Review: Outlast
Door Rene Groen op 27-06-2014 om 09:48
|
Bron: Gamed
|
Enkel gewapend met een camera naar één van de donkerste plekken afreizen die je ooit in een game bent tegengekomen. Het lijkt niet echt het recept voor succes, toch is dit precies het uitgangspunt van Outlast. Met knikkende knieën blik ik in een recensie terug op deze ervaring.
Outlast werd al vorig jaar uitgebracht op de PC en eerder dit jaar opgevolgd met een release op de PlayStation 4. De game is via het ID@Xbox programma nu ook verkrijgbaar voor de Xbox One en aan de opzet is niets veranderd. Als speler kruipen we in de huid van Miles Upshur, een onderzoeksjournalist die afreist naar een verlaten psychiatrisch ziekenhuis onder de naam “Mount Massive Asylum”. Het gerucht gaat dat dit oord eigenlijk een onderzoeksfaciliteit is van een groot bedrijf dat in het geheim opnieuw geopend is om experimenten uit te kunnen voeren. Als onderzoeker tracht jij het ware verhaal boven te krijgen al snel blijkt dat de faciliteit helemaal niet zo verlaten is als in eerste instantie gedacht.
Waarom je er als journalist voor kiest om in het midden van de nacht af te reizen om je onderzoek te starten blijft een raadsel, zo ook waarom je dit enkel met een camcorder doet. Vragen die we snel los mogen laten aangezien het in ieder geval bijdraagt aan de angstige sfeer. Je hebt geen wapentuig om op terug te vallen en geen vechtkunsten om op te vertrouwen. Het is voorzichtig rondsluipen, op momenten hard wegrennen en het donker trotseren met de infrarood van je camera. Infrarood die je batterij snel doet slinken, waardoor je tijdens je onderzoek ook nog eens op zoek moet naar batterijen. Een lastige taak in het weinige licht dat je hebt, een nog lastigere taak wanneer je batterij reeds is vergaan en je in het donker je weg moet vervolgen.
Om je de stuipen op het lijf te jagen maakt het spel gebruik van klassieke horrorelementen. Zag je daar in de verte iets voorbij schieten? Was de deur die je passeerde net niet gesloten? Vragen die je voortdurend tegen komt en ook in het weinige licht blijkt het onheil dat zich in het ziekenhuis heeft afgespeeld. Regelmatig stuit je op plassen bloed en ledematen, getuigenissen dat de operaties alhier niet door kundige doktoren plaats hebben gevonden. Enig minpunt van dit alles is dat het spel niet al te lastig is. Wanneer je op je hoede blijft, hetgeen in spanning overigens niet altijd even makkelijk is, heb je meestal genoeg tijd om te kunnen ontkomen. Denk echter niet dat het spel hiermee minder indrukwekkend is, terwijl je in een kast staat en een monster vlak voor je de kamer doorzoekt houd je ook zelf je adem in en doe je een schietgebedje voor je overlevingskansen.
In totaal zul je zo’n zes á zeven uur in de game steken, waarbij er weinig reden is om terug te keren, of je moet de achievements najagen. Dit zal een lastige klus worden, zo is er een achievement wanneer je nooit schuilt onder een bed of in een locker en een achievement wanneer je de game in de Insane Mode uitspeelt zonder de batterijen van je camera te verwisselen. Zelfs wanneer je niet terugkeert voor deze beloningen is de spelduur voldoende, gedurende deze uren worden weinig spelmechanieken herhaald en blijf je verrast worden qua content en monsters.
Grafisch weet Outlast minder indruk te maken, hetgeen ook toe te schrijven is aan de zeer donkere beelden die je gedurende het gehele spel krijgt voorgeschoteld. Het past perfect bij de setting, maar weet daardoor weinig gebruik te maken van de grafische mogelijkheden die de console ze weet te bieden. Gelukkig is het geluid een stuk indrukwekkender, de beklemmende toon komt goed over en wanneer je de ademhaling van de onderzoeksjournalist heftiger hoort worden zul je hier ook zelf in mee gaan. Het maakt Outlast tot een leuke ervaring die misschien niet zozeer iets nieuws doet, maar hetgeen wat het doet zeer indrukwekkend over brengt.
|
|
|
Beoordeling
| Gameplay |
 80 |
| Sound |
80 |
| Graphics |
75 |
| Replay |
80 |
Ik schreeuwde als een klein meisje en ik genoot ervan.
|
80 |
|
|
|
|
 09:48 MotoGP 14
 09:47 Ar nosurge verrassend naar Europa
|
| Reacties (5) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (86.93.122.xxx)
op 27-06-2014 om 12:34
|
|
Whistleblower DLC is 10x beter dan de game zelf.
|
|
FloriX
op 27-06-2014 om 12:34
[Niv: 258 / Exp: 12906]
|
^ derp
Ga je de DLC ook reviewen?
Gewijzigd door FloriX op 27-06-2014 om 13:26
|
|
|
Gast (213.93.228.xxx)
op 27-06-2014 om 13:38
|
|
Ik vind m wel vrij lastig. Heb er wel plezier aan, maar ga vaak dood of weet niet welke kant ik op moet, is best een doolhof op gegeven moment.
|
|
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 27-06-2014 om 16:05
[Niv: 747 / Exp: 37353]
|
|
@ FloriX: Van de ontwikkelaar een code gekregen voor de hoofdgame, helaas niet voor de DLC. Wellicht schaf ik deze op een later moment nog aan, maar dat is geen belofte.
|
|
|
Nicemeijer
op 27-06-2014 om 17:27
[Niv: 0 / Exp: 15]
|
Ik vond zelf Outlast tegenvallen. Dit komt, met name, door het 'trail and error' element tijdens de secties waarbij je op de hielen wordt gezeten door een slechterik. Dit haalde voor mij de opgebouwde spanning totaal weg. Doordat je steeds hetzelfde gedeelte opnieuw moet doen (omdat je dood gaat) verdwijnt het hele survival horror aspect, en wordt het meer een 'zoek de juiste deur/route' spel. Je herhaald de, heel spannend bedoelde, achtervolgingssectie telkens weer, waardoor de spanning bij elke herhaling wegzakt. Soms tot verveling aan toe.
De gedeelten in het spel waar dit niet zo was, is daarentegen wel goed uitgevoerd.
De speler dwingen het licht zo vaak mogelijk uit te doen (waardoor het natuurlijk enger wordt) is goed door de makers gevonden.
Amnesia: The Dark Descent, waar Outlast wel mee te vergelijken is, blijft in mijn ogen toch stukken beter.
Gewijzigd door Nicemeijer op 27-06-2014 om 17:39
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
