdig mee springen met de aanvaller, terwijl een dunk bijna niet af te stoppen was. Hoewel het tijdig mee springen nog altijd een belangrijke factor vormt is ook het fysieke voorkomen van een speler meegenomen in de berekening of je hierin slaagt of niet. Ditzelfde gaat op bij het dunken, wanneer je hier tijdig een verdedigende actie in zet is de kans groter dat de dunk niet succesvol afgerond zal worden. Een verfrissing ten opzichte van eerdere uitgaven waar een dunk vrijwel niet af te stoppen was. Tegelijkertijd betekent dit niet dat de ene na de andere dunk zal mislukken, de kwaliteiten en de fysiekheid van de dunker en de verdediger zullen allebei meegenomen worden in het eindresultaat.

Qua gameplay dan ook geen klagen en ook de beleving zelf is wederom zeer sfeervol. Het publiek leeft mee met de actie en de commentatoren onderstrepen dit nog eens. Ze doen dit niet alleen met een verslag van de wedstrijd, maar wisselen dit tevens af met de nodige feiten uit het verleden. De uitspraken zijn wisselend genoeg om niet snel in herhaling te vallen en het maakt de beleving des te intenser. Wat hier eveneens aan bijdraagt zijn de graphics in combinatie met de animaties. De bewegingen zijn weer net iets realistischer en vloeiender, waardoor de ontwikkelaar ook op deze huidige generatie nog stappen weet te maken.


Qua game modi is Path to Greatness degene die het meest in het oog springt, hetgeen alles te maken heeft met LeBron James. De man dient als boegbeeld voor de game, getuige ook zijn verschijning op de cover, en daar hoort – net als bij Michael Jordan in NBA 2K11 – een eigen mode bij. Het resultaat hiervan is helaas wat teleurstellend. Had Jordan een rijk verleden om uit te putten, daar is bij LeBron James voor het omgekeerde gekozen: het uitstippelen van zijn toekomst. Of je dit bij zijn huidige team Miami Heat doet of naar een ander team over stapt is geheel aan de speler, doel is simpelweg om je wedstrijden winnend af te sluiten. Helaas is de connectie met LeBron James hierin behoorlijk losjes, hoewel hij op het veld loopt is het geen vereiste om de winst via hem tot stand te laten komen. De Jordan Challenges hadden destijds echt een binding met de speler, een gevoel dat hier ontbreekt.

Uiteraard keren ook de andere modi terug, waarbij er hier en daar verbeteringen zijn doorgevoerd. Dit valt helaas niet te zeggen over My Career. Toegegeven, het is realistischer dat je als beginnende speler ditmaal over minder kwaliteiten beschikt, maar hier tegenover staat dat alle tergende secties als het geven van interviews bewaard zijn gebleven. My Team, de variant van FIFA’s Ultimate Team, keert verder terug en uiteraard kunnen we ook weer online onze kunsten tonen. Alhier is het mogelijk om direct een potje met onze vrienden op te starten, tevens kun je de eigen gecreëerde speler uit My Career online brengen in de Crews modus. Als laatste verandering zien we het ontbreken van enkele Dream Teams, terwijl hiervoor in de plaats de Euroleague is toegevoegd. Het is een leuke verbreding, maar het schrappen van enkele Dream Teams voelt als een gemis.


Ook dit jaar weet NBA 2K14 een indrukwekkende ervaring neer te zetten, maar ditmaal worden niet de grote stappen gezet zoals de ontwikkelaar dit in de laatste jaren deed. Dit is met name toe te schrijven aan de Path to Greatness mode, een optie waar voorafgaande aan de release veel aandacht naar uit ging, maar in de praktijk wat tegen valt. Ook de minder sterke elementen uit de My Career mode zijn overeind gebleven, waardoor er op deze punten nog gesleuteld kan worden eens NBA 2K15 verschijnt. Tegelijkertijd zijn deze kritiekpunten nergens een reden om de game niet in huis te halen. De sterke presentatie gedurende de wedstrijd, de gameplay die nog eens aangescherpt is, het snel maken van een Play of de nadruk op het fysieke contact; het zijn stuk voor stuk verbeteringen die de game ten goede komen. NBA 2K14 werpt zich dan ook op tot potentiële kandidaat van sportgame van het jaar.