Eind 2010 verscheen Castlevania: Lords of Shadow, de start van een trilogie wanneer we hier ook Mirror of Fate in mee nemen. In de recensie noemde we het origineel ‘de beste Castlevania in jaren’, waarmee de lat hoog lag om dit succes te evenaren.

Voor het verhaal van het origineel verwijzen we naar onze review uit 2010, maar om jullie niet geheel in het duister te laten een kleine terugblik. Lords of Shadow draaide om Gabriel Belmont, een man die zijn leven verscheurd ziet worden nadat zijn vrouw Marie vermoord is. Als lid van de Orde van het Licht strijd hij niet alleen om de wereld van een ondergang te behoeden, maar ziet hij het tevens als een manier om zijn vrouw tot leven te wekken. Het tussenliggende deel, Mirror of Fate, voegt hierbij qua verhaal weinig toe om niet direct met Lords of Shadow 2 aan de slag te kunnen.

Ook deze sequel vertelt het verhaal van Gabriel Belmont, beter bekend als Dracula, er zijn echter enkele eeuwen verstreken en dus is er het nodige veranderd. Was Dracula ooit een naam die gevreesd werd, daar hebben enkele eeuwen slaap ervoor gezorgd dat hij zijn kasteel niet heeft kunnen verdedigen. Dit is niet het enige, bij het ontwaken blijkt hij het merendeel van zijn krachten verloren te hebben. Krachten die opnieuw verworven moeten worden alvorens je weer de macht van weleer terug hebt gevonden.


Het verhaal is grofweg op te delen in twee locaties: het iconische kasteel en een in de nabije toekomst gelegen stad. Deze stad is de thuisbasis van het bedrijf Bioquemik, gelegen op de plaats waar ooit het kasteel gezag uitstraalde. Qua aanzien is het ook precies wat je van een stad mag verwachten die je ’s nachts doorkruist: donkere straten, donkere parkeergarages en donkere riolen. Het gaat gepaard met vijanden die uit een hedendaagse shooter gestapt lijken te zijn, compleet met jetpacks, mitrailleurs, lasergeweren en shotguns. Ondanks de implementatie van een nieuwe, vrije camera staan deze vijanden regelmatig op locaties die net buiten je bereik vallen, waarbij ook de camera het overzicht kwijt lijkt te zijn. Het staat in schril contrast tot de eerste speelminuten van de game, die juist de sfeer van het origineel uitademt.

Om een onduidelijke en onverklaarbare reden vond de ontwikkelaar het ook nodig om stealthsecties toe te voegen aan de gameplay. In het licht van een hoofdpersoon die zijn krachten is kwijtgeraakt valt dit wellicht nog te rechtvaardigen, de uitwerking is dramatisch. MercurySteam Entertainment heeft bedacht dat stealth betekent dat je slechts één pad kunt bewandelen. Wijk je hier ook maar het minste vanaf, dan mag je opnieuw beginnen. De achtergrond waartegen ze dit plaatsen, bijvoorbeeld een vijand die je niet mag zien, wordt teniet gedaan omdat je luttele seconden later ineens een gevecht met deze vijand aan gaat. Was het niet juist de bedoeling dat deze vijand me niet opmerkte?


Wat het des te jammerlijker maakt is dat deze baasgevechten leuk zijn om te spelen. Toegegeven, ze zijn niet allen even origineel en worden vaak zonder enige introductie op je pad geworpen, maar de manier waarop je ze bevecht voelt goed aan. Sowieso is het gevechtssysteem er eentje die de nodige diepgang in de game aan weet te brengen, hetgeen bij het verhaal juist weer grotendeels ontbreekt. Light en Dark magic keren wederom terug en zijn ondergebracht in het Void Sword en de Chaos Claws. De eerstgenoemde herstelt je health wanneer je ermee gevecht, terwijl de klauwen krachtiger zijn in diens aanvallen en door de bescherming van vijanden heen kunnen breken. Uiteraard keert ook je zweep terug, waarbij je vele elementen kunt upgraden om je beter te kunnen wapenen. Dit is nodig ook, want Lords of Shadow 2 is bepaald geen game waar je met het rammen op knoppen een eind komt. Je zult regelmatig moeten anticiperen op de aanvallen van je vijand, een welkome toevoeging gezien de ongeďnspireerde vijanden die je in de stad tegen het lijf zult lopen en in grote getale op je worden afgestuurd.

Het is misschien een beetje het probleem van de ontwikkelaar gedurende de ontwikkeling geweest. Ze lijken een lijst opgesteld te hebben van punten die ze in de game wilden hebben, waarbij de lijst dermate groot leek te worden dat ze met minder kwaliteit genoegen namen. Stealthsecties, Quick-Time Events, het oplossen van puzzels, een vrije camera, een vervolg van het verhaal, een stad uit de toekomst, een open wereld met backtracking; het is allen aanwezig, maar niet allemaal even sterk uitgewerkt. De gameplay voelt hierdoor, op het vechten na, minder sterk aan dan bij het origineel en het verhaal lijkt verder naar de achtergrond geschoven te zijn.


Gelukkig zijn er op audiovisueel gebied de nodige complimenten te vergeven. Wanneer we de saaie, inspiratieloze stad even buiten beschouwing laten blijft er een game over die grafisch indruk weet te maken, waarbij vele elementen uit de omgeving ook nog eens te vernietigen zijn. Robert Carlyle en Patrick Stewart keren wederom terug als respectievelijk Dracula en Zobek, maar ook alle andere stemacteurs doen hun best om de game naar een hoger niveau te tillen. Het is jammer dat ze hierin niet worden ondersteund door het verhaal zelf, want ook op de soundtrack is weinig aan te merken. De toevoeging van een New Game + optie draagt er verder aan bij dat gamers zich ook na het uitspelen van de game niet hoeven te vervelen. Het is echter jammer dat ontwikkelaar MercurySteam Entertainment het briljante origineel niet heeft op kunnen volgen met een minstens zo waardige sequel, waardoor het maar de vraag is of deze New Game+ optie ook daadwerkelijk benut zal gaan worden door de speler.